Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

«Κανένας άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο δεν έρχεται από το τίποτα».

 

Η Elizabeth Strout στο μυθιστόρημά της με τίτλο «Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον» (εκδόσεις Άγρα, Μτφ: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου) αναμετριέται με τις αντιθέσεις, τις παλινδρομήσεις και τις αντιφάσεις των ανθρώπινων σχέσεων. Βάζοντας στο επίκεντρο τη σχέση μητέρας και κόρης ξετυλίγει μια σειρά πραγμάτων που σχετίζονται με τους φόβους, τα πάθη, τις βαθύτερες επιθυμίες ή σκέψεις, που πολλοί διστάζουμε να παραδεχτούμε, ενώ υπάρχουν και στιγμές που είναι τόσο μεγάλο το εύρος και οι προεκτάσεις τους, που δεν καταφέρνουμε καν να αντιληφθούμε πως υφίστανται.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα ευαίσθητο, τρυφερό και ταυτόχρονα έντονα νοητικό και οξυδερκές ως προς τον τρόπο που ανατέμνει τα ανθρώπινα συναισθήματα. Αποτελεί μια σπουδή πάνω στις έννοιες της αγάπης, της μοναξιάς και της συγχώρεσης, μέσα από την «ιστορία μιας μητέρας που αγαπά την κόρη της. Ατελώς. Γιατί όλοι μας ατελώς αγαπάμε».

Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε, αφού μέσα από αυτή την «ατέλεια» φωτίζεται πιο καθαρά η πιθανότητα να πάψουμε να αισθανόμαστε πως όλος ο  κόσμος γυρίζει – ή πρέπει να γυρίζει – γύρω από τον εαυτό μας. Επίσης, μπορεί να νιώσουμε περισσότερο ολοκληρωμένοι με το να αισθανθούμε πως αποτελούμε μέρος μιας σχέσης που δεν είναι παροξυσμική, αδυσώπητη και ασφυκτική, πως μας αφήνει περιθώρια για να αφουγκραστούμε και τις δικές μας ανάγκες, προκειμένου να συνυπάρξουμε σε αρμονία με τη φύση και την πραγματικότητα που μας περιβάλλει.

«Κάπως έτσι μάλλον βρίσκουμε το δρόμο μέσα στον κόσμο, μισοξέροντας, μισοαγνοώντας, με αναμνήσεις που μας έρχονται και που αποκλείεται να είναι αληθινές».

Η ιστορία διαδραματίζεται μέσα στον θάλαμο ενός νοσοκομείου, όπου η Λούσυ αναγκάζεται να νοσηλευθεί για εννέα εβδομάδες από μια αρρώστια που ποτέ δεν κατονομάζεται, απλώς πλανάται σαν φόβητρο, σαν μια άυλη φιγούρα που συμβολίζει κάποιου είδους κίνητρο ή ευκαιρία για να ξεπεράσει η οικογένεια τις προκαταλήψεις της και τους περιορισμούς της και να έρθει πιο κοντά.

Εκεί μέσα, αλληλεπιδρώντας διαρκώς με την έννοια της φθαρτότητας, η Λούσυ εξομολογείται τη ζωή της, όσα θυμάται και όσα νομίζει πως θυμάται, όλα εκείνα που αντιλαμβάνεται στην τελική σαν παρελθόν και τα ονοματίζει ως αναμνήσεις. Αποφεύγοντας τις ωραιοποιήσεις, βγάζει στην επιφάνεια περιστατικά που την σημάδεψαν, που καθόρισαν την επαγγελματική της πορεία, αναφέρεται στις σχέσεις της με την οικογένειά της, στα δύσκολα παιδικά της χρόνια, στις προσδοκίες που είχε από τον άνδρα της και από τον εαυτό της, στις κόρες της και στη μοναξιά της.

«Κανένας άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο δεν έρχεται από το τίποτα». Η Λούσυ πλέον δείχνει να το πιστεύει ή καλύτερα να μπορεί να το υποστηρίξει με μεγαλύτερο σθένος. Για πολλά χρόνια, άλλωστε, ένιωθε κατώτερη από τους άλλους ανθρώπους, πως βρισκόταν διαρκώς στο μάτι του κυκλώνα επειδή τόλμησε να ξεκολλήσει από το κοινωνικό περιθώριο, από τη φτώχεια και την εξαθλίωση των παιδικών της χρόνων.

Για να καταστεί αυτό δυνατό, άφησε πίσω της την οικογένειά της. Στην αρχή, η αυτονόητη παρόρμηση να ξεφύγει από όσα δεν την άφηναν να ξετυλίξει στο έπακρο τις δυνατότητές της έκανε την απόφασή της να μοιάζει λογική. Ύστερα, όμως, υπήρξαν πλείστες όσες στιγμές που οι τύψεις τρύπωναν στην καρδιά της και την έκαναν να αμφιταλαντεύεται, αφού αυτή αποχώρηση σηματοδότησε και την ολοκληρωτική αποσύνδεση από το οικείο της περιβάλλον – το χωριό, το σπίτι, τα αδέρφια της, τους γονείς της, το αποφλοιωμένο δέντρο σήμα κατατεθέν, όλα εκείνα που τη διαμόρφωσαν μέχρι την ενηλικίωσή της.

Γι’ αυτό κι όταν η μητέρα της την επισκέπτεται στο νοσοκομείο, αντικρίζουμε δύο ανθρώπους που προσέχουν πολύ να μην πληγώσει ο ένας τον άλλον. Μιλάνε χαμηλόφωνα, αμβλύνοντας τις γωνίες, σκεπτόμενοι τι θα πουν και πως θα το πουν. Συζητούν κυρίως εκείνες τις αναμνήσεις που δεν μπορούν να προκαλέσουν πρόβλημα, ενώ ακόμα και τις φορές που παρασύρονται και αναφέρονται σε κάτι που ενδεχομένως να δημιουργήσει εντάσεις μεταξύ τους, βρίσκουν τρόπο να το παρακάμψουν και να επιστρέψουν σε αυτή τη τεθλασμένη γραμμή που κρατάει τη σχέση τους μέσα σε ένα προστατευτικό κουκούλι. Αυτή η ιδιότυπη ισορροπία, όμως, αρχίζει να σπάει σταδιακά, όταν μητέρα και κόρη συνειδητοποιούν πως τους ενώνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα τους χωρίζουν.

Αυτή η αποκόλληση που γίνεται επανασύνδεση, αυτός ο αποχωρισμός που μετατρέπεται σε επαναπροσέγγιση, αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα των οικογενειακών δεσμών, που σπάνια είναι ευθύγραμμες και τις περισσότερες φορές ταλανίζονται από μεταστροφές και ταλαντώσεις.

Η ικανότητα της Strout να εμπερικλείει μέσα σε λίγες σελίδες έναν ολόκληρο κόσμο, να κλιμακώνει την ένταση των συναισθημάτων και να δημιουργεί ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα που εγκιβωτίζει τη μυστηριώδη και απόκοσμη ατμόσφαιρα των ανθρώπινων σχέσεων, την καθιστά μια σπάνια χαρτογράφο της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, μια σκαπανέα της γλώσσας που συνθέτει ένα λογοτεχνικό μωσαϊκό που συνομιλεί με το πανανθρώπινο συναίσθημα της αγάπης.

Η Λούσυ είναι μια γυναίκα που δεν ήξερε να αγαπάει και έμαθε. Είναι ένας άνθρωπος που δίσταζε να συγχωρέσει, μα τελικά τα κατάφερε. Στο πρόσωπό της συμπυκνώνονται τα χαρακτηριστικά κάθε ανθρώπου που πορεύεται στη ζωή, δοκιμάζοντας τις αντοχές και τα όρια του – τα δικά του και των ανθρώπων γύρω από αυτόν.

Panagiotis Kolelis

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular