Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

Ο Μεγάλος Σκύλος, Βίκυ Τσελεπίδου, Εκδόσεις Νεφέλη

 

Η δεκαπεντάχρονη Μάριον πεθαίνει από ασθένεια και μετά από διαδικασία κρυονικής ξυπνά ευρισκόμενη στο Κτίριο με ζητούμενο την έξοδό της από αυτό και την ομαλή εισαγωγή στη Νέα Εποχή, η οποία δεν μπορεί να κατανοηθεί με τους όρους της Παλαιάς. Για να συμβεί αυτό υπόκειται από ανθρώπους του Κτιρίου σε μία σειρά από εξετάσεις υπό το πλαίσιο μίας ανακριτικής διαδικασίας που υφίσταται για να ελεγχθεί η μνήμη του παρελθόντος και τα επίπεδα αυτογνωσίας της και να κριθεί κατάλληλη για βίωση της νέας ζωής.

Παράλληλα, ο κύριος και η κυρία Τζόουνς σε γνώριμο αστικό περιβάλλον διεκδικούν μέσω της κρυονικής μία θέση στη Νέα Εποχή, μία νίκη έναντι του ανυπέρβλητου θανάτου, που θα σημάνει ταυτόχρονα και τη συνέχιση της κοινής τους πορείας, προσπαθώντας καθ’ όλη τη γεροντική ζωή τους να αποταμιεύσουν ό, τι είναι δυνατόν, για να ικανοποιήσουν τα απαιτούμενα έξοδα και το όνειρο της μεταζωής.

Στο νέο μυθιστόρημα της Βίκυς Τσελεπίδου (Ο Μεγάλος Σκύλος, εκδόσεις Νεφέλη, 2020) οι δύο αυτές ιστορίες που συνδέονται με πρόφαση τη λειτουργία της κρυονικής τίθενται παράλληλα στην αφήγηση όχι για να καταδείξουν τη σημασία της διαδικασίας αυτής και των εφαρμογών της για το μέλλον του ανθρώπου και τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή που μπορεί κάποτε να αποκτήσει, αλλά για  να αναδυθεί  η αδυναμία του να αυτοπροσδιοριστεί, η τραγικότητα του όταν έρχεται αντιμέτωπος με το πεπρωμένο του, την απώλεια, τον θάνατο, τη θέση του στον χώρο, στον χρόνο.

Όσον αφορά τη Μάριον και την πρώτη ιστορία, το καφκικό σκηνικό, η αοριστία των στοιχείων για τη Νέα Εποχή, η απροσδιοριστία του χώρου, το μυστηριακό πέπλο που σκεπάζει τα νέα δεδομένα γύρω από τη μεταζωή αποτελούν στην πραγματικότητα το κατάλληλο περίβλημα προκειμένου να εκτεθούν σκέψεις και προβληματισμοί για ό, τι αφορά τη βιωμένη ζωή και αυτό που την ακολουθεί και όλα αυτά με μοντέρνα αφήγηση που υπηρετεί τη διάχυση του αναγκαίου για την υπαρξιακή αναζήτηση κλίματος εγκλωβισμού της πρωταγωνίστριας.

Στη Νέα Εποχή οι διαστάσεις των πραγμάτων αλλάζουν, τα δεδομένα διαφοροποιούνται, η υπερνίκηση του σωματικού θανάτου τίθεται ως συντελεσμένη, ενώ ο θάνατος αφορά αποκλειστικά την άυλη υπόσταση του ανθρώπου, υπερτονίζοντας τη σημασία της έναντι της ύλης. Η Μάριον έχει υπερβεί τον θάνατο βάσει των δεδομένων της Παλαιάς Εποχής, αλλά   ευρισκόμενη στα πρόθυρα της Νέας οφείλει να επικυρώσει τη συνέχειά της στον χρόνο, επιδεικνύοντας την ισχύουσα λειτουργία της μνήμης της και ακέραια στοιχεία της προσωπικότητάς της.  Χωρίς να θριαμβολογεί, αλλά με υπολανθάνοντα φόβο και εμφανή ανησυχία για τη συνέχεια και την άγνωστη επικείμενη πορεία, δέχεται ασφυκτική πίεση κατά την ανάκρισή της από εκπροσώπους της Νέας Εποχής, οι οποίοι σκοπίμως υιοθετούν τυπική, αυστηρή, στεγνή και μηχανιστική γλώσσα για την έκθεση των πληροφοριών της εκεί ζωής και τη διατύπωση ερωτημάτων προς τη Μάριον, αναγκαίων για την ένταξή της σ’ αυτήν. Ο χαρακτήρας των ερωτημάτων φαντάζει περίεργος, αλλά από τη συνολική θέασή τους και τις απαντήσεις της Μάριον προκύπτει ένας στέρεος, καθολικός προβληματισμός υπαρξιακής φύσεως, έναντι του οποίου η ηρωίδα στέκεται αμήχανη και αυτό αποτυπώνεται έντεχνα στις λεκτικές αντιδράσεις της. Επιχειρώντας να ανταποκριθεί υπό τις αναγκαίες για την προσαρμογή της συνθήκες εγκλεισμού, που αποτυπώνουν τον εσωτερικό εγκλωβισμό της, έρχεται αντιμέτωπη με την ίδια την ύπαρξή της. Όντας μετέωρη μεταξύ της πρότερης και της νέας ζωής αναμετράται με τον δικό της χωροχρόνο, με ό, τι  την όρισε στην προηγούμενη ζωή της, με ό, τι διασώζει η μνήμη της, με τα νέα δεδομένα που πρέπει να αφομοιώσει, αποπειρώμενη να κατανοήσει τη θέση της, τη λειτουργία του χώρου και του χρόνου, ό, τι μπορεί να συγκροτεί την πραγματικότητα, τι την ορίζει, πώς κατ’ επέκταση ορίζεται η δική της ύπαρξη εντός αυτής, ποιο είναι το «σημείο στάθμευσής της» έναντι της ισοπεδωτικής ροής του χρόνου και της πολλαπλότητας του εαυτού της.

Η ιστορία της Μάριον, που συγκροτείται μέσα από τη διαδικασία ενδοσκόπησης και την απόπειρα αυτοπροσδιορισμού της υπό εξωτερική και εσωτερική πίεση, τίθεται στην αφήγηση σταδιακά και διαδοχικά, εναλλασσόμενη με την αφήγηση της ιστορίας του κυρίου και της κυρίας Τζόουνς, ώστε να ξετυλιχτούν με παράλληλο βηματισμό. Σ’ αυτήν ο τρόπος αφήγησης και το δομημένο σκηνικό διαφοροποιούνται. Περισσότερο συμβατικά σκοπίμως, για να διαφανεί η βασική στόχευση της κατάθεσης αυτής της ιστορίας υπό το πρίσμα ενός ρεαλιστικού πλαισίου, αντικατοπτρίζουν με επιτυχία τη γνώριμη σύγχρονη ζωή, με επίκεντρο την κ. Τζόουνς, της οποία το πορτρέτο σκιαγραφείται ολοκληρωμένα μέσω των επιλογών και των σκέψεών της. Η ηλικιωμένη κ. Τζόουνς ευρισκόμενη πια κοντά στον θάνατο μετά από την περιπέτεια της δικής της υγείας και του συζύγου της διακατέχεται από σφοδρή επιθυμία υπέρβασής του και η κρυονική εισχωρεί στη ζωή της, νοηματοδοτώντας αποκλειστικά την από εκεί και ύστερα πορεία της. Με δεξιοτεχνία χτίζεται αφηγηματικά η αφοσίωση της κ. Τζόουνς στον ένα και μοναδικό της πια στόχο. Μέσα από μία απολαυστική, γλαφυρή, έντονα ρυθμική και ορμητική γλώσσα αναδεικνύονται η λεπτομέρεια, το καθημερινό και το φαινομενικά ασήμαντο, τα οποία περνούν σε πρώτο πλάνο και αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα της κ. Τζόουνς, την πεισματώδη άρνησή της να συμβιβαστεί με το επικείμενο πέρας της ζωής της αλλά και της κοινής συζυγικής ζωής, τη δέσμευσή της έναντι του στόχου της, τις επακόλουθες συνέπειες, την υπηρέτηση της απαιτούμενης γι’ αυτόν εξαντλητικής οικονομίας, τη θυσία εν τέλει της ρέουσας ζωής στο μάταιο κυνήγι της υπέρβασης του φυσικού τέρματος. Συνοδοιπόρος της σ’ αυτήν την πορεία στέκεται ο λογικός κ. Τζόουνς, όχι από πίστη στον κοινό κατά την κ. Τζόουνς στόχο τους, αλλά από αγάπη για τη σύζυγό του, υποτασσόμενος φαινομενικά στις επιταγές της, στην πραγματικότητα απολαμβάνοντας τις νέες περιπέτειες που εγείρει η θέληση της συζύγου του. Κι έτσι η αξία της συντροφικότητας και της αγάπης παρεισφρέει στην αφήγηση επιτονίζοντας την κεντρική θεματική αυτής, τον φόβο του θανάτου.

Οι δύο ιστορίες, λοιπόν, των Τζόουνς και της Μάριον λειτουργούν συμπληρωματικά, αναδεικνύοντας τους ισχυρότερους δαίμονες του ανθρώπου με έξυπνο τρόπο και με την κατάλληλα προσαρμοσμένη κάθε φορά γλώσσα. Με τους Τζόουνς τίθεται ο φόβος του ανθρώπου ενώπιον του θανάτου και της ανυπαρξίας. Με τη Μάριον η εστίαση μεταφέρεται στην ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου, στη θέση και υπόστασή του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο στοιχειοθετείται ένα μοντέρνο, σύγχρονο ανάγνωσμα με λεπτή αφηγηματική σύνδεση, από το οποίο με πυρήνα τη μεταζωή εκπορεύονται ουσιώδη ερωτήματα για την ίδια τη ζωή και ό, τι τη σκιάζει.       

Ο Μεγάλος Σκύλος, Βίκυ Τσελεπίδου, Εκδόσεις Νεφέλη

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular