***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Κάποτε πρέπει να περπάτησα σε τρυφερό χορτάρι, Καρολίνα Σούτι, Εκδόσεις Βακχικόν

Πως κρατάς τις μνήμες της παιδικής ηλικίας σου ζωντανές; πως την εικόνα μιας μάνας που θολώνει στο πέρασμα των χρόνων; πως την μητρική σου γλώσσα; πως ξεφεύγεις από την νοσταλγία του παρελθόντος και περνάς από τη σκοτεινή πλευρά της ιστορίας στην πλευρά με το άπλετο φως; πόσο μοναχικός είναι τελικά ο δρόμος της αναζήτησης ταυτότητας και του αυτοπροσδιορισμού; και πόσο επηρεάζει την τρυφερή ηλικία της ενηλικίωσης και την μετέπειτα διαδρομή στη ζωή;

Η Καρολίνα Σούτι στη νουβέλα της με τίτλο «Κάποτε πρέπει να περπάτησα σε τρυφερό χορτάρι» που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Βακχικόν, και που είχα την τιμή και την χαρά να μεταφράσω από την γερμανική γλώσσα, φέρνει στο προσκήνιο μνήμες, εικόνες και βιώματα ενός παιδιού που έζησε στην πολύ τρυφερή παιδική ηλικία την βίαιη απώλεια της μητέρας του και μαζί μ’ αυτήν, και την απώλεια της μητρικής του γλώσσας. Η εγκατάλειψη της μικρής Μάγιας μετά τον αιφνίδιο θάνατο της Λευκορωσίδας μητέρας της, σε μια μακρινή θεία του πατέρα της, σε κάποιο απομακρυσμένο και απομονωνόμενο χωριό της Αυστρίας αποτελεί την αφετηρία της όλης εξιστόρησης της Σούτι. Εκεί, οι αναμνήσεις του μικρού κοριτσιού αναμιγνύονται με τις αναμνήσεις του Μάρεκ, ενός εκτοπισμένου και ηλικιωμένου Πολωνού, που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εγκαταστάθηκε στο ίδιο αυστριακό χωριό. Και εκείνος όπως και το κοριτσάκι κουβαλά τα δικά του τραύματα από ένα παρελθόν που σκιάζεται από την απώλεια των γονέων στον πόλεμο, την βίαιη απομάκρυνση από την οικογενειακή στέγη, και την στέρηση εν τέλει της παιδικής εκείνης αθωότητας, που τόσο έχουν ανάγκη οι άνθρωποι για να δομήσουν τις στέρεες βάσεις μια ήρεμης και ισορροπημένης ενήλικης ζωής. Και κάπως έτσι ξεκινά η Σούτι ένα ατέρμονο ταξίδι μέσα στον χρόνο, όπου το παρελθόν είναι ασπρόμαυρο, το παρόν μελαγχολικό και σκιασμένο και το μέλλον απόμακρο και θολό.

Ο λόγος της Καρολίνας Σούτι χαρακτηρίζεται από γλωσσική σαφήνεια και υψηλή λεκτική περιεκτικότητα. Η περιγραφική της τεχνική έχει υψηλό αποτέλεσμα, καθώς οι εικόνες της είναι έντονες και ατμοσφαιρικές και γίνονται αντιληπτές με όλες της αισθήσεις. Σχεδόν αισθάνεσαι την κάψα του ήλιου στο δέρμα σου, νιώθεις το κρύο ρεύμα του αέρα στα σκιερά μέρη του χωριού, βλέπεις τον Μάρεκ να κάθεται μπροστά στο παράθυρο του μικρού του σπιτιού και να ατενίζει το παρελθόν, γεύεσαι τον χυμό από βατόμουρα, ακούς το κελάρυσμα του ποταμού, ακούς και τους ήχους των λέξεων σε μια απροσδιόριστη γλώσσα που κάτι όμως σου θυμίζει, λικνίζεσαι και αποκοιμιέσαι στο καθησυχαστικό ταξίδι της επιστροφής στις προγονικές ρίζες.

Στην αφήγηση της η Σούτι χρησιμοποιεί σύντομες, κοφτές προτάσεις που εξυπηρετούν κατά την γνώμη μου τις σύντομες και αποσπασματικές αναλαμπές της μνήμης της πρωταγωνίστριας. Κάτι που επαναλαμβάνει η συγγραφέας και στα ελάχιστα διαλογικά της κομμάτια. Λιτός ο λόγος της, σχεδόν δωρικός, όπως και η ζωή στο ορεινό χωριό. Στο χωριό αυτό δεν υπάρχει χώρος για συναισθηματισμούς. Η καθημερινότητα κυλά προσηλωμένη στην διεκπεραίωση των αναγκών. Στο χωριό αυτό δεν υπάρχει χώρος για φλυαρίες. Οι κουβέντες μετρημένες. Μετρημένες κουβέντες σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική. Σε μια γλώσσα που εξαναγκάζεται κανείς να μάθει λόγω της ανάγκης για επικοινωνία. Αλλά κάπου στο βάθος της μνήμης, μέσα στους λαβυρίνθους του μυαλού, υπάρχει και μια άλλη γλώσσα, που σε καλεί να την αναζητήσεις και να συνδεθείς μαζί της.

Η Καρολίνα Σούτι μάς κρατά δέσμιους με την αφήγηση της. Η σχετικά μικρή σε έκταση νουβέλα, που βραβεύτηκε το 2015 με το πολύ σημαντικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUPL) διαβάζεται απνευστί. Και παρόλο που η αναζήτηση της ταυτότητας του ατόμου μέσα από τον προσδιορισμό των αναμνήσεων, της καταγωγής και της μητρικής γλώσσας αποτελεί ένα πολυαγαπημένο θέμα στη λογοτεχνία, η Σούτι κατορθώνει με πάθος μεν, αλλά χωρίς καθόλου κλισέ και στερεοτυπικά συγγραφικά τερτίπια, να μας οδηγήσει σε ένα μαγικό εν τέλει ταξίδι, που σκαλώνει στο μυαλό, μένει για καιρό στη μνήμη του αναγνώστη και της αναγνώστριας, αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση και μετουσιώνει την βιωμένη ζωή σε όνειρο. Στοχευμένα και ανεξίτηλα.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.