Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

Διαβάζοντας το «Ένας κόσμος σε κίνηση» της Μαρίζας Ντεκάστρο, σκέφτομαι πως είναι δυνατόν το ελληνικό σχολείο να επιμένει χρόνια και χρόνια να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία με τον πιο βαρετό τρόπο, καθιστώντας την ένα απολύτως απεχθές μάθημα… Αυτό που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό και να ανοίγει δρόμους στη σκέψη και την έρευνα, γίνεται ένα ακόμη κείμενο προς αποστήθιση και παπαγαλία. Τα παιδιά αδυνατούν να κατανοήσουν τι σχέση μπορεί να έχει με τη ζωή τους….

Κι όμως. Το «Ένας κόσμος σε κίνηση» και άλλα βιβλία γνώσεων δείχνουν πως υπάρχει κι άλλος δρόμος. Να πω ότι ο υπέρτιτλος του βιβλίου είναι «λίγο πριν …λίγο μετά το 1821» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο. Και δεν είναι μόνο η γραφή της συγγραφέως που το κάνει συναρπαστικό, αλλά και η άρτια αισθητική του. Γι’ αυτό αξίζει να αναφερθούν όλοι οι συντελεστές της έκδοσης, που σε κάνουν να μην το αφήνεις από τα χέρια σου:

Η έρευνα- επιμέλεια χρονολογίων και φωτογραφικού υλικού είναι της Ειρήνης Βοκοτοπούλου.

Η επιμέλεια των κειμένων και οι διορθώσεις είναι της Κατερίνας Λογοθέτη

Ο σχεδιασμός της έκδοσης και το εξώφυλλο είναι του Δημήτρη Χαλκιόπουλου.

Η επιστημονική επιμέλεια είναι των Μανώλη Πατηνιώτη και Αριστοτέλη Τύμπα.

Μήπως θα έπρεπε το υπουργείο Παιδείας να αναθέσει σε τέτοιες ομάδες προικισμένων ανθρώπων τη δημιουργία νέων βιβλίων Ιστορίας;

Από εκεί και πέρα, σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο του βιβλίου σκιαγραφεί με εξαιρετικό και συνοπτικό τρόπο μια εποχή που οι κατακτήσεις και οι ανακαλύψεις της άλλαξαν τον κόσμο. Από τις επαναστάσεις και το δουλεμπόριο, μέχρι την εκπαίδευση και τις μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις καταλαβαίνουμε τα τι και τα πως μιας ολόκληρης εποχής. Το βιβλίο ανοίγει δρόμους για να κάνουμε τις δικές μας έρευνες.

Το αγαπημένο μου δισέλιδο είναι αυτό με τα βιβλία που διάβαζαν -και σε πολλές περιπτώσεις ακόμη διαβάζουν- τα παιδιά τον 19ο αιώνα. Έτσι τοποθετημένα στο χρόνο σε κάνουν να σκεφτείς πολλά. Και φυσικά να ψάξεις να διαβάσεις ό,τι σου έχει ξεφύγει.

Γενικά το στήσιμο κάθε σελίδας σε βοηθά να κατανοήσεις το κείμενο με τον καλύτερο τρόπο, αλλά και να καταλάβεις πως όλα αυτά που έγιναν «κάποτε» σε αφορούν. Πολύ καλή και η βιβλιογραφία που παρατίθεται στο τέλος του βιβλίου. Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε όλους όσοι συνέβαλαν σε αυτή την έκδοση.  

 

Κι αφού είμαστε στην Ιστορία, να πούμε για ένα άλλο βιβλίο, πολύ διαφορετικό -αφού πρόκειται για μυθοπλασία- αλλά και πάλι μας βοηθά να δούμε το παρελθόν με άλλα μάτια και να καταλάβουμε γιατί ο Όμηρος δεν είναι …βαρετός! Η Κατερίνα Δημόκα, με τον «Όμηρο στο πέλαγος» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε θαυμάσια εικονογράφηση της Ράνιας Βαρβάκη, μας μεταφέρει στη Σκύρο για να ζήσουμε μια περιπέτεια, παρέα με τον Λάμπρο, που τον συναντάμε με το μυαλό του να ταξιδεύει σε μια σχολική αίθουσα καθώς η καθηγήτρια μιλά για τον Όμηρο. Έχει χάσει τη μητέρα του και δεν μπορεί να συνέλθει  από την απώλεια. Εκεί που βρίσκει παρηγοριά είναι ο θαλάσσιος βυθός που εξερευνά με μανία. Ευτυχώς υπάρχει ο αγαπημένος φίλος του ο Ταξιάρχης που στέκεται δίπλα του. Όπως και όλη η οικογένεια. Μητέρα του ταξιάρχη είναι ακριβώς η καθηγήτρια που έχει μανία με τον Όμηρο! Όμως υπάρχει και η Χριστίνα, η μικρή αδερφή του φίλου με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος.

Παρακολουθούμε τη ζωή του μια ολόκληρη σχολική χρονιά, όπου όλα αλλάξουν όταν ανακαλύπτει ένα αλλόκοτο άγαλμα μέσα στον βυθό. Εκεί ξεκινά μια περιπέτεια με αναπάντεχη εξέλιξη. Θα έρθει σε σύγκρουση με τον πατέρα του, όταν εκείνος θα θελήσει να πουλήσουν τα άγαλμα. Όμως δεν σας λέω τη συνέχεια που θα σας κάνει αν μην αφήσετε μικροί -μεγάλοι το βιβλίο από τα χέρια σας αν δεν φτάσετε στην τελευταία σελίδα!

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που μας γνωρίζει και την τοπική ιστορία, χωρίς να μετατρέπεται σε σχολικό εγχειρίδιο ή τουριστικό οδηγό. Οι πληροφορίες βγαίνουν αβίαστα και δένουν αρμονικά με την υπόθεση.

 

Η Τζένη Κουτσοδημητροπούλου με το καινούργιο της βιβλίο «Βασιλιάς Φωνακλάς Γαλήνη δεν βρίσκει» (με το δεν διαγραμμένο) που κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική με όμορφη εικονογράφηση από την Αιμιλία Κονταίου μας αποκαλύπτει τη μαγεία του …χαμηλόφωνου. Η μικρή Γαλήνη γεννιέται στη Βροντούπολη, αλλά το κακό είναι ότι δεν αντέχει καθόλου τις φωνές. Κι εκεί όλοι φωνάζουν. Μέχρι που σιγά – σιγά σταματούν ο ένας μετά τον άλλο να μιλούν δυνατά και αυτή η πλευρά της πόλης γαληνεύει. Μέχρι και τις διαφωνίες τους λύνουν χαμηλόφωνα. Στην άλλη πλευρά της πόλης συμβαίνει το αντίθετο: Όλα γίνονται με θόρυβο και σαματά. Αρχηγός της φασαρίας ο Βασιλιάς που φωνάζει διαρκώς και για το κάθε τι. Ο Βασιλιάς υποφέρει από πονοκεφάλους και κανείς δεν μπορεί να τον γιατρέψει. Μέχρι που τον επισκέπτεται ο κύριος Φιλήμων, παιδικός του φίλος και πατέρας της Γαλήνης. Τον καλεί να μείνει για λίγο στη δική τους πλευρά της πόλης ώστε να ηρεμήσει. Πράγματι ο Βασιλιάς τον ακολουθεί, αλλά στην αρχή με τη φασαρία του, τους ταράζει όλους. Μέχρι που μαθαίνει κι αυτός να μιλά χαμηλόφωνα και οι πονοκέφαλοι εξαφανίζονται.

Ένα όμορφο παραμύθι, πολύ χρήσιμο για μικρούς και μεγάλους που συνηθίζουμε να φωνάζουμε για κάθε θέμα. Νομίζω πως το επόμενο καλοκαίρι θα πρέπει να μοιραστεί σε όλες τις ελληνικές οικογένειες στις παραλίες, αλλά και στους χρήστες κινητών τηλεφώνων σε μέσα μεταφοράς. Ίσως ησυχάσουμε λίγο από τα «Γιαννάκη δεν έβαλες αντηλιακό», τα «Μαιρούλα έλα να φας το κεφτεδάκι σου» αλλά και τα εσώψυχα που ακούμε να μοιράζονται οι συνεπιβάτες σε τρένα, λεωφορεία και βαπόρια. 

Θα κλείσω με μια πολύ όμορφη ιστορία, όπου ο ήρωας είναι ένας μικρός άσπρος σκύλος. Και συγκεκριμένα «Ο άσπρος σκύλος με τα πολλά ονόματα» της Ξανθής Μαντέλα σε μια ακόμη πολύ καλή εικονογράφηση από τη Ντανιέλα Σταματιάδη που κυκλοφορεί από την «…κόκκινη κλωστή δεμένη». Αυτή τη φορά θα πρότεινα να διαβάσουν το βιβλίο όσοι τρέχουν να αγοράσουν σκύλους από «καθαρόαιμες» ράτσες, τη στιγμή που τόσα και τόσα μικρά και μεγάλα σκυλάκια αποζητούν τη θαλπωρή και την αγάπη μας.

Με το βιβλίο μεταφερόμαστε σε μια εκδήλωση της φιλοζωικής όπου οικογένειες διαλέγουν σκυλάκια που θα πάρουν στο σπίτι τους. Είναι όμως ένας λευκός σκύλος -ο ήρωάς μας-  που ήταν πολύ άτυχος με τις οικογένειες που τον διάλεξαν. Μετά από λίγο καιρό βαριόντουσαν αν τον φροντίζουν και τον επέστρεφαν ή τον εγκατέλειπαν. Και η κάθε οικογένεια του έδινε και άλλο όνομα. Έτσι δεν είχε ένα δικό του. Μέχρι που μια μέρα τον υιοθέτησε ο οδηγός της Φιλοζωικής. Και βρήκε επιτέλους όνομα: Μπλάνκο.

Μέσα από την όμορφη αυτή ιστορία μαθαίνουν τα παιδιά ότι για να έχεις ένα σκυλάκι θα πρέπει να αναλάβεις και κάποιες ευθύνες. Δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι αντικείμενο. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει κι ένα συνοπτικό κείμενο με τον τίτλο «Τι σημαίνει να έχεις έναν ολοδικό σου Μπλάνκο».

Αυτά για σήμερα. Καλά διαβάσματα!

Kostas Stoforos

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular