***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

 Ιστορία της Φιλοσοφίας, Θεοδόσης Ν. Πελεγρίνης,  Εκδόσεις Παπαζήση

Το «ευ πράττειν» είναι χαρακτηριστική προτροπή του Ακαδημαϊκού Διδασκάλου Θεοδόση Ν. Πελεγρίνη, ο οποίος σαφώς πιστεύει πως «ο άνθρωπος είναι φύσει καλός», πονεί και πάσχει με τον «εκφυλισμό» όπως λέει (και γράφει) της Φιλοσοφίας από διαρκή κι ατέρμονα Αναζήτηση τής Αλήθειας σε «ένα είδος γλωσσικής άσκησης» (σελ. 374).

Βεβαίως, εξαίρει (εμμέσως πλην σαφώς) την ποιητική χρήση τής γλώσσας και η έμπρακτη ενασχόλησή του με την συγγραφή και παράσταση θεατρικών έργων που έχουν έντονο το «μεταφυσικό» στοιχείο τού παραλόγου συντείνει στην αναγκαστική αποδοχή της μετεξέλιξης τού μορφωμένου ανθρώπου σε «μετά-άνθρωπο», ένα εξελικτικό και εξελιξίμο είδος που δεν έχει γίνει ακόμη ον αλλά τελειούται δια του θανάτου του.

«Το τέλειο είναι ο θάνατος», έλεγε η μεγάλη Μαρία Καλογεροπούλου που έσπρωξε τα όρια και διεύρυνε το πλαίσιο τού δράματος έτσι ώστε να τέμνεται με την τραγωδία και να αγγίξει το αρχαίο δράμα (θείο και ανθρώπινο συνάμα στην κωμικοτραγική συνθήκη που δημιουργεί η οιονεί άγνοια).

«Την ελευθερία τού ανθρώπου να αμαρτάνει από άγνοια τη ζήλεψαν ακόμα κι οι θεοί», έγραψα σε μια αποκαλυπτική ένωση με το Ένα, κατόπιν μυστικιστικής (ψυχοσωματικής) προσεγγίσεως τού Θανάτου, την 11^η/11^ου/2011.

Η αμαρτία ως εξ ορισμού αστοχία, αφού ερχόμαστε και περιφερόμαστε στα «είναι» των άλλων με καλυμμένα τα μάτια, μισότυφλοι, παρατηρώντας απλώς κι ευθαρσώς (στην καλύτερη περίπτωση) «την Φύσιν και τα φαινόμενα». Όμως αυτά δεν αρκούν για να περιγράψεις το «γίγνεσθαι», τα πολλά και διαφορετικά γίγνεσθαι από τα οποία συναπαρτίζεται αυτό που λέμε (αφαιρετικώς) «πραγματικότητα».

Βαθυστόχαστη μελέτη, εύχρηστο πόνημα, ιδανικό εγχειρίδιο εκθέσεως, συγκρίσεως, παραθέσεως κι αξιολογήσεως θεωριών από την Κλασική Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι αυτό το ευσύνοπτο νοητικό επίτευγμα ενός ζωντανού πολιτισμικού κυττάρου που επηρεάζει σαφώς, σαφέστατα, την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» τού ομιχλώδους σήμερα, όπου παραπατούμε σε κινούμενες άμμους, τυφλοί καθοδηγούμενοι από μισότυφλους.

Η άμεση παραδοχή που άσκησαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι σε μεταγενέστερους διανοούμενους και σοφιστές, διαχειριστές τού Άρρητου, του Άφατου, τού Α-γνώστου εν τέλει.

Η Επιστήμη περιποιεί τιμήν εις τον εαυτόν της και δικαιώνει την αποστολή της όταν διαπιστώνει τα όριά της και διατυπώνει το εγγενές και περιβάλλον μυστήριο με την αναλυτικότητα κρυπτικότητα που τής επιβάλλεται και η ίδια επιτρέπει στον εαυτό της.

Ιδιαίτερα σημαντική είναι η χρήση τού επιθέτου «μεταφυσικός» και του ουσιαστικού «μεταφυσική» σε αυτό το συγκρατημένα τολμηρό ποιητικό άλμα πάνω από θεωρίες και θεωρούμενους, συνθέτοντας το ψηφιδωτό μιας οιονεί εποπτείας που χαρακτηρίζει τους επίμονους ερευνητές.

Εκπληκτικές προτάσεις, δίκην γνωμικών, όπως «Η Ηθική είναι, σε τελευταία ανάλυση, ένα είδος διαφήμισης» (σελ. 361) διανθίζουν το εν λόγω λογοτέχνημα με ένα στοιχείο δραματικής παραστατικότητας που το καθιστά προσφιλές ανάγνωσμα, ως θεατρική αφήγηση, ως μελωδία πολυφωνικού τύπου.

Κάτω από τις γραμμές, διαβλέπω πως ο διακεκριμένος Καθηγητής κι εξέχων Πνευματικός Άνθρωπος Θεοδόσης Ν. Πελεγρίνης ταυτίζεται «υπο-κειμενικώς» με τον Πλωτίνο, και τους «Σκεπτικούς» τού Πυρρωνισμού (σελ 102).

Αξιοθαύμαστο πνευματικό επίτευγμα που τιμάει την ελληνική γλώσσα ως εύπλαστο εργαλείο διατυπώσεως υψηλών εννοιών, αλλά και ως μαθηματικό εργαλείο αποτυπώσεως τού μη Επιστητού δια της ποιητικής ενσωματώσεως συναισθήματος, αισθήματος κι εμπειρίας.

Εκφράζω ταπεινά την ευγνωμοσύνη μου στον Πνευματικό Άνθρωπο που επιμένει να αντέχει την μετριότητα τής υλιστικής εποχής μας και τολμά να δημιουργεί με όλους τους τρόπους γεγονότα μοναδικής οξύτητας, στιγμές πραγματικής ανάτασης, συνθήκες απόλυτης έκ-στασης, ικανής κι αναγκαίας συνθήκης για την επίτευξη τού «ωκεανίου συναισθήματος», της κβαντικής και πολύτιμης ένωσης με το Όλον…

Τα «εγώ» είναι σημαντικά όταν συνηχούν με το «εμείς» και γίνονται σπουδαία όταν αφήνουν ισχυρό το αποτύπωμά τους στην συγχρονική αντίληψή μας για το πραγματικό που μισό φανταστικό είναι.

Μόνον ποιητικώς δύναμαι να ομιλήσω δια έργον λυσιτελές κι απαρόμοιαστον.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.