Εκεί στα σκοτεινά, φορά τα κουρέλια της. Βάφει το πρόσωπό της με μυστικά υλικά. Όταν ετούτη η τελετουργία πάψει, θα θυμίζει την ωχρή σημασία του φεγγαριού. Κανείς δεν γνωρίζει το όνομά της. Κανείς δεν γνωρίζει πώς έφθασε στην πολιτεία μας. Το πλήθος την προσπερνά αδιάφορο, ένα καταιγιστικό πλήθος από στρατιώτες, φοιτητές, αρρώστους, εραστές. Στήνει την μικρή, ξύλινη εξέδρα της και έτσι ακίνητη προσμένει κάποιον περαστικό. Μέσα της καθρέφτες, φώτα, αγγελικοί περατάρηδες με την πελιδνή τους σημασία, παράλογοι, ομιχλώδεις, μυστικοί. Κάποτε γέρνει το σώμα της και με τα χέρια της σχηματίζει ένα παράθυρο. Και όλα τότε αρχίζουν.
Εκείνος που περνά καλά βαλμένος μες στα βαριά του ρούχα στέκει και κοιτά. Από την ξεφτισμένη εξέδρα προφέρει λίγους στίχους και ησυχάζει. Μιλούν πάντα για τον ίδιο αστόχαστο ανθρωπάκο, όμως ο περαστικός τώρα τρέμει την εξασθένηση και τον υδράργυρο. Βιαστικά και τρομαγμένα ξεμακραίνει. Το πρόσωπό της είναι φεγγαρένιο και ως το χάραμα θα έχει πληρωθεί η μισή της ζωή. Έπειτα μιλά πύρινα, το πρόσωπό της συστρέφεται, ο κόσμος δεν την χωρά, οι προτομές γύρω της λυγίζουν το μάρμαρο. Το γνώριζες πως υπήρξαν αγάλματα ομιλούντα, αγάλματα που προέβλεπαν την μοίρα; Πάνω της κυλούν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια. Το θέατρό της ανάβει όλα τα φώτα, πίσω της φέγγει η πόλη. Ποιος τώρα τον Δεκέμβρη εδώ στην αγάπη να φέρει, ακούγονται τα λόγια του παράξενου μίμου που κάνει κομμάτια την ειρηνική μας πολιτεία. Σαν ποίημα εκπυρσοκροτούν οι λέξεις, με τα σημεία της στίξεως, σκληρές και ασπαίρουσες λέξεις ξεχύνονται σαν γεράνια απ΄το αρχαίο στόμα της. Σε λίγη ώρα ένα μικρό κοινό στέκει στο κρύο και κάτι θαυμάζει. Φυσούν νοτιάδες, οι γκαζολάμπες κάποιου ταβερνείου χορεύουν στον άνεμο, το πλήθος σχηματίζει μια πλατεία. Τα όνειρά σας ταξιδεύουν στα σύννεφα είπε η ηθοποιός και όλοι πήραν να κλαίνε εκεί στο μέσον μιας αδειανής πολιτείας. Τώρα μιμείται μια παράξενη παρέλαση που τραβά προς τον ουρανό, σαν κάθε στίχο, σαν κάθε ποίημα. Περνούν κανονικά κατ΄έτος τα καρναβάλια και οι Αποκριές, με τα χέρια διαγράφει κινήσεις κυκλωτικές, κάτω απ΄τις φτερούγες της κρύβονται χαρταετοί. Τώρα παρελαύνουν οι νεκροί μας φίλοι, οι φιγούρες των σκιών με όλη τους την χάρη και τις σημασίες. Αργότερα στράτορες και σπαθαροκανθιδάτοι και ένα σωρό ειδικότητες του πιο μεγαλόπρεπου ονείρου. Θα περάσουν και θα χαθούν και τούτο είναι που θέλησε να μας πει ο μίμος με τις νωχελικές, τις μετρημένες κινήσεις του. Ο κόσμος γίνηκε κήποι ωραίοι, αγκάθια περίφραξης. Σε αυτόν τον ερμητικό κόσμο συμβαίνουν ακόμη τόσα θαύματα.
Μονάχα στο τέλος της νύχτας όταν πια όλοι είχαν χαθεί και η ζωή είχε λάμψει ολομόναχη κόντρα στους αιώνες ο πικραμένος μίμος άφησε την ταπεινή του εξέδρα. Ολόκληρο το σύμπαν έχει φτιαχτεί εκείνη την στιγμή για τον εκούσιο θάνατό του. Ένα μικρό ρίγος τινάχτηκε εντός του και χάθηκε, ίδιο νεφέλη και ίδιο ίσκιος. Ο μίμος τράβηξε την ανηφοριά του εμπορικού δρόμου και χάθηκε, χάθηκε. Μια πλατωνική ιδέα για την ομορφιά και τον κόσμο είχε ριζώσει στην ψυχή μας και φτερούγιζε.
Η κυρία Βιβή Κοψιδά – Βρεττού υπογράφει την ποιητική συλλογή με τίτλο Κεραίες βραχείας Εκπομπής των εκδόσεων Βακχικόν. Οι στίχοι της υπαινικτικοί εκτείνονται από την πολιτική ως τα μεγέθη του εσωτερικού μας κόσμου. Δεν είναι μόνον ο άνεμος που αγρυπνά μες στις σελίδες της Βραχείας Εκπομπής μα εκείνο το είδος του κόντρα ρόλου που κατορθώνουν και αρθρώνουν κάτι παράξενα πνεύματα. Ο τρόπος να ειπωθεί το νυν και το αεί ετούτης της εποχής. Τα κλειδιά για να στραφούμε και πάλι σε εκείνα τα μυστικά υλικά που δένουν στέγες εντός μας, που θεμελιώνουν τις καρδιές. Και ας μοιάζουν όλα αποκομμένα από το παραδοσιακό, ανθρώπινο ιδίωμα, υπάρχουν πάντα οι ποιητές.
Παρατηρητική, αποδίδοντας ρόλους με την χάρη ενός βυζαντινού αυλικού, κωμική και πικραμένη, ποτέ πικρή, όπως το προείπε χρόνια πριν ο αλησμόνητος Θωμάς Γκόρπας. Κοινωνικό το πρόσημο των παιχνιδιών της, εκλάμψεις από κρεματόρια και χαμένες ευκαιρίες, στίχοι προικισμένοι με την χάρη να ακούγονται στην διαπασών έξω από τις σελίδες της συλλογής των εκδόσεων Βακχικόν. Αντικείμενο της στιχουργικής της καθηγήτριας κυρίας Κοψιδά – Βρεττού αυτή η κατά Μπόρχες εκθαμβωτική παρατολμία της φύσης, ο άνθρωπος που εξήγησε τον κόσμο μα δίχως παρηγοριά αψηφά πάντα το φάσμα του θανάτου. Οι στίχοι της συλλογής δεν διαθέτουν κανέναν δισταγμό, μόνο την λεπτή απόχρωση των ιδεών που γεννιούνται έξω και πέρα από την μονομέρεια της γλώσσας.
Θέλω τον ποιητή να κηρύττει, να παραμένει στις επάλξεις. Σαν πλανόδιος κωμικός να χρωματίζει πικρά και τραγικά την άδεια μας ζωή. Τον θέλω λαμπρή υπενθύμιση στις ιδέες που ξεθώριασαν. Ακίνητο σαν τους μίμους των δρόμων να αγγίζει την κορδέλα του καπέλου του, να συζητά για τα πάντα και το τίποτε υπονομεύοντας κάθε τάξη. Τον θέλω να γνωρίζει σε βάθος τον τύπο και το γράμμα απρόσιτων ηπείρων. Τον θέλω εξερευνητή με διογκωμένη την αίσθηση της αναζήτησης, το είδος του ανθρώπου που πυροδοτείται από μια αφορμή γεμάτος ενθουσιασμό και αποστροφή μαζί για την ζωή.
Στην ποιητική συλλογή Κεραίες βραχείας Εκπομπής των εκδόσεων Βακχικόν υπάρχουν τέτοιες στιγμές. Πρόσωπα του ποιητή που μοιάζουν περισσότερο στον άδολο και τρυφερό σκοπό του.
*** Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε στην Αθήνα οικονομικά και σήμερα εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφική δραστηριότητα ξεκίνησε το 2007. Κείμενα και ποιήματά του περιλαμβάνονται στο λογοτεχνικό περιοδικό “Νέα Σκέψη”, όπου και συμμετέχει συστηματικά. Δουλειά του έχει συμπεριληφθεί στη “Φιλολογική Πρωτοχρονιά” (εκδ. Μαυρίδη), στην ανθολογία του Συλλόγου Βιβλιόφιλων Έδεσσας, στη συλλογική ποιητική συλλογή των εκδ. “Σίλφιον” καθώς και στο “Αλμανάκ” του 2009, που οργανώθηκε και δημοσιεύθηκε από την ομάδα του “Ποιείν”. Επίσης δείγμα γραφής μπορεί κανείς να εντοπίσει σε πολλά έντυπα, ηλεκτρονικά και μη, όπως το περιοδικό “Asante” ή τους δικτυακούς χώρους της ομάδας “Ποιείν” και άλλων συγγραφικών, ηλεκτρονικών κοινοτήτων.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
