***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Το σημαντικότερο επίτευγμα στο τελευταίο βιβλίο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη είναι ότι μέσω της αφήγησής του, αποδεικνύει ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο, απαλλαγμένο από συμπλέγματα και λογοτεχνικά κλισέ.
Για μένα, αυτό είναι το θεμέλιο που ακριβώς χρειάζεται κανείς, για να χαρακτηριστεί πραγματικός συγγραφέας. Τα υπόλοιπα-που είναι εξαιρετικά-έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Το «Ελάχιστο Ίχνος» δεν είναι ένα βιβλίο που κραυγάζει την ανάγκη του να συνομιλήσει με τις ανθρώπινες υπαρξιακές ανάγκες, δε σε καλεί σε έναν επιτηδευμένο προβληματισμό και σίγουρα δεν πασχίζει να γίνει αρεστό στους ενδεχόμενους αναγνώστες του. Τα εν λόγω στοιχεία, αν μη τι άλλο, σχηματοποιούν ένα συμπαγές υπόστρωμα, στο οποίο θα ακουμπήσει η-κατά κάποιο τρόπο-διασκεδαστική ιστορία που αφηγείται ο συγγραφέας.
Κεντρικός ήρωας ο Αυγουστίνος Ψυχός, ο οποίος στα τριάντα του και μετά από μια συμβατική ζωή, αποφασίζει να ασχοληθεί με την υποκριτική. Αν και το ταλέντο του δεν είναι αρκετό για να τον ξεχωρίσει ανάμεσα στους υποψήφιους συναδέλφους του, μέσω της ισχυρής προσωπικότητάς του, καταφέρνει τελικά να κερδίσει φήμη ως σκηνοθέτης και θιασάρχης. Η διαδρομή του στα θεατρικά δρώμενα, ωστόσο, δεν είναι ο βασικός άξονας της ψυχοσύνθεσής του και, κατά συνέπεια, του ίδιου του βιβλίου.
Η πλοκή παρεκκλίνει σε πολλές ενδιαφέρουσες παραμέτρους, που από την αρχή του μυθιστορήματος καθορίζουν την ταυτότητα του ήρωα. Μια εμβόλιμη ιστορία αναζήτησης της πραγματικής του μητέρας, η ερωτική του έλξη για την «ασχήμια», που αποκτάει σάρκα και οστά στο πρόσωπο της Βιολέτας, μιας νεαρής γυναίκας με έντονη δυσμορφία, είναι τα συστατικά μιας ιστορίας που θα μπορούσε να αποτελέσει το υλικό για μια ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, μιας φαινομενικά μελό ιστορίας, που όμως κρύβει μέσα της το μοναδικό ταλέντο του Χατζηγιαννίδη να παντρεύει την υπερβολή με την απλότητα, το παράδοξο με το γήινο και το χειροπιαστό.
Η ανάπτυξη της πλοκής είναι γρήγορη, αλλά όχι βιαστική, οι προσωπικότητες των ηρώων είναι «φορτωμένοι» με ένταση, όμως σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζονται καρικατούρες ή πλαστοί, ο συγγραφέας ξέρει να ζυγίζει το γραπτό του και-το σπουδαιότερο-ξέρει πώς κορυφώνεται η διήγηση και ο μυθιστορηματικός παλμός.
Ένα αληθινό μυθιστόρημα.
Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης-Το ελάχιστο ίχνος-Το Ροδακιό σελ.323
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
