Το μυθιστόρημα του Διονύση Μαρίνου Μπλε ήλιος (εκδ. Μεταίχμιο, 2021) αναμοχλεύει τις ανθρώπινες σχέσεις εστιάζοντας στις καταπιεσμένες επιθυμίες μέσα σε διαδρομές αναζήτησης της αγάπης.

Κεντρικά πρόσωπα η Μαριάννα, μια εξηντάχρονη γυναίκα, ο σύζυγός της Γεράσιμος και ο  νεαρότερος συγγραφέας Ιάσονας. Ενώ ο Γεράσιμος νοσηλεύεται στη ΜΕΘ έπειτα από εγκεφαλικό, η Μαριάννα γνωρίζει τον άνθρωπο που έδωσε το φιλί της ζωής και μετέφερε τον σύζυγό της στο νοσοκομείο.

Ο Διονύσης Μαρίνος δομεί με αριστοτεχνικό τρόπο τους χαρακτήρες και τους σκιαγραφεί μέσα από τη δράση και τη σκέψη τους. Παράλληλα, μάς αποκαλύπτει παλιά τραύματα, παραθέτοντας στιγμιότυπα της ζωής τους από το παρελθόν και το παρόν. Όλα τα πρόσωπα κινούνται μέσα στα προσωπικά τους διλήμματα, παλεύουν με το είναι τους και γι’ αυτό παρουσιάζονται πολύ γήινα, αληθοφανή και γοητευτικά.

Ο Γεράσιμος, εγκλωβισμένος στα «πρέπει», γιατί έτσι γαλουχήθηκε, συγκρατεί τα πάθη του και παραμένει αποστασιοποιημένος: «…ήθελε να έρθει από πίσω της, να γείρει το κεφάλι του στο δικό της και να της τραγουδήσει στο αυτί ‘σου σφυρίζω· για να βγεις, σου σφυρίζω’» (σελ. 44).

Η Μαριάννα, παγιδευμένη στον ρόλο της μητέρας και νοικοκυράς, τη στιγμή που εντοπίζει πρωτόγνωρα συναισθήματα πέρα από την ασφαλή καθημερινότητά της, «…ανοίγει την ηλεκτρική σκούπα στη μεγάλη ταχύτητα και η βουή καλύπτει τις σκέψεις της. Τις καπακώνει, τις κλειδώνει προς στιγμήν» (σελ. 63).

Στον αντίποδα, ο Ιάσονας, εμφανίζεται σαν οδοστρωτήρας που απειλεί να γκρεμίσει το στιβαρό οικοδόμημα, παλεύοντας κι αυτός με τα δικά του φαντάσματα: «…του είχε μείνει μια αδιόρατη θλίψη που τριβόταν πάνω του σαν παλαιωμένο χαρτί. Όλα του έφταιγαν. Ήταν ένας δύσκολος άνθρωπος που έγινε δυσκολότερος» (σελ. 84).

Τα πρόσωπα της ιστορίας μάς παρασέρνουν στον αργόσυρτο χορό τους κάνοντάς μας κοινωνούς των εσωτερικών τους συγκρούσεων, θέτοντάς μας ταυτόχρονα αντιμέτωπους με τα δικά μας υπαρξιακά κενά. Συνάμα, μια μελαγχολική διάθεση απλώνεται σε ολόκληρο το αφήγημα και μεταδίδεται με ποιητικό τρόπο γεμάτο λυρισμό και λιτότητα: «Από το πρωί πέφτει μια ψιλή βροχή σαν ζάχαρη. Μαζεύεται στα πεζοδρόμια και στην άσφαλτο. Βροχή φτιαγμένη από χαλασμένα όνειρα» (σελ. 159).

Ο συγγραφέας αξιοποιεί μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας στις ζωές των ανθρώπων για να στήσει το σκηνικό του. Παράλληλα, μας βοηθάει να εστιάσουμε σε μικρά αντικείμενα που συμβάλλουν στην περιγραφή ψυχολογικών καταστάσεων, αποκτώντας συμβολική σημασία: «Το ψυγείο και τα ντουλάπια είχαν ρημάξει από μοναξιά» (σελ. 208). Χαρακτηριστική εικόνα που επαναλαμβάνεται σε διάφορα σημεία της αφήγησης, είναι μια μύγα που χτυπιέται στα τοιχώματα του ποτηριού μεταδίδοντας μια έντονη αίσθηση  ασφυξίας.

Το μυθιστόρημα μάς καλεί να αφεθούμε. Αναβλύζει αισθήσεις, ενώ ήχοι, μυρωδιές, γεύσεις μπλέκονται στο πανηγύρι της ανθρώπινης ύπαρξης. Κορυφαία στιγμή είναι η παράδοση της Μαριάννας μέσα από ένα άγγιγμα, καθώς αίρονται οι αντιστάσεις. Αυτή η στιγμή συνδυάζεται και με τον τίτλο του βιβλίου: «…αισθανόταν μια αγαλλίαση, μια ηρεμία βυθού ή όπως ξαπλώνεις σε ένα παγκάκι στη μέση ενός ερημικού δάσους και συντονίζεσαι με την ελαφριά κίνηση των φύλλων, έτσι όπως τα παρασέρνει ο αέρας, και με τους ήχους των πουλιών που πετούν από πάνω σου δίχως προορισμό, μόνο παιχνιδίζοντας με τον ήλιο, που έχει μια παράξενη απόχρωση, δεν σου τσούζει τα μάτια, δεν σε κάνει να τα κλείσεις για να μην τυφλωθείς. Ξαφνικά γίνεται μπλε, ίδιος με τον ουρανό, σου δίνει την αίσθηση μιας ήσυχης απεραντοσύνης, στην οποία αφήνεσαι, κρατάς την αναπνοή σου για λίγο, μετράς τους σφυγμούς σου έναν προς έναν, κι αυτός ο ήλιος δεν φεύγει, δεν είναι μια παραίσθηση, παραμένει πάνω από το κεφάλι σου, σε ζεσταίνει αλλά δεν σε καίει» (σελ. 217).

Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας τριτοπρόσωπη αφήγηση θέτει πολλαπλά ερωτήματα και  μας αφήνει ελεύθερους να προβάλλουμε τις πολύχρωμες σκηνές του στον κινηματογράφο της δικής μας ζωής. Και διαβάζοντας, εστιάζουμε σε λεπτομέρειες των ανθρώπινων σχέσεων που θα μπορούσαν να είναι τόσο απολαυστικές μες στην απλότητά τους, αλλά τις δυσκολεύουμε, παραλείποντας, κρίνοντας,  βάζοντας διαχωριστικές γραμμές, διστάζοντας να γκρεμίσουμε τα προσωπικά μας τείχη.

Όσο η Μαριάννα θα φοράει τα μαύρα που την πνίγουν, όσο θα αντιστέκεται στα καλέσματα της ζωής κι όσο ο Διονύσης Μαρίνος θα μας βοηθάει μέσα από το βιβλίο του ν’ ανακαλύψουμε τα κρυμμένα και να τα βγάλουμε στο φως, άλλο τόσο εμείς ως αναγνώστες θα νιώθουμε την ανάγκη να ανοιχτούμε στην αγάπη και να δεχτούμε σαν δώρο τις μικρές χαρές της ζωής.