Μαμά κοίτα χωρίς χέρια, Έλενα Ακρίτα, Εκδόσεις Διόπτρα

Ένα αυθόρμητο αυτοβιογραφικό πόνημα γραμμένο σαν μυθιστόρημα υπογράφει η γνωστή συγγραφέας, δημοσιογράφος και ηθοποιός Έλενα Ακρίτα με τίτλο την πάγια φράση που χρησιμοποιεί συνήθως ένα παιδί όταν καταφέρνει να κάνει ποδήλατο μόνο μου τα πόδια του, αφήνοντας το τιμόνι.

«Μαμά κοίτα, χωρίς χέρια», αυτός είναι λοιπόν ο τίτλος του πονήματος που θα μας παραπέμψει όλους στην τρυφερή παιδική μας ηλικία. Η Έλενα Ακρίτα θα περιγράψει την ηλικία αυτή με μεγάλη νοσταλγία και ευαισθησία. Δεν θα ξεκινήσει όμως από εκεί, αλλά θα επιλέξει να αναφερθεί πρώτα σε έναν μεγάλο βραχνά της ζωής της, την εξάρτηση που είχε από τα υπνωτικά χάπια επί πολλές δεκαετίες. Αυτό είναι κάτι το οποίο θεωρείται θέμα ταμπού ακόμη και στις μέρες μας. Πολλοί γύρω μας έχουν εξάρτηση από υπνωτικά, ηρεμιστικά ή αντικαταθλιπτικά χάπια και αρνούνται να το παραδεχτούν. Η Ακρίτα είναι μία από τους λίγους που δεν φοβήθηκε να μιλήσει ανοιχτά για το συγκεκριμένο ζήτημα, με σκοπό να βοηθήσει κι άλλους που βρίσκονται στην ίδια μοίρα με εκείνη και να μην διστάσουν να ζητήσουν βοήθεια.

Από τα παιδικά της χρόνια στη Φιλοθέη, λοιπόν, και την οδυνηρή απώλεια του πατέρα της σε νεαρή ηλικία, η συγγραφέας θα συνεχίσει την αφήγηση της ζωής της με τους τρεις γάμους της και τους σταθμούς της δημοσιογραφικής της καριέρας.

Η Ακρίτα έζησε μια ζωή κοντά σε διάσημους και καταξιωμένους λογοτέχνες, μουσικούς, ηθοποιούς, ανθρώπους του θεάτρου, της τηλεόρασης και γενικότερα του καλλιτεχνικού στίβου. Στο βιβλίο της όμως επιλέγει να περιγράψει όχι αυτή τη φανταχτερή ζωή της δημοσιότητας, αλλά τη μοναξιά που κρύβεται πολλές φορές πίσω από όλη αυτή τη φαντασμαγορία, αλλά και την κατάθλιψη που παραμονεύει στη γωνία όλους μας αδιακρίτως, άσημους και διάσημους, κάτι που αποδεικνύει ότι η ευτυχία μας δεν βρίσκεται τελικά έξω από τους τοίχους του σπιτιού μας, αλλά μέσα σε αυτούς, καθώς και μέσα σε μας τους ίδιους.

Η αφήγηση της ζωής της Ακρίτα δεν είναι ευθύγραμμη. Διανθίζεται από πολλές και ποικίλες παρεμβολές, ενώ δίνει βάρος στα πιο σημαντικά γεγονότα. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι πρόκειται για μία επιλεγμένη αυτοβιογραφία, εν ολίγοις. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι απλή, καθημερινή και γλαφυρή, στα όρια του απρεπούς, ορισμένες φορές, αντικατοπτρίζοντας πλήρως τα συναισθήματα και τις κρίσεις που ενίοτε εκφέρει η συγγραφέας. Αυτή ακριβώς, όμως, η γλώσσα είναι που καθιστά την εξομολόγηση της συγγραφέως πιο αληθινή από ποτέ, ό,τι πιο γενναίο έχει κάνει στη ζωή της, όπως ομολογεί και η ίδια.

Το «Μαμά κοίτα, χωρίς χέρια» είναι ένα βιβλίο που υμνεί τη ζωή και μας δείχνει πως όσες συμφορές κι αν βιώσουμε, όσες απώλειες κι αν έχουμε καθώς μεγαλώνουμε, δεν πρέπει να πάψουμε ποτέ να ζούμε και να ελπίζουμε, να ευχαριστιόμαστε και να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή της ζωής μας. Πρόκειται γα το πιο τολμηρό και το πιο αυθόρμητο βιβλίο της συγκεκριμένος συγγραφέως, το οποίο, όπως μας ομολογεί, δυσκολεύτηκε αρκετά για να το γράψει, στο τέλος όμως το τόλμησε. Και το αποτέλεσμα οπωσδήποτε τη δικαιώνει.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.