***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Η μοναξιά των σκύλων, Πάνος Τσίρος, Εκδόσεις Νεφέλη

Ο Πάνος Τσίρος (γενν.1970) αποτελεί μια αξιοπρόσεκτη φωνή της ελληνικής πεζογραφίας. Έχει αποδείξει την αγάπη του και την επιμονή του στο διήγημα, ένα είδος στο οποίο η ελληνική λογοτεχνία έχει μια σημαντική λογοτεχνική παράδοση, αλλά το οποίο συγχρόνως αποτελεί για πολλούς συγγραφείς μονάχα ένα πέρασμα προς τη μεγαλύτερη φόρμα.

Στο πιο πρόσφατο βιβλίο του, ο Τσίρος επιλέγει να μιλήσει για έναν κόσμο που εκ πρώτης όψεως μοιάζει παράδοξος και σουρεαλιστικός, αλλά στη συνέχεια, όσο προχωρά κανείς από τη μια ιστορία στην άλλη, αρχίζει να γίνεται οικείος και να μας φέρνει στον νου κομμάτια του εαυτού μας ή των ανθρώπων που έχουμε γνωρίσει. Γιατί ο Τσίρος μάς θυμίζει με τρόπο ευαίσθητο και ευφυή πως όλοι κουβαλάμε μέσα μας ένα κομμάτι παράδοξο, μη προσαρμόσιμο στην πραγματικότητα, ένα κομμάτι που αγωνίζεται να βρει μια θέση και μια ισορροπία μέσα σε έναν δύσκολο κόσμο.

Οι ήρωές του είναι ως επί το πλείστον άνθρωποι με κοινωνικές δυσκολίες, «μυστήριοι» τύποι που αναζητούν ένα βλέμμα να σκύψει πάνω τους και να τους καταλάβει. Και αυτό το βλέμμα είναι συνήθως το βλέμμα των αφηγητών των διηγημάτων. Έτσι γνωρίζουμε τα μυστικά ενός φαροφύλακα και τους γιου του, έναν αντικοινωνικό φοιτητή με φιλοσοφικές εμμονές, έναν άνθρωπο που εξαφανίζεται πριν πεθάνει και άλλους παράξενους ανθρώπους, παράξενους και αγχωμένους όσο κι εμείς οι ίδιοι, χαρακτήρες που προσπαθούν να δομήσουν ένα εγώ και να το εκφράσουν όπως και όποτε μπορούν στους συνανθρώπους τους.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση διαβάζοντας τα διηγήματα είναι ότι πίσω από την παραδοξότητα και το χιούμορ υπάρχει συχνά μια πηγαία συγκίνηση που προκαλείται στον αναγνώστη, μια διάθεση να αφουγκραστεί κανείς εκείνα που υπάρχουν πίσω από τις περιγραφές και τις λέξεις: γιατί κάθε διήγημα παρέχει ένα συμπυκνωμένο μυθοπλαστικό υλικό που θα μπορούσε να απλωθεί σε πολλές σελίδες, κι όμως παραμένει λιτό και ευσύνοπτο. Κι έτσι με έναν μαγικό τρόπο όσα δεν λέγονται συμπληρώνονται στη σιωπή.

Θα κλείσω αυτό το σύντομο κείμενο με ένα χαρακτηριστικό του ύφους του συγγραφέα απόσπασμα από το διήγημα «Δεν είν’ ετσι;» Σε αυτό το απόσπασμα, καταγράφεται η ιστορία ενός μυστηριώδους φίλου που κατακλύζεται από μια παράξενη εμμονή, την οποία θα αφήσω τον αναγνώστη να ανακαλύψει διαβάζοντας το βιβλίο:

«Είχε νυχτώσει. Όταν κοίταξα το ρολόι, έδειχνε εννιά. Σηκώθηκα κι έψαξα τις ασπιρίνες. Κατάπια μία με ένα ποτήρι νερό, άνοιξα την πόρτα μου και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. Πηγαίνοντας άκουσα ομιλίες από τον πάνω όροφο. Περίεργο, σκέφτηκα. Έφερε ο Δ. παρέα και δεν το ξέρω εγώ; Μπήκα στο μπάνιο κι έριξα νερό στο πρόσωπό μου να ξυπνήσω. Άνοιξα το ζεστό νερό στην μπανιέρα και το άφησα να τρέχει. Βγήκα να πάρω την πετσέτα και άκουσα ξανά ομιλίες στον πάνω όροφο. Δεν ακούγονταν καθαρά, πρέπει να ήταν μέσα στο δωμάτιο του Δ. Περίεργο. Αφού δεν βάζει κανέναν μέσα στο δωμάτιο. Ή μήπως βάζει; Σκεφτόμουν συνεχώς. Όταν βγήκα ξανά από το δωμάτιό μου, δεν κατευθύνθηκα προς το μπάνιο αυτή τη φορά αλλά προς τη σκάλα. Άκουγα ομιλίες, αυτό ήταν ξεκάθαρο, αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τις λέξεις. Αφουγκράστηκα. Ανέβηκα δυο σκαλιά. Πάλι τίποτα, Ανέβηκα άλλα δυο σκαλιά. Κι αν έχει γυναίκα μέσα; Ποια έχει; Την Τζένη από το μεταπτυχιακό; Της αρέσει, έτσι νομίζω, μπορεί  να ήρθε να τον δει. Ανέβηκα άλλα δυο σκαλιά και η ξύλινη σκάλα έτριξε. Θα ’χει καθαρίζει σίγουρα για να τη βάλει μέσα. Είχα φτάσει στα μισά της σκάλας και πιο πάνω. Τότε άρχισαν να ξεκαθαρίζουν οι ομιλίες. Δεν ήταν γυναικεία φωνή. Συνέχισα ώσπου έφτασα στο τελευταίο σκαλί. Σίγουρα δεν ήταν γυναικεία φωνή. Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

Την ήξερα αυτή τη φωνή πολύ καλά».

Αποκτήστε το βιβλίο

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.