Η συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Η μυστική εταιρία του ονείρου» είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα Χ.Χ.Μ.Ρένχελ που εκδίδεται στα ελληνικά. Πρόκειται για ένα άκρως εντυπωσιακό και δημιουργικό μονοπάτι φαντασίας, που έχοντας βάση τα λονδρέζικα σκηνικά και τους βρετανικούς τόπους παρασύρει τον αναγνώστη σε ένα άμεσα σκοτεινό, υπερρεαλιστικό και άκρως γοητευτικό κόσμο.
Οι ιστορίες του βιβλίου είναι
1. «Οι θαμώνες του La Brioche»: Διήγημα που μας τοποθετεί στον παρατηρητικό κόσμο του Ρένχελ μιλώντας για ένα υπαρκτό καφέ στο οποίο συχνάζουν –ποιοι άλλοι;– οι μελλοντικοί ήρωες των ιστοριών του. Στρωτή και περιγραφική, η ιστορία μιλάει για την υπερφυσική πιθανότητα ένας συγγραφέας γράφοντας, να επηρεάσει την πραγματικότητα του διπλανού του μέσα από ένα κείμενό του. Πολύ ενδιαφέρουσα και όμορφη είσοδος στη συλλογή.
2. «Η μυστική κοινωνία του ονείρου»: Το διήγημα που δίνει και το όνομά του στην ελληνική έκδοση αφορά μια ομάδα ανδρών που συναθροίζεται, έχοντας ανακαλύψει έναν παράδοξο τρόπο να μοιράζονται κοινά τα όνειρά τους –και μέσα από αυτά τις ζωές, τα απωθημένα, τις μύχιες σκέψεις και τις ειδεχθείς πράξεις τους. Η ιστορία μου έφερε κατά νου το διήγημα «Οι Μάγοι» του Γέιτς καθώς κυλάει αγκαζέ με έναν αποκρυφιστικό ρομαντισμό. Το βρήκα εξαιρετικό· πραγματική λογοτεχνία!
«…θα υπάρξουν κι άλλες μέρες και ευκαιρίες, αλλά σκέφτεσαι ακόμη πως μπορεί και να μην υπάρξουν άλλες μέρες ούτε άλλες ευκαιρίες, πως η μόνη σίγουρη μέρα είναι σήμερα, και πως ό,τι δεν κάνεις σήμερα δεν θα το κάνεις ποτέ, γιατί αύριο η πράξη δεν θα είναι ίδια αλλά άλλη, διαφορετική, υπό άλλες συνθήκες και με άλλες δυνατότητες, μ’ άλλα λόγια: τη σημερινή συνουσία δεν θα την ξαναζήσεις αύριο»
3. «Η μαρκησία Ντε Σιέτε Ιγλέσιας»: Ένα σύντομο διήγημα που κεκαλυμμένα μα εξαίσια, κλείνει το μάτι στον Γκόγκολ. Πνευματώδης υπερρεαλισμός που μιλάει για την «κατάρα» μιας αθανασίας, εξετάζοντας την περίπτωση μιας απέθαντης μαρκησίας. Τόσο μικρό που δεν το χορταίνεις όσο θα ήθελες –και όσο προσδοκάς.
4. «Τα δύο μαχαίρια»: Το οδοιπορικό δύο μαχαιριών που η λαβές τους σμιλεύτηκαν από τα κέρατα ενός ταύρου που έπεσε στην αρένα. Μια μεταφυσική ιστορία εκδίκησης που συναντάει το πάθος, τις οικογενειακές διαφορές, αλλά και τον ισπανικό εμφύλιο και το τρίτο ράιχ. Ιστορία αχαλίνωτα ρέουσα, με δεκάδες αληθινά γεγονότα και ταξιδιάρικη ορμή.
5. «Το Σπίτι των Στρόουμπρουκ»: Μια ιστορία αντεκδίκησης ενός αναπόκτητου έρωτα. Γοτθικό νουάρ που σπέρνει θάνατο, δοσμένο μέσα από τις διηγήσεις ενός αφηγητή που επιχειρεί να μας μπερδέψει με τα όσα μας λέει –ή μήπως όχι;
6. «Το βιβλίο του Πεπρωμένου»: Μιλάει για αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος της, ένα βιβλίο που μέσα του γράφει όσα πράχθηκαν και όσα θα πραχθούν (!) στις ζωές όλων. Αν δεν ήταν γραμμένη από τον Ρένχεν, θα μπορούσε εύκολα να είναι μια ιστορία του Στίβεν Κινγκ.
7. «Το μάτι στο χέρι»:Μια γκροτέσκα διήγηση που μιλάει για τις συνέπειες –συνήθως φρικτές!– της υλοποίησης των ονείρων μας. Τι ιδέα! Έχετε σκεφτεί τι θα γινόταν πράγματι αν υπήρχε τρόπος, το καθετί τρελό που σχηματίζει το υποσυνείδητό μας όσο κοιμόμαστε, να μην αποτελεί μια μεταφορά των συναισθημάτων μας αλλά το επόμενο πρωί να βρίσκεται δίπλα μας σαν ανοίξουμε τα μάτια;
8. «Κρυμμένα ζώα στο ζωολογικό κήπο του Λονδίνου»: Και μέσα από αυτά τα τόσο παράδοξα πλάσματα, έχουμε μια ιστορία που ξεπηδούν οι λαβκραφτικές επιρροές του Ρένχελ αλλά και ο φαντασιακός κόσμος του Κλάιβ Μπάρκερ. Απολαυστικό για τις εικόνες του.
9. «Η σοφίτα του Τόμας Καρλάιλ»:Πιο όριο ύπαρξης –και ανυπαρξίας– θα μπορούσαμε να αγγίξουμε εάν φυλακίζαμε σε μια σοφίτα έναν άνθρωπο από τη γέννησή του, και μέσα στον ερεβώδη εγκλεισμό του εκείνος σχημάτιζε τον κόσμο μονάχα με τη δύναμη της σκέψης του; Άραγε θα γεννιόταν ένας νους ικανός να δημιουργήσει –και να καταστρέψει φυσικά– τα πάντα όπως τα γνωρίζουμε;
10. «Το μαργαριτάρι, το μάτι, οι σφαίρες»: Όπως και η προηγούμενη ιστορία, έτσι κι αυτή που κλείνει το βιβλίο, ξετυλίγει τις φιλοσοφικές θέσεις του Ρένχελ περί ζωής, ύπαρξης, ασυνέχειας και ματαιοδοξίας. Δεν μιλάει απλώς για ένα μαργαριτάρι που περικλείει το σύμπαν αλλά εφάπτεται στη θεωρία του χάους, στην πιθανότητα ο χώρος και ο χρόνος να είναι ελαστικοί και ακανόνιστοι, τόσο που να χωρέσουν σε ένα βότσαλο και μέσα από αυτό –αν κάποιος το κλωτσήσει– να γκρεμιστεί ένα ολόκληρο σύμπαν.
Ο Ρένχελ σε κάποια συνέντευξή του παραδέχεται πως έγραψε τις ιστορίες αυτές μέσα σε βαγόνια, σε παμπ, παρατηρώντας συνεχώς τον κόσμο ενώ ολοκλήρωσε το βιβλίο όσο βρισκόταν στην Αγγλία. Τον πιστεύω! Οι ιστορίες ξετυλίγονται χρονικά σε μια περίοδο τριών αιώνων με το παράλογο και το μεταφυσικό να λειτουργεί ως αφετηρία για μια απίθανη ιδέα και οι περιγραφές, τα τοπωνύμια, οι οδοί, οι σταθμοί και τα δεκάδες μέρη «μυρίζουν» βρετανικό χώμα σκαμμένο από ιππήλατες άμαξες.
Ο Ρένχελ είναι απολαυστικός! Κρυφακούει συζητήσεις, εντυπώνει σχέσεις, ζυγίζει πιθανότητες και προσφέρει το νέκταρ σκηνών διυλισμένες για την έκπληξη που θα σου προσφέρει. Θαρρώ πως είναι ένας σύγχρονος παραμυθάς που αφήνει εκτός της γραφής του τη θλίψη και τη μιζέρια κάθε ημέρας για να ανοίξει χαραμάδες αλήθειας στα όρια μεταξύ φανταστικού και πραγματικότητας. Η γραφή του είναι πνευματώδης, διασκεδαστική, άμεση και μέσα της διακρίνεις τον Μπόρχες, τον Γέιτς, τον κωμικά μακάβριο Γκόγκολ, τον μελαγχολικό Κάφκα, ακμές του μακάβριου χιούμορ του Κινγκ και μια ωδή στην «φαντασιοπολυπραγμοσύνη» –sic– του Μπάρκερ.
Οι δέκα ιστορίες του βιβλίου προσφέρουν εικόνες που δεν ξεχνάς (υγρά πανδοχεία, χειροπιαστοί εφιάλτες, άγνωστα ζώα και όντα, μαγικά βιβλία, κρυφά σύμπαντα κ.α) καθώς μιλούν για το παράδοξο, το ανεπίστροφο, το υπαρξιακό άγχος, την αναζήτηση της αθανασίας, τον προσδιορισμό της ταυτότητας, τη ματαιότητα, το πάθος, τις ενστικτώδεις παρορμήσεις, τον ερωτισμό, τα απωθημένα, το υποσυνείδητο. Βρίθουν γοτθικών/βικτωριανών επιρροών και αποτυπώνουν τη χροιά ενός κόσμου μέσα από τα μάτια ενός συγγραφέα που γνώρισε τους ήρωές του παρατηρώντας τους μέσα από ένα καλειδοσκόπιο φαντασίας.
Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί και είναι από εκείνα που οφείλεις να έχεις στη βιβλιοθήκη σου (ανυπομονώ για τα επόμενα βιβλία του Ρένχελ στα ελληνικά!). Η έκδοση είναι εξαιρετικά προσεγμένη –συγχαρητήρια στις εκδόσεις Opera– και η προσεγμένη μετάφραση (αφήνοντας εσκεμμένα ορισμένες λέξεις στην αγγλική εν είδει έμφασης, ρυθμού και βρετανικού αέρα) είναι της Μαρία Μπεζαντάκου.
Συνοδέψτε τις ιστορίες ακούγοντας τον δίσκο «Animals» των Pink Floyd και διαβάζοντάς τες αργά.
Βιογραφικό: Ο Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ , γεννημένος στη Μάλαγα το 1974, είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους ισπανούς συγγραφείς διηγημάτων και μικρών κειμένων, με περισσότερα από πενήντα εθνικά και διεθνή βραβεία στο ενεργητικό του. Έχει ήδη αναγνωριστεί από τον διεθνή Τύπο και την κριτική ως ένας από τους αξιότερους συνεχιστές της συγγραφικής παράδοσης του Καλβίνο και του Μπόρχες, ενώ μερικά από τα διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί στις σημαντικότερες ανθολογίες της Ισπανίας. Μεγάλο μέρος του έργου του έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ιταλικά, στα Ρωσικά και στα Τουρκικά, και έχει εκδοθεί σε δώδεκα χώρες.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
