Η αφηγηματική δύναμη του διηγήματος είναι χαρακτηριστική, καθώς χωρίς να έχει την περίπλοκη δομή, την κλιμακωτή πλοκή και τη μεγάλη έκταση της αφηγηματικής φόρμας του μυθιστορήματος, είναι ικανό να κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί, φτάνοντας σε βάθος, συχνά μέσα από ένα απότομο και πολλές φορές ανοιχτό τέλος.
Στην περίπτωση των δεκατριών διηγημάτων του Θέμη Παρλαβάντζα το τέλος μοιάζει να είναι ο κυρίαρχος συνδετικός κρίκος ανάμεσά τους, καθώς οι ήρωες των διηγημάτων ακροβατούν ανάμεσα στην αναζήτηση και στην απώλεια, ανάμεσα στο πριν και στο μετά, για να καταλήξουν στην εξέλιξη και την προσωπική αλλαγή. Μια αλλαγή που λίγη σημασία έχει αν συντελέστηκε ή όχι, αφού αυτό που μετράει είναι ότι οι ήρωες κατάφεραν τουλάχιστον να νιώσουν την ανάγκη της, δεσμευτική και απόλυτη να κυριαρχεί στον τρόπο που σκέφτονται.
Κι αυτή η σκέψη είναι αρκετή για να συσταθεί ένας αφηγηματικός κόσμος με κεντρικό πυρήνα την μετεξέλιξη, την ανασύσταση της ζωής και την εξελεκτική πορεία του νου μια και όλα στο τέλος αλλάζουν, «όλα γίνονται άλλα». Ο συγγραφέας που αναζητά ήρωες, ο αόρατος, σχεδόν ανύπαρκτος Δημητράκης, η εξαιρετική παπαδιά με το συμβολικό κόκκινο φόρεμα, η Κατερίνα, παιδικός έρωτας του Κώστα, τα χρωστούμενα, ο Μάνος με την ξυραφιά της ζωής, ο παρατηρητικός Άγης είναι μόνο μερικοί από τους ήρωες του Θέμη Παρλαβάντζα που μέσα από τις επιλογές τους σκιαγραφούν την επιλογή του συγγραφέα να «ισορροπήσει τις ιστορίες στην κόψη της μνήμης και της λήθης», όπως ο ίδιος παραθέτει εμβόλιμα ανάμεσα στα διηγήματά του.
Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου ξεδιπλώνει το αφηγηματικό του ταλέντο με τρόπο λιτό, χωρίς πομπώδεις εκφράσεις και λέξεις αλλά με την αμεσότητα και την αλήθεια του προφορικού λόγου. Τα διηγήματα ξεδιπλώνουν σταδιακά ένα ψυχογράφημα των ηρώων και οι διάλογοι που εξελίσσονται είναι χαρακτηριστικά δυναμικοί, ενίοτε σαρκαστικοί ή χιουμοριστικοί, πάντα ωστόσο ενδεικτικοί της συγγραφικής ευστοχίας του συγγραφέα.
Ο Θέμης Παρλαβάντζας καταθέτει την πρώτη του συγγραφική δουλειά σε μικρή φόρμα με αξιοπρέπεια, ευαισθησία και στοχαστική διάθεση. Μέσα από την αφηγηματική του τεχνική εκφράζει την αγωνία του για την ελληνική κοινωνία και το μονοπάτι που έχει επιλέξει να πάρει. Ένα μονοπάτι ενάντια στην ηθική που απομονώνει όποιον δε συμβαδίζει στους δικούς του κώδικες συμπεριφοράς και προσπαθεί να μην αφομοιωθεί από τα νέα δεδομένα.
Ο συγγραφέας συμπάσχει δίπλα στους ήρωές του, αφού ηθική που χάνεται σταδιακά στις μέρες μας από τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία είναι εκείνη που μπορεί, αν ανακτηθεί, να τα αλλάξει και πάλι όλα, να τα κάνει ξανά άλλα. Μοιράζεται μαζί τους τις συναισθηματικές μεταπτώσεις τους και σκηνοθετεί εκ νέου, έναν κόσμο, μέσα στον οποίο καλεί τους ήρωές του να επαναπροσδιορίσουν την προσωπική τους ταυτότητα.
Το σίγουρο είναι πως, μετά από τούτη την πρώτη του δουλειά, η συγγραφική συνέχεια του Θέμη Παρλαβάντζα, είτε αφορά σε μια νέα συλλογή διηγημάτων, είτε στη δοκιμασία που λέγεται μυθιστόρημα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Θέμης Παρλαβάντζας «Όλα έγιναν άλλα», εκδόσεις Bookstars
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
