Αγαπώ την ποίηση του Κώστα Παπαγεωργίου. Έχει έναν τρόπο να σε αιχμαλωτίζει στον μικρόκοσμό του χωρίς καμία επιτήδευση, χωρίς κανένα ποιητικό κόλπο, απλά με την γνήσια φωνή του η οποία αποτυπώνεται άμεσα εδώ και πενήντα  χρόνια στην ποιητική του πορεία.

Στην  τελευταία του συλλογή, Εγώ το μαύρο θα κρατάω έως θανάτου, συνεχίζει με πιστό τρόπο να βάλλεται ενάντια στο σκοτάδι των καιρών με το ίδιο πάθος όπως και στα προηγούμενα βιβλία του. Θα έλεγε κάποιος πως φαίνεται οξύμωρο να εναντιώνεται ο ποιητής στο θάνατο με το μαύρο, το χρώμα του θανάτου. Αν διαβάσουμε όμως προσεκτικά τα ποιήματα της συλλογής, διαπιστώνουμε πως ο ποιητής πολεμά το θάνατο με τα ίδια του τα όπλα, το σκοτεινό και μαύρο που πρεσβεύει. Το μαύρο για τον Παπαγεωργίου είναι ένα χρώμα που βοηθά να συνειδητοποιεί πως δεν θα νικήσουμε ποτέ την φθορά και κατά συνέπεια τον θάνατο, αλλά έχουμε στο μεσοδιάστημα την ευκαιρία να αντισταθούμε ορίζοντας μια προσωπική πολιτεία όπου η τέχνη μπορεί ανθίσει ακόμα κι όταν αποκαλείται το μαύρο για να ορίσει την επικράτειά της, ένα ποιητικό μαύρο, όχι αυθαίρετο, αλλά συγκεκριμένο που δηλώνει αντίσταση στο πραγματικό και άκρως ρεαλιστικό μαύρο της ζωής που φθίνει:

Αν ήταν όλα πλήρη νοήματος θα έφτανε να δώσω ένα ζεστό φιλί στους ηττημένους. Και αν ήταν πράγματι όλα πλήρη νοήματος η μουσική θα έμοιαζε δίχτυ ξηλωμένο από παντού με ξέπλεκα τα κύματά της βουρκωμένα. Ενώ αν ήταν όλα πλήρη νοήματος τα δάχτυλα χωρίς την γύρη της αφής δεν θα ήξεραν τα χρώματα να ξεχωρίσουν.

Το παραπάνω ποίημα που ονομάζεται Χωρίς την γύρη της αφής, φανερώνει πως ο ποιητής αναζητά την αλήθεια πέρα από τα νοήματα, τις εξηγήσεις, την φλυαρία, τις αποτιμήσεις. Αναζητά την αλήθεια στην αφή, στο άγγιγμα, δηλαδή στην αίσθηση. Να ένας ποιητής, ώριμος, που τα βιώματα των εβδομήντα του χρόνων τον οδηγούν όχι σε απολογισμούς αλλά στην απλή κίνηση μιας χειραψίας, στην ουσία της ανθρώπινης οντότητας, στο αίσθημα που καταργεί όλο αυτό το τεράστιο τείχος λογικών συνειρμών, για να ανθίσει η ίδια η ουσία, δηλαδή η ποίηση. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις για όλα. Τότε το μαύρο μπορεί να γίνει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που δηλώνει η λογική, όπως και ο θάνατος και η φθορά. Για έναν ποιητή το τέλος δεν είναι τέλος αλλά μια αρχή. Και τα γραπτά του, ορίζοντες ανοιχτοί. Ο Παπαγεωργίου, δραματικός, καίριος, στα πεζόμορφα ποιήματά του μας ξεναγεί στην χώρα των αισθήσεων. Μας προσκαλεί να υπερβούμε την θλίψη της καθημερινότητας:

Ώστε δίκαια λοιπόν επιμένω να λέω πως απώλεια δεν είναι αυτό που απώλεια νομίστηκε κάποτε αλλά απλώς νοσταλγία για φιλιά που κρυφά και αν δόθηκαν σαν όρκου επικύρωση.

Να μια ουσιαστική αντίσταση κατά της απώλειας. Οι παραπάνω στίχοι γίνονται όρκος για κάθε άνθρωπο που επιμένει να αγαπά, που επιμένει να δίνεται, που επιμένει να μην υπολογίζει την φυλακή του. Ο Παπαγεωργίου είναι ο ποιητής που εξουδετερώνει το σκοτάδι με το σκοτάδι. Δύσκολο εγχείρημα, γιατί κινδυνεύει κάποιος να χαθεί στην αβεβαιότητα και την πικρή διαπίστωσης της τελικής πτώσης. Το ζήτημα είναι όμως πως έζησες την ζωή σου όχι πως θα διαχειριστείς τον επικείμενο θάνατό σου. Ο ποιητής προσφέρει έναν μάχιμο τρόπο να ζήσουμε έντονα την ζωή μας. Γι΄αυτό όσο και σκοτεινά να φαίνονται εκ πρώτης όψεως τα ποιητικά τοπία του Παπαγεωργίου δεν είναι παρά δέσμες φωτός σε ένα σκοτεινό χώρο:

Αλλά έχει ανάγκη απόδειξης η ζωή. Ο πόνος όχι αφού πονάει κανείς κι ερήμην της ζωής του. Γι΄ αυτό η διάρκεια δεν ανήκει κανενός και ίσως γι΄ αυτό του τελευταίου ύπνου ο λάκκος είναι καθρέφτισμα του ουρανού.

Αυτό και τίποτα παραπάνω. Ουσιαστική αντίσταση με τον πιο καίριο ποιητικό τρόπο. Ο Παπαγεωργίου είναι ένας αναγκαίος ποιητής. Η αλήθεια των στίχων του ιαματική.

https://www.literature.gr/giorgos-lillis/

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.