***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Ώρες κοινής ανησυχίας, Μαίρη Κόντζογλου, Εκδόσεις Μεταίχμιο
Η Μαίρη Κόντζογλου, γνωστή για το συγγραφικό της έργο στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία, έχει κατακτήσει το ελληνικό αναγνωστικό κοινό από το πρώτο της βιβλίο το Το μέλι το θαλασσινό το 2008. Ακολούθησαν το Περπάτα µε τον άγγελό σου το 2009, η τριλογία Οι μεσημβρινοί της ζωής το 2011, το Χίλιες ζωές απόψε το 2013, η τριλογία Τα Παλιά Ασήμια το 2014-2015, οι Μαγεμένες το 2017 και η διλογία Σκουριά και χρυσάφι το 2020, έως τον Μάιο που κυκλοφόρησε το νέο της έργο με τίτλο «Ώρες κοινής ανησυχίας». Έργα κοινωνικά και ιστορικά γραμμένα μετά από εμφανή ενδελεχή ιστορική, πολιτική και πολιτισμική έρευνα, στα οποία, κάθε φορά διαμορφώνει άρτια τον ψυχισμό των ηρώων της. Όλα κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Η συγγραφέας, πρώτη φορά καταπιάνεται με μικρά διηγήματα και όπως έχουμε αναφέρει ήδη, είναι δύσκολο αφηγηματικό είδος το διήγημα, αφού πρόκειται για μικρής έκτασης, αυτοτελές αφήγημα με σύντομη πλοκή που περιστρέφεται γύρω από έναν κεντρικό ήρωα σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και ένα συμβάν που καθορίζει την ζωή του. Και απαιτεί τέχνη και τεχνική από τον συγγραφέα, ώστε να είναι δυνατό, άρτιο, να καλύψει πλήρως την πλοκή, να αιφνιδιάσει, να εκπλήξει και κυρίως να δώσει με αμεσότητα αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα που επέλεξε να παρουσιάσει με τη διήγηση του. Και αυτό ακριβώς έκανε η συγγραφέας στις μικρές ιστορίες εγκλεισμού που έγραψε κατά τη διάρκεια της καραντίνας.
«…Πάνε μέρες. Μετράει από μέσα της. Πενήντα και κάτι. Πενήντα δύο μέρες και δεν έχει μιλήσει με άνθρωπο, έστω στο τηλέφωνο. Κάτι ξαδέλφια και δυο απολιθωμένες συναδέλφισσες που κατά περίσταση εκτέλεσαν και χρέη φιλενάδων για να προσκυνήσουν τη Μεγαλόχαρη στην Τήνο και τον Άγιο στην Αίγινα, όλοι τους μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, χαμένοι στο κλεινόν άστυ και στην αρχή της δικής τους άνοιας…»
Έντεκα διηγήματα που εκτείνονται σε μόλις 213 σελίδες. Οι απέναντι, …μισή αρχοντιά, Χαρωπά τα δυο μου χέρια, Αλτ! Τις ει;, Χωρίς συγγνώμες, Μια πλαστική πασχαλίτσα, Σαν παλιό σινεμά, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Ένα ταξίδι ακόμα, Νους υγιής…, Οδός Ανεξαρτησίας.
Ένας τρόπος προσέγγισης της παρουσίασης μας θα ήταν να μιλήσουμε ξεχωριστά για κάθε ένα από τα διηγήματα, ένας άλλος να μιλήσουμε γενικά για τα σημεία που μας άγγιξαν ιδιαίτερα. Επιλέξαμε τον δεύτερο τρόπο κι αυτό γιατί όλα τα διηγήματα κρύβουν αλήθειες και καταστάσεις ζωής και λόγω της μικρής τους έκτασης, θα υπήρχε ο κίνδυνος να αποκαλύψουμε αυτά που θα ανακαλύψει ο αναγνώστης σελίδα τη σελίδα.
«…Βγαίνει αργά με χίλιες επιφυλάξεις στο μπαλκόνι αφού πρώτα αλλάξει παντόφλες. Παλιά συνήθεια από το χωριό. Τότε που η αυλή είχε λάσπες και δεν τις έμπαζες στο σπίτι. Δεν την έκοψε ποτέ. Λίγα βήματα, όλα υπολογισμένα στη ζωή της, και σταματάει στη μέση της βεράντας. Να μπορεί να δει αλλά να μην τη βλέπουν. Επίσης παλιά συνήθεια. Το ποιοι και από πού, το φαντάζεστε. Κοιτάει, υπό γωνία, την απέναντι πολυκατοικία, το ρημάδι. Όσα χρόνια γειτονεύουν, ποτέ δεν σκέφθηκε να ρίξει μια ματιά προς τα εκεί, δεν είναι πρέπον. Ανησυχεί για το τι θα σκεφθούν για την ίδια. Εννοείται πως δεν γνωρίζει ποιοι κάθονται εκεί, κατά συνέπεια δεν έχουν χαιρετηθεί ποτέ, ούτε καν με ένα κούνημα του κεφαλιού. Όμως ούτε και οι απέναντι πήραν ποτέ σχετική πρωτοβουλία. Ένας δρόμος τους χωρίζει, ένας φαρδύς βέβαια δρόμος, αλλά εκείνοι, ένθεν και ένθεν, τον έχουν κάνει να μοιάζει με άβυσσο. Και δες τώρα πώς έφερε τα πράγματα η ζωή και η καραντίνα και λαχταράει να δει έναν άνθρωπο, να πει μια κουβέντα. Ποια; Η Δέσποινα, που σε όλη της τη ζωή σπάνια κοίταξε κάποιον κατάματα. Τρίτος μήνας απομόνωσης και η ψυχή της ήρθε και μπούκωσε πια…»
Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πολυκατοικίες στη λεωφόρο Ανεξαρτησίας- καθόλου τυχαίο το όνομα- , δύο αντίθετοι κόσμοι τόσο συναισθηματικά, όσο και πολιτικά και ταξικά. Οι ένοικοι τους δε γνωρίζονται και οι απέναντι εκπροσωπούν το άγνωστο. Και οι δυό όμως έχουν κάποια κοινά προβλήματα, και οι δυο βρίσκονται σε συνθήκες εγκλεισμού και μοναξιάς, καθώς ζουν σε απομόνωση με τον φόβο να επηρεάζει τις ζωές τους. Όλοι εγκλωβισμένοι. Άραγε θα επιλέξουν την ζωή; Τελικά τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες; Μήπως ο εγκλεισμός των ψυχών υπήρχε και πριν από την καραντίνα; Η ζωή κάποιων ενοίκων – η ίδια η ζωή.
«…Δεν παρακολούθησε το μεγάλωμα του γιού του, ο εγωισμός του υπερίσχυσε της αγάπης. Στις σπάνιες συναντήσεις πατέρα και γιου, ο πρώτος ήταν συνέχεια επικριτικός απέναντι στο παιδί και στη μάνα του, ο δεύτερος βουβός. Κάποια στιγμή, ο ε.α. έφτασε στο σημείο, ακόμα και τον ανδρισμό του εφήβου να αμφισβητήσει, η Χρυσή τον έτρεχε στα ωδεία από μια σταλιά, ισχυριζόμενη πως είχε κλίση. Είχε οργιστεί ως όφειλε σαν πατέρας και στρατιωτικός. Όταν θα δεις τι «κλίση» θα πάρει, θα είναι αργά, είχε βρυχηθεί έξαλλος. Τζάμπα είχε πάει το όνομα Αγαμέμνων! Είσαι μεγάλος ξεφτίλας, η Χρυσή. Δεν ξαναμίλησαν…»
Μέσα από τις σελίδες του πολυεπίπεδου αυτού βιβλίου που διατηρεί την δυναμική του μέχρι τέλους, άρτια δοσμένα περνούν αλήθειες, πραγματικότητες, καταστάσεις και κοινωνικά φαινόμενα. Απομονώνοντάς τα ο αναγνώστης θα νιώσει ότι τον αγγίζουν, τον συγκινούν και τον προβληματίζουν. Ο σωματικός εγκλεισμός σταδιακά επιφέρει και τον εγκλεισμό της σκέψης, την ασφυξία των ιδεών και των συναισθημάτων και ο αυτοπροσδιορισμός κρίνεται απαραίτητος.
Ψυχαναλυτικά, κοινωνικά δυστοπικά διηγήματα, κάποια με χιούμορ χωρίς όμως να είναι κωμικά, καταδεικνύουν την ανάγκη των ανθρώπων για διαφυγή από τα προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά τους αδιέξοδα. Διηγήματα που θα γίνουν η αφορμή για σκέψη και ενδοσκόπηση.
Αποκτήστε το βιβλίο
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
