Ο Φυσορρόος αποτελεί μια συλλογή διηγημάτων του Νικόλαου Νικολάου-Χατζημιχαήλ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν και βασίζονται στις προσωπικές, βιωματικές εμπειρίες του συγγραφέα από τη γενέτειρά του, την Κύπρο.
Οι περισσότερες ιστορίες έχουν πρωτοπρόσωπη αφήγηση με ομοδιηγητικό-αυτοδιηγητικό αφηγητή, με αποτέλεσμα να επιτείνουν τον προσωπικό και εξομολογητικό τόνο του έργου, προβάλλοντας πολλά στοιχεία ως αυτοβιογραφικά.
Η γλώσσα των διηγημάτων είναι μεστή και καλοδουλεμένη. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές φορές χρησιμοποιούνται στοιχεία της κυπριακής διαλέκτου -ειδικά στα διαλογικά μέρη- με απόρροια να υπάρχει ζωντάνια και παραστατικότητα. Έτσι, μεταδίδεται αμεσότερα και το αυτοβιογραφικό και προσωπικό στοιχείο του ύφους των διηγημάτων.
Ο χρόνος κινείται με αναδρομές στο παρελθόν (flash–back), καθώς ο αφηγητής προβάλλει όλα όσα συνέβησαν στην ιστορία της Κύπρου και πώς συνδυάζονται με το αφηγηματικό παρόν. Ο χειρισμός του αφηγηματικού χρόνου γίνεται με εξαιρετική μαεστρία από τον συγγραφέα-αφηγητή, καθώς στις περισσότερες ιστορίες ταυτίζονται. Με τον ιδιαίτερο χειρισμό του χρόνου μάλιστα, αποδεικνύονται και οι εξαιρετικές συγγραφικές ικανότητες του συγγραφέα. Ενδεικτικά, αναφέρεται ότι στο πρώτο διήγημα (Η ζωή συνεχίζεται), ο πρωτοπρόσωπος-ενδοδιηγητικός αφηγητής χρησιμοποιεί τη φράση του τίτλου ως δομικό στοιχείο για να ενώσει τις συνειρμικές του σκέψεις. Έτσι, εδώ υπάρχει μια δομολειτουργική επανάληψη που δένει σφιχτά το κείμενο και την εξέλιξη της πλοκής.
Επιπλέον, έτσι ο αφηγητής μεταδίδει τις εμπειρίες του από το παρελθόν του στο αφηγηματικό παρόν, δίνοντας στον αναγνώστη μια ολοκληρωμένη εικόνα της ζωής του και της ιστορίας της Κύπρου. Σε αυτό το παιχνίδι με τον χρόνο, τις εναλλαγές από το παρελθόν στο αφηγηματικό παρόν, συμβάλλει και ο ρόλος της μνήμης. Η μνήμη είναι κινητήριος μοχλός για τη δημιουργία των ιστοριών, καθώς χάρη σε αυτήν ανασυντίθενται όλα τα παρελθοντικά βιώματα, ιστορίες και γεγονότα του μακρινού παρελθόντος και ιδίως, της κυπριακής ιστορίας.
Πολύ συγκινητική είναι και η δεύτερη ιστορία της συλλογής (Η κόρη του δραγουμάνου), καθώς προβάλλει την ιστορία μια ηλικιωμένης Κύπριας, την οποία ανασυνθέτει ο συγγραφέας – αφηγητής για να αποκαλύψει την αλήθεια για τον πραγματικό έρωτα της ζωής της, που δεν ήταν Τούρκος, αλλά Κύπριος. Έτσι, σε αυτό το διήγημα, ο συγγραφέας – αφηγητής αποκαλύπτει τις τεχνικές και το κίνητρο που του δόθηκε για να γράψει αυτήν την ιστορία (Μάζεψα τα σπαράγματα της μνήμης … πάλι με τους Τούρκους, σ. 20).
Όλες αυτές οι ιστορίες ξυπνούν ιστορικές μνήμες, πλάθουν εικόνες από ανθρώπους του κυπριακού παρελθόντος -μορφές απλές και απλοϊκές που όμως, μετατρέπονται σε εμβληματικές, σε ανώνυμους αγωνιστές- προβάλλουν εικόνες και αρώματα από την Κύπρο και συγκινούν τον σύγχρονο αναγνώστη, θυμίζοντάς του το πολύπαθο νησί και την αντοχή που επιδεικνύει ακόμη και σήμερα…
Ένα βιβλίο για το κυπριακό μεγαλείο, ένα ακόμη λιθαράκι της λεγόμενης κυπριακής λογοτεχνίας από τις εκδόσεις Βακχικόν που πρέπει να το απολαύσετε!
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
