Ο κόσμος είναι τόσο μεγαλύτερος από αυτόν που αντιλαμβανόμαστε με το συνειδητό μας.

Κάτω από την ήρεμη επιφάνεια της λίμνης βράζει ένας χείμαρρος από ιδέες αισθήματα και εικόνες, ένα καταφύγιο εντυπώσεων που συνυπάρχει με το εξωτερικό εγώ μας. Εκεί δεν υπάρχουν κανόνες ή απαγορεύσεις, δεν υπάρχουν όρια ούτε περιορισμοί. Η ψυχή είναι ελεύθερη να εξερευνήσει τα μονοπάτια του ονείρου, να γνωρίσει πράγματα για την ίδια που ποτέ δε γνώριζε.  Ξεθάβει βρύα και λάσπη από τον πάτο της, ενίοτε δανείζεται από γειτονικές λίμνες. Γεννιέται ένα νέο σύμπαν. Τα όρια μεταξύ εμπειρίας εξωτερικής ή εσωτερικής, εμπειρίας δικής μου ή κάποιου άλλου, τα όρια φαντασίας και ρεαλισμού δεν είναι πάντοτε διακριτά.

Πραγματοποιείται μια ιδιότυπη ενδοσκόπηση, μια ασυνείδητη στροφή προς τα ενδότερα, η οποία δημιουργεί ένα κατάλυμα για τον άνθρωπο που τη βιώνει, ένα μέρος που δε μπορεί να το επισκεφθεί παρά μόνο αν αφεθεί στις λέξεις και τα νοήματα.

Αυτός ο κρυφός κόσμος συνθέτει, στην ιδανική του μορφή, τη μεγαλύτερη τέρψη της μυθοπλασίας. Και ένα από τα πιο θαυμαστά μυστήρια της ανθρώπινης νόησης.

Δεν πιστεύω πως η περιγραφή αυτών των διεργασιών είναι εύκολο εγχείρημα. Είναι σαν να προσπαθείς να περιγράφεις έναν σουρρεαλιστικό πινάκα ή ένα συναίσθημα. Δε γίνεται. Είτε το αισθάνεσαι είτε όχι.

Η λογοτεχνία είναι μια από τις προσπάθειες χαρτογράφησης της διαδικασίας.  Η  πιο όμορφη. Γιατί χτίζει κόσμους. Θέτει τους δικούς της κανόνες. Εκεί μπορώ να δραπετεύσω όταν ο πραγματικός κόσμος δεν είναι αρκετός.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.