Προσπαθούσα μέσα στο βιβλιοπωλείο να διαλέξω ένα βιβλιαράκι για μια μικρή φίλη των παιδιών ηλικίας τεσσάρων ετών.

Πολλοί οι τίτλοι, να σου ‘ρχεται ζάλη! Τελικά τράβηξε την προσοχή μου ένα ….μαμούθ  -ίσως λόγω μεγέθους. Το ξεφύλλισα, είδα τις όμορφες εικόνες του και πήγα στο ταμείο.

Πώς να εκπαιδεύσετε το (μικρό) μαμούθ σας, λοιπόν, του Quentin Gréban -από τις εκδόσεις Ίκαρος. Σε πρώτη ανάγνωση είναι ένα έξυπνο εγχειρίδιο για τα παιδιά που θα ήθελαν ένα ζωάκι στο σπίτι. Σε δεύτερη ανάγνωση θα μπορούσε κανείς να εκλάβει τους δέκα κανόνες που παρουσιάζονται στο βιβλίο και ως ένα είδος οδηγιών για το ίδιο το παιδί σε ό,τι αφορά στην καθημερινότητά του: Το φαγητό, το μπάνιο, το παιχνίδι, η βόλτα, τα ψώνια στο σουπερμάρκετ…

Όλα αυτά με χιούμορ, τρυφερότητα και κυρίως χωρίς «διδακτισμό» -από τον οποίο πάσχουν πολλά από τα βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά προσπαθώντας να τα διδάξουν κανόνες / συχνά φέρνοντας τα αντίθετα αποτελέσματα…

Ο τρόπος που λέμε κάτι στα παιδιά έχει τη σημασία του. Κι αν αυτό μοιάζει σχετικά απλό σε θέματα της καθημερινότητας, τα πράγματα δυσκολεύουν όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια σκληρή πραγματικότητα. Πολλοί γονείς, θέλοντας να προστατεύουν τα παιδιά από τα όσα ζοφερά συμβαίνουν γύρω μας αποφεύγουν να καταπιαστούν με θέματα όπως η βία, η δύσκολη οικονομική κατάσταση κ.α. Στην πραγματικότητα, κλείνοντας τα σε ένα γυάλινο πύργο, αποφεύγοντας να τους πουν την αλήθεια, είναι πιθανόν να τους δημιουργήσουν πολύ περισσότερα προβλήματα. Να τα αφήσουν ουσιαστικά αβοήθητα μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις κι επιλογές. Ευάλωτα σε ανθρώπους ή ομάδες που μόνο το καλό τους δεν θέλουν…

Ευτυχώς, καλοί Έλληνες συγγραφείς δεν συμμερίζονται αυτή τη στάση …στρουθοκαμήλου.

Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου –είχα την τύχη να συνομιλήσω πρόσφατα μαζί του- με την Σχολική Παράσταση (εκδόσεις Καστανιώτη) μας μεταφέρει σε ένα σχοελίο της Γερμανίας. Αυτή τη φορά ο «ξένος» είναι ένα Ελληνόπουλο που αντιμετωπίζει τη ρατσιστική συμπεριφορά των συμμαθητών του ειδικά όταν του ανατίθεται ο πρωταγωνιστικός ρόλος στη σχολική παράσταση. Χωρίς να καταφύγει στη βία, βρίσκοντας φίλους και συμμάχους, αντιμετωπίζοντας με κατανόηση των εχθρό αποδεικνύει πως υπάρχουν πιο ισχυρά όπλα για να αντιμετωπίσεις τον ρατσισμό από εκείνα που καμιά φορά καταλήγουν να σε κάνουν να μοιάζεις με αυτό που πολεμάς… Ένα πολύ όμορφο βιβλίο που θα πρότεινα να το διαβάσετε μαζί με τα παιδιά σας –ειδικά αυτή την περίοδο…

Η Ελένη Πριοβόλου –που φιλοξενήσαμε πρόσφατα και στο literature.gr- με το μυθιστόρημα Μαζί (εκδόσεις Καλέντης) , μας μεταφέρει σε ένα σχολείο της Αθήνας και καταπιάνεται με το θέμα του σχολικού εκφοβισμού, του ρατσισμού αλλά και των εφηβικών συμμοριών που δυστυχώς αναπτύσσονται ραγδαία στην πόλη. Ο μικροκαμωμένος Μύρωνας  έρχεται αντιμέτωπος με τη συμμορία των «Σκαθαριών» που είναι ο φόβος και ο τρόμος όλου του γυμνασίου. Με αναπάντεχη σύμμαχο τη νέα γειτόνισσα του τη Λούνα, από τη Σιέρα Λεόνε θα καταφέρει όχι απλώς να τους αντιμετωπίσει, αλλά –το κυριότερο- να τους αλλάξει. Σημαντικός ο ρόλος της καθηγήτριας του σχολείου που –ευτυχώς- δεν θεωρεί την τιμωρία παιδαγωγική μέθοδο…

Κλείνω με λίγα λόγια από την απάντηση του Βασίλη Παπαθεοδώρου στο ερώτημα αν πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά:

«… Άποψή μου είναι πως για να αντιμετωπίσει κανείς το κακό πρέπει να το γνωρίσει κάπως και τα βιβλία αποτελούν μέσο ασφαλούς συνειδητοποίησης. Ζούμε σε μια εποχή όπου η βία, σε όλες της τις μορφές, ανθεί. Αυτό πρέπει να καταδειχθεί, να αποτελέσει αφορμή για προβληματισμό και συζήτηση. Αλλά για να δώσω και μια πιο απλή απάντηση, θα έλεγα πως είναι πάρα πολλά τα βιβλία που κρατάνε τα παιδιά μακριά από αυτά τα θέματα. Ας υπάρχουν και κάποια διαφορετικά….»

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.