***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Kόκκινο της Αναχώρησης, Έρη Παπαγαλάνη, Εκδόσεις Βακχικόν

Τους είδα, μες στην ασχήμια του κόσμου εκεί έξω, ανάμεσα σε φόνους, σταθμούς, αγκομαχητά, λεωφορεία, πεζούς, δολοφονημένους, αλτρουιστές και οπαδούς. Τους είδα κόντρα στο δόγμα της εποχής τους να υπερασπίζονται με όλη τους την καρδιά το μέγεθος της αγάπης. Ήταν νέοι, όχι πάνω από είκοσι χρονών. Οι δυο τους μου θύμισαν εκείνους τους απόκοσμους πίνακες της ζωγραφικής, χαρακτήρες του σκληρού ρομαντισμού με πρόσωπα που αγναντεύουν ωκεανούς και τοπία απερίγραπτα. Έπειτα ντύθηκαν την νύχτα και βάθυναν μες στο έρημο στενό. Τους περίμενε ο έρωτας στο βάθος εκείνου του δρομίσκου. Περπατούν και κάνουν σχέδια διευρύνοντας ολοένα και περισσότερο την άσχημη πραγματικότητα που έλαχε στους ανθρώπους κάθε εποχής. Προτού χαθούν πρόλαβα και είδα που γράφανε στον τοίχο συνθήματα φιλιά. Ένα από αυτά, θυμάμαι έλεγε εδώ η νύχτα κοιμάται σε άδεια αγκαλιά και τα όνειρα κρατούν τα χέρια της ζεστά. Ποτέ δεν θα το μάθουν και ίσως κάποτε να λησμονήσουν την αγάπη τους αυτή, μα είχαν κερδίσει κιόλας ένα μερίδιο της αιωνιότητας άθελά τους. Σε εμάς το χαρίζανε, εκείνη ακριβώς την περίσταση.

Οι εραστές έλειψαν. Ο κόσμος επέστρεψε με φασαρίες, κορναρίσματα, ακατάληπτες βρισιές, συνθήματα αυτοσχέδια τυλιγμένος τριγύρω τους επιδέσμους του καιρού. Βρήκα και εγώ τον τρόπο, την ευκαιρία που χρειαζόμουν για να γυρίσω στα ποιήματα. Κόκκινο της Αναχώρησης, γαλάζιο του ουρανού, μετέωρο, θαμπό ξημέρωμα, σε όποιον τόνο και αν μιλήσεις εγώ θα σε ακούσω. Θα μπορούσαν τα ποιήματα της Έρης Παπαγαλάνη να αλλάξουν τον ρου αυτής εδώ της διαδρομής. Έτσι άτιτλα, σχεδόν αδέσποτα μες στο οριοθετημένο σύμπαν, μοιάζουν εύθραυστα και ίσως χαθούν. Μα είναι βέβαιο πως θα προλάβουν να αφήσουν την γεύση ενός κόσμου που γεννήθηκε στην τρυφερή καρδιά ενός κοριτσιού. Είναι βέβαιο πως θα καλύψουν εκείνη την ακατόρθωτη απόσταση ανάμεσα σε δυο ερήμους. Διαβασμένα με τον ρυθμό της καρδιάς τα ποιήματα της πρώτης συλλογής της νεαρής δημιουργού που εμφανίζεται με τις εκδόσεις Βακχικόν, συνιστούν γεφύρια πλωτά, ποιητικά. Αυτά που σε μια ερημιά φαντάζουν τόσο φυσικά και ανόθευτα, έρωτες που επιστρέφουν στην φύση την φυσικότητα, την τόση τους αυθεντικότητα.

Στίχοι και λέξεις αφιερωματικές συνθέτουν το ποιητικό λεύκωμα της Αθηναίας ποιήτριας. Πρόζες που καταφέρνουν μια ρωγμή σε αυτόν τον γυάλινο κόσμο που μας έλαχε για να ζήσουμε. Αισθήματα γραμμένα μες στην υγρή ομίχλη της νοσταλγίας και της επιθυμίας και εκείνης της ακούσιας ανάγκης που καθιστά έναν έρωτα καταιγιστικό. Στίχοι που περπατούν μες στην πόλη, που σου κρατάνε συντροφιά την ώρα της μεγάλης απουσίας, της ύστατης απώλειας. Μια άξια, ζωγραφική αναπαράσταση, εμποτισμένη με το παράλογο που ο έρωτας κερνά την απλή ζωή. Πρόκειται για μια ολόκληρη τεχνοτροπία, μια μέθοδο  για να ανακτήσουν το χαμένο τους νόημα οι εραστές, τα δέντρα, οι αυλές που σωπαίνουν κάπου στην Αθήνα. Η Έρη Παπαγαλάνη, σε έρωτα με τον κόσμο, ακροπατώντας στις κρυπτογραφίες που τόσο αγαπά η ποιητική λειτουργία κάνει συντρίμμια το εμβαδό, τον χώρο, τον χρόνο. Το πορτραίτο που έχει στο νου της χάνει και κερδίζει τις σημασίες του. Διαθέτει όμως ένα χαμόγελο καμωμένο και μια μοιρασμένη καρδιά. Μονάχα αυτή η τελευταία σώζει την ζωή από το να καταστεί θρασίμι. Η ποίηση στρέφει τα νώτα της στα άδυτα και ένα ανάχωμα, μια αντίσταση ορθώνεται από τον ρομαντισμό σε αυτόν τον αιώνια απομαγευμένο κόσμο, σε αυτόν τον λογικό, τον επεξηγηματικό καιρό που δεν έχει χρόνο για φαντασίες. Στο πρόσωπό του αχνοφαίνεται η ρυτίδα του θανάτου που κάποτε θα καταλύσει ολόκληρη την μορφή.

Τώρα που όλα πορφυρά αναχωρούν και ωραία, έχουμε κρεμασμένα στα χείλη τα ανέφελα, τα νεανικά ποιήματα να συνθέτουν αυτό που τούτο το σημείωμα προσπάθησε να περιγράψει. Έναν έρωτα υψηλότερο, πνευματικότερο που δεν αποστρέφεται το σώμα. Η Έρη Παπαγαλάνη ξεδιαλέγει τα φαινόμενα, τις δράσεις και τα όντα του κόσμου, φτιάχνει σαρκωμένους Θεούς για να προσεύχεται,  τους αρμούς μιας ενδελέχειας όλο κομψότητα, δίχως μέτρο, συνυπάρχουν με τον κόσμο και τον όρθρο του. Μια ολόκληρη πολιορκία σε κόκκινη σιένα στο φόντο και εμπρός οι άγγελοι με τα μπλου τζηνς, με τις μεγάλες υποσχέσεις, τους όρκους και τους αποχαιρετισμούς που μοιράζουν σαν αντίδωρα τις φανταχτερές καρδιές τους. Διαθέτουν όλη την άγρια ενεργητικότητα που θέλει  ο έρωτας για να σταθεί μες στα γράμματά του, τα σύμφωνα τα μαγικά που μπορούν και αλλάζουν την αξία ενός φθηνού χαρτιού ίδιου με τούτο εδώ τον κόσμο.

Η ποιήτρια με την πρώτη της συλλογή καταθέτει μια μαρτυρία αντίρροπη σε σχέση με την εποχή της. Ένας έρωτας κλασσικός,  ένα μυστήριο που σημαδεύει την ανθρώπινες ψυχές διδάσκοντας την απουσία της ύλης, την κατάργηση κάθε αδράνειας βρίσκει έναν τόπο για να υπάρξει. Ετούτη η συναίσθηση της δημιουργού επιβεβαιώνει την πρόθεσή της να τραγουδήσει τον χρόνο, τον θάνατο και την ζωή, την φοβερή και γεμάτη καταφάσεις. Η Έρη Παπαγαλάνη πλάθει τους ήρωες της με επιθυμία, με καρδιά μοιρασμένη. Τους αναπαριστά καθώς βγαίνουν από το περιβάλλον του τενεμπρισμού για να εισέλθουν πανηγυρικοί στις ζωές μας. Τους χαρίζει το κόκκινο χρώμα, με τις αναρίθμητες πιθανότητές του, θυμάται τ΄αντίο που δεν ειπώθηκαν ποτέ και όσα ακόμη αντηχούν μες στις καρδιές μας. Φτιάχνει ένα Κόκκινο της Αναχώρησης και υψώνει σε μια δύναμη ακαθόριστη  αυτόν τον περιβόητο, μέσο άνθρωπο, με την μέση ευαισθησία και τους μέτριους έρωτες. Για αυτήν την ομορφιά που σαν παρένθεση ξυπνά μες στις σελίδες της έκδοσης του Βακχικόν, για αυτόν τον σαραβαλιασμένο κόσμο που οι πρόζες της Έρης αναστυλώνουν δίχως κόπο με μοναδικά εφόδια το ταλέντο και την ευαισθησία, για το μέτρο το ψυχικό που αρθρώνει, καλωσορίζουμε την ποιήτρια Έρη Παπαγαλάνη, φρουρό ακοίμητο στα χρόνια της μεγάλης δίψας. Κόκκινο της Αναχώρησης και ετούτο το σημείωμα από τους στίχους πιάνεται και από τις λέξεις για να αγαπήσει μια στάλα ακόμη το δοξολόγημα της ζωής.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.