***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Αφού ευχηθώ το 2017 να μας γεμίσει χαμόγελα, θα πρότεινα να το βάλουμε στόχο, μικροί και μεγάλοι να διαβάσουμε λίγο περισσότερο. Όχι για τη δουλειά ή το σχολείο, αλλά για τη διασκέδαση μας. Και έχουμε πολλές και καλές επιλογές, όπως υποστηρίζουμε σε αυτήν εδώ τη στήλη. Και θα σας το αποδείξω αμέσως!
Να λοιπόν:
Ας πάρουμε την Αργυρώ Πιπίνη που μας έχει χαρίσει τόσα όμορφα βιβλία. Να τη και τώρα με το «Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι…» (εκδόσεις Πατάκη) με μια ακόμη εξαιρετική εικονογράφηση από την Ίριδα Σαμαρτζή να μας περιγράφει τη ζωή ενός σπιτιού. Ενός σπιτιού εγκαταλειμμένου και λυπημένου. Που έρχεται να του δώσει ζωή μια οικογένεια άστεγων προσφύγων. Να το γεμίσει χρώματα, φως και αγάπη. Κι ομολογώ πως αυτός ο υπαινικτικός, ποιητικός τρόπος που έχει η συγγραφέας να προσεγγίζει τα θέματά της, μιλάει κατευθείαν στη καρδιά μας. Δεν χρειάζονται μεγαλοστομίες, προτροπές και διδακτισμοί. Μπορείς να μιλήσεις έτσι όμορφα με τη γλώσσα της λογοτεχνίας, που δεν έχει ηλικία, να βρεις πόση χαρά μπορεί να σου χαρίσει μια μηλιά με τους καρπούς της, ένα παλιό παιχνίδι, ένας κήπος που τον φροντίζεις. Πόσα και πόσα να σκεφτείς και να νιώσεις. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από ένα βιβλίο…
Με τις ίδιες τρυφερές σκέψεις έκλεισα κι ένα ακόμη βιβλίο που διαβάσαμε με τον μικρό μου γιο πριν κοιμηθεί. «Το αγόρι με τη βαλίτσα» της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Μάικ Κένι με εικονογράφηση του Βασίλη Σελιμά καταπιάνεται με ένα ακόμη δύσκολο θέμα. Τα «ασυνόδευτα παιδιά». Αυτά τα προσφυγόπουλα που ταξιδεύουν μόνα τους και ζουν μια σκληρή Οδύσσεια σε μια ηλικία που θα έπρεπε να παίζουν, να πηγαίνουν στο σχολείο, να νιώθουν ασφάλεια… Ο μικρός Ναζ λατρεύει τον Σεβάχ τον Θαλασσινό, αλλά δεν φαντάζεται πως θα κάνει κι αυτός ταξίδια σαν εκείνα του ήρωά του. Θα φύγει αναγκαστικά μόνος καθώς τα λεφτά δεν περισσεύουν, θα εγκαταλειφθεί στα βουνά, θα γνωρίσει μια φίλη, θα ζήσει το σκληρό πρόσωπο της εκμετάλλευσης αλλά και την αλληλεγγύη και την καλοσύνη. Μαζί του πάντα η βαλίτσα που φυλά τα πιο πολύτιμα πράγματα. Που θα χαθούν στην πορεία. Εκτός από τη φωτογραφία που έχει στείλει ο αδερφός του από το Βερολίνο. Η Ιθάκη θα αποδειχθεί πολύ φτωχή, αλλά το όνειρο δεν θα σβήσει…
Για πιο μικρά παιδιά που δεν μπορούν να τα βρουν με τον εαυτό τους, η Λίνα Μουσιώνη έχει να μας πει ένα ωραίο παραμύθι με ήρωα τον «Λυποπόταμο» που κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική με εικονογράφηση της Βανέσσας Ιωάννου. Το λυπημένο ιπποποταμάκι -καθόλου ευχαριστημένο με την εμφάνισή του θα γνωρίσει ένα ελεφαντάκι που έχει πρόβλημα με τα μεγάλα του αυτιά κι έναν ρινόκερο που είναι μονίμως κατσούφης καθώς δεν αντέχει το κέρατο στη μύτη του. Οι τρεις φίλοι θα προσπαθήσουν να αλλάξουν. Βάφονται ριγέ, βάφονται παρδαλοί, βάζουν μουστάκια, πρωταγωνιστούν σε τσίρκο, όμως τίποτε από αυτά δεν τους κάνει να νιώσουν καλύτερα. Στο τέλος αποδέχονται τον εαυτό τους κι ο καθένας από τους τρεις βλέπει πως αυτό που θεωρούσε ελάττωμα μπορεί να είναι η λύση για ένα καλύτερο μέλλον…
Ένας ακόμη αγαπημένος συγγραφέας, ο Χρήστος Δημόπουλος μας χαρίζει τη συνέχεια των περιπετειών του νέου του ήρωα, του Ήπιου Θερμοκήπιου, στο «Χαμένο χειρόγραφο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός με εικονογράφηση της Σάντρας Ελευθερίου. Μια ακόμη συναρπαστική περιπέτεια, ένας διασκεδαστικός τρόπος να προσεγγίσουμε την ιστορία, αλλά και να ταξιδέψουμε σε τόπους όπως η Μάλτα, η Κύπρος και η Ρόδος και να ανακαλύψουμε τα μυστικά των ιπποτών. Δίπλα στον καθηγητή Θερμοκήπιο είναι και αυτή τη φορά τα δυο …δαιμόνια εγγονάκια του, η Αθηνά και ο Ορέστης. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος το χειρόγραφο Βόινιτς που κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει. Πολλές και ενδιαφέρουσες και οι πληροφορίες που παρατίθενται στο τέλος του βιβλίου.
Σε εικονογράφηση της Σάντρας Ελευθερίου κυκλοφορεί και η διασκευή του ‘Ονειρου καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ, δια χειρός Αγγελικής Δαρλάση. Το βιβλίο είναι ενταγμένο στη σειρά «Η πρώτη μου λογοτεχνία» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια που δεν έρχεται να υποκαταστήσει τα έργα κλασικής λογοτεχνίας, αλλά να παίξει έναν ρόλο «εισαγωγής». Και πιστεύω ότι το πετυχαίνει μέσα από την ποιοτική δουλειά και τη γνώση των ανθρώπων που έχουν αναλάβει το δύσκολο έργο της διασκευής. Η Αγγελική Δαρλάση δεν είναι μόνο μια πολύ καλή συγγραφέας, αλλά έχει γνώση και του Δράματος κι έτσι καταφέρνει να προσεγγίσει την ουσία του Σαιξπηρικού έργου.
Εμείς κάποτε γνωρίσαμε τη κλασική λογοτεχνία μέσα από τα «Κλασικά εικονογραφημένα», που μας άνοιξαν την όρεξη να προχωρήσουμε περισσότερο και να διαβάσουμε τελικά τα πρωτότυπα. Μακάρι οι προσπάθειες που γίνονται από εκδοτικούς οίκους (αντίστοιχη δουλειά γίνεται και από τον «Μίνωα») να ευοδωθούν…
Καλή χρονιά να έχουμε!
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
