***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Όλα απόψε θέλουν αυτό το σημείωμα ολόψυχα δοσμένο στις συγκρούσεις, τους χαρακτήρες, τα επιχειρήματα, τα σώματα, τα δειλινά. Και ο λόγος, το τέχνασμα καλύτερα, ένα είδος φιλοσοφικού επιχειρήματος που γεννά απόψε το καλοκαίρι σε τούτο το σημείωμα. Το σημείωμα φέρνει στο νου του το απόκοσμο, το διψασμένο τοπίο που ημερεύει σε νερά καθρέφτες, σε ειρηνικά μέρη. Το καλοκαίρι, μονολογεί απόψε τούτο το σημείωμα, κρύβεται στα αγάλματα, στα σκουπίδια του καρναβαλιού που κάποτε φλεγόταν. Είναι οι παράξενοι ταξιδιώτες, εκείνες οι ιδιοφυείς υπάρξεις που συνυπήρχαν διασκορπισμένες στο σώμα του τοπίου, βεβαιώνοντας αυτήν την στέρεη σχέση που συνδέει τον άνθρωπο με το περιβάλλον του. Οι αμμοθίνες που τούτο το σημείωμα απόψε επαναφέρει, πεισμωμένο να μυρίσει τον θερμό αέρα που ταξιδεύει κοντά μας παραμένουν μακρινές και άπιαστες. Μόνο μια αίσθηση απομένει, όμως τίποτε σαφές, έργα καθόλου διαφωτισμένα από την εμπειρία που φθείρεται. Ωστόσο υπάρχουν τα ποιήματα της Μαργαρίτας Στ. Κοντού, οι αμμοθίνες της που για απόψε θα φροντίσουν για αυτήν την κατάφορη αδικία, την λίγη τρυφερότητα της εποχής μας. Την απόσταση που καταργείται.

Η κυρία Κοντού καταθέτει το πλούσιο βιογραφικό της στην αφετηρία της έκτης, ποιητικής συλλογής της που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Οι ενασχολήσεις της, η έντονη, κοινωνική δραστηριότητα, η ζωγραφική της πλευρά που ενυπάρχει στα ιδιότυπα γκράφιτι της συλλογής, διαπιστώνουν με την σειρά τους το ευρύ πνεύμα της δημιουργού. Στοιχείο που σχολιάζεται από ετούτο το σημείωμα σε συνδυασμό με την ποίηση που στις σελίδες της συλλογής των εκδόσεων Βακχικόν, μεταμορφώνεται σε  μια ανθρώπινη και ανιδιοτελή καταγγελία. Τα ποιήματα της συλλογής, που συνιστούν περισσότερο πρόζες με έναν εσωτερικό, ιδεολογικό ρυθμό, ως στάση και ήθος, μετακινούνται από το προσωπικό στο συλλογικό. Η ίδια η ποιήτρια, ψιθυρίζει αυτό το σημείωμα καθώς πατά με ελαφρότητα στο κινούμενο έδαφος, όλο και πιο κοπιαστικά, με έναν ατέρμονο ορίζοντα, διαθέτει την στόφα του συνθήματος. Του ίχνους που φέρει η πολιτεία πάνω στο σώμα της. Η πλαστική πλευρά της δημιουργού συναντά μια εικαστική εκδοχή της γραφιστικής τέχνης. Εκείνης που παράγει τρισδιάστατους, γραμμικούς χαρακτήρες, διακόπτοντας, άλλοτε με ευγένεια και άλλοτε με θαυμασμό ή τραχύτητα την μονοτονία του αστικού ιστού. Εκεί το σύνθημα κατοικεί για περισσότερο, ενδυναμώνεται, αγγίζει τα όρια του παγκόσμιου μηνύματος. Η Εμπιστοσύνη της, παραγόμενη σε μια ακροστιχίδα, βρίσκεται απόψε γραμμένη στον απέναντι τοίχο  του σημειώματος. Πάντα σε απόσταση βολής, το ανθρώπινο ζητούμενο, φιλοδοξία και ήττα μες στις σελίδες του βιβλίου που γράφεται από όλους.

Οι Αμμοθίνες της κυρίας Κοντού δεν οδηγούν στην αδιάψευστη ελπίδα της θάλασσας. Τα παιδιά που ζωγραφίζουν στους τοίχους ίσως χαθούν. Όμως στα ακούραστα δόντια τους συγκρατούν τους αγώνες, τις εξορίες, την ευτυχισμένη σύγκρουση μιας νιότης που αφήνει το σημάδι της. Δεν πρόκειται για ήττες, μόνο για χαμένους ορίζοντες. Κατευθύνσεις που αποκαλύπτονται εκ νέου σε μελλούμενους καιρούς, με άλλο ένδυμα, σαν τους τρελούς ποδηλάτες του Κωστή, άγριοι, φρενήρεις για να αλλάξουν τον κόσμο. Όπως ο ρυθμός της συλλογής όταν μετατοπίζεται το βάρος από πρόζα σε πρόζα.

Και έπειτα το σημείωμα αυτό συλλογίζεται μια άλλη, κάπως τρυφερή πτυχή μα ενδεικτική της ατμόσφαιρας μες στην οποία κινούνται οι Αμμοθίνες των εκδόσεων Βακχικόν. Μια αφιέρωση, στην αρχή των ποιημάτων, μια λέξη έκπληξη που αφοπλίζει. Όχι για την θέση της μα για το εφευρετικό της νόημα που επιβεβαιώνει την επάρκεια της ελληνικής γλώσσας όταν λαξεύεται από τους επιδέξιους τεχνίτες της. Ο αλεξίλυπος Νίκος της μικρής αφιέρωσης γνέφει καταφατικά στην ευφυΐα της συλλογής που ακόμη και αν φαντάζει στρατευμένη, παράλληλα δικαιώνεται αφού αυτή η στόχευση δεν επικεντρώνεται παρά στο ανθρώπινο και το προσωπικό. Την αδιάκοπη έκθεση και την βαθύτερη επικοινωνία, την αλάνθαστη εμπειρία.

Το σημείωμα γράφεται μέσα από τα σκοτεινά βιβλιοπωλεία. Έχουν χάσει πια το παλιό κοινό τους, η συγκυρία τα θέλει ερμητικά, με όλους τους τίτλους αφόρητα λυπημένους. Μα διαθέσιμους, όπως και οι Αμμοθίνες των εκδόσεων Βακχικόν, με την οποία η Μαργαρίτα Στ. Κοντού καταθέτει εκ νέου ένα νεανικό, ρομαντικό και δυναμικό μαζί, ποιητικό αποτύπωμα. Το σημείωμα αυτό περιεργάζεται τα χνάρια που καλύπτει ο άνεμος και η γη. Σβησμένες μετόπες και χρονικά της καρδιάς, των αγώνων, της ανθρωπιάς. Η κυρία Κοντού τα σχεδιάζει από την αρχή, επιμένει σε μια άλλη αναπαράσταση, τοποθετώντας τους καμβάδες της υπό γωνία. Κόντρα στους καιρούς, τις διαψεύσεις, με την έννοια της αξίας που καθηλώνει πάντα, οι Αμμοθίνες επιβεβαιώνουν ένα σπάνιο για την ποίηση χάρισμα. Το είδος της ηθικής, της συνείδησης που εξίσου μοιράζεται εντός των ποιημάτων, συνιστώντας για αυτό το σημείωμα ένα είδος ανακούφισης και ευχάριστης έκπληξης. Μα γιατί άραγε;

*** Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε στην Αθήνα οικονομικά και σήμερα εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφική δραστηριότητα ξεκίνησε το 2007. Κείμενα και ποιήματά του περιλαμβάνονται στο λογοτεχνικό περιοδικό “Νέα Σκέψη”, όπου και συμμετέχει συστηματικά. Δουλειά του έχει συμπεριληφθεί στη “Φιλολογική Πρωτοχρονιά” (εκδ. Μαυρίδη), στην ανθολογία του Συλλόγου Βιβλιόφιλων Έδεσσας, στη συλλογική ποιητική συλλογή των εκδ. “Σίλφιον” καθώς και στο “Αλμανάκ” του 2009, που οργανώθηκε και δημοσιεύθηκε από την ομάδα του “Ποιείν”. Επίσης δείγμα γραφής μπορεί κανείς να εντοπίσει σε πολλά έντυπα, ηλεκτρονικά και μη, όπως το περιοδικό “Asante” ή τους δικτυακούς χώρους της ομάδας “Ποιείν” και άλλων συγγραφικών, ηλεκτρονικών κοινοτήτων.   

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.