Η διαγώνιος Αλιέχιν, Arthur Larrue, Εκδόσεις Μεταίχμιο

Ένα πρωτότυπο και ιδιαίτερο βιβλίο για τη ζωή του διάσημου σκακιστή Αλεξάντρ Αλιέχιν, Ρώσου με γαλλική υπηκοότητα, αποτελεί την Τρίτη μυθιστορηματική προσπάθεια του Γάλλου συγγραφέα Arthur Larrue. Το πόνημά του έχει τίτλο «Η διαγώνιος Αλιέχιν».

Ο διάσημος σκακιστής γεννήθηκε στη Μόσχα το 1892 και ασχολήθηκε από την εφηβική του ηλικία με το σκάκι, σημειώνοντας πολλές νίκες σε διάφορα πρωταθλήματα κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Το 1919 όμως κρίθηκε ύποπτος κατασκοπείας συνελήφθη και φυλακίστηκε. Δύο χρόνια αργότερα, αφού απελευθερώθηκε έφυγε για πάντα από τη σοβιετική Ρωσία για τη Γαλλία και το 1927 κέρδισε τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή.

Το βιβλίο παρακολουθεί την πορεία της ζωής του από το 1939, όταν από το Μπουένος Άιρες γυρνάει στη Γαλλία, για να γίνει μάρτυρας της κατάρρευσης της δεύτερης πατρίδας του. Η σύζυγός του Γκρέις ήταν αρκετά μεγαλύτερη από εκείνον-16 ολόκληρα χρόνια- και θα επιλέξει να τον εγκαταλείψει όταν θα επιλέξει να προσεταιριστεί τους ναζί στο Παρίσι. Όπως είναι λογικό, οι κατακτητές θέλουν να χρησιμοποιήσουν τον παγκόσμιο πρωταθλητή και να εκμεταλλευτούν τη φήμη του. Του εμφυσούν, επομένως, το αντιεβραϊκό μένος τους, το οποίο αυτός μοιράζεται πρόσχαρα μαζί τους. Φτάνει μάλιστα σε σημείο να γίνει φίλος με τον υπουργό προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς, συμμετέχοντας στα τουρνουά που διοργανώνει το Τρίτο Ράιχ.

Ο Αλιέχιν, όπως κάθε άλλη ιδιοφυΐα, ήταν αρκετά περίεργος άνθρωπος. Η αδυναμία του ήταν το ποτό. Έφτασε δε, κάποια στιγμή της ζωής του, σχεδόν στα πρόθυρα του αλκοολισμού. Η ζωή του θα τερματιστεί απότομα το  1946, όταν βρισκόταν εξόριστος στην Πορτογαλία, που τότε γνώριζε τη δικτατορία του Σαλαζάρ.

Το βιβλίο προσφέρει μία καλή ματιά τόσο στη ζωή του διάσημου σκακιστή, όσο και στην κατεχόμενη από τους ναζί Γαλλία. Οπωσδήποτε ο αναγνώστης δεν θα συμπαθήσει τον Αλιέχιν, δεν είναι όμως σίγουρο ότι θα αντιπαθήσει έναν πανέξυπνο καιροσκόπο, όπως αυτόν.

Το πρωτότυπο στο ιδιαίτερο αυτό μυθιστόρημα, δεν είναι τόσο το γεγονός ότι ασχολείται με τη ζωή ενός διάσημου σκακιστή, όσο το γεγονός ότι συνδυάζει τη ζωή του με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Διότι ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει ολοκάθαρα, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου τη μελανή όψη της ζωής στο κατεχόμενο από τους ναζί Παρίσι. Και αυτό, αν μη τι άλλο, είναι μία ιδιαίτερα συναρπαστική όψη του διάσημου αυτού παιχνιδιού.

«Όχι στολή στο δείπνο, ήταν η οδηγία. Αν και είχε επιταχθεί κατά το ήμισυ από τη Λουφτβάφε, το ξενοδοχείο ήταν μία ελεύθερη ζώνη, όπου η καλή κοινωνία συνέχιζε το πανηγύρι λες και ο πόλεμος δεν υπήρχε, ή, καλύτερα, λες κι ο πόλεμος αφορούσε τους άλλους, δηλαδή απ’ όλο τον πληθυσμό μόνο τους βιοπαλαιστές και αγοραίους ανθρώπους, αγοραίους επειδή ήταν βιοπαλαιστές. Για να νιώθουν άνετα οι καλεσμένοι τους, οι Γάλλοι μιλούσαν γαλλικά με γερμανική προφορά. Οι Γερμανοί, για να ξεχαστεί η ελαφρώς επιβεβλημένη παρουσία τους, απαγόρευαν στον εαυτό τους να μιλά γερμανικά. Εάν δεν μιλούσαν καλά τα γαλλικά, τους επιτρεπόταν να μιλάνε αγγλικά ή ιταλικά».

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.