***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Μπλε ήλιος, Διονύσης Μαρίνος, Εκδόσεις Μεταίχμιο

Υπάρχει άραγε, «μπλε ήλιος»; Και πόσο κοφτερές μπορεί να είναι οι αχτίνες του; Αχτίδες πάγου…

«Μπλε ήλιος», τιτλοφορείται το νέο βιβλίο του Διονύση Μαρίνου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο (2021).

Ένα ζευγάρι ή μάλλον δυο άνθρωποι που οι ζωές τους κυλούν σε ράγες παράλληλες πρωταγωνιστούν σ’ αυτό το μυθιστόρημα.  Ο Γεράσιμος και η Μαριάννα.  «Εκείνη είναι εξήντα, ο Γεράσιμος εβδομήντα δύο. Έχουν ξεχαστεί εδώ και χρόνια σε μια άλλη ηλικία που δεν την ορίζει ο χρόνος αλλά η παραίτηση απ’ αυτόν.»

Κυλούν λοιπόν ο καθένας στη δική του ράγα…  Ο καθένας στη δική του πλευρά του κρεβατιού. Οι ράγες δεν τέμνονται. Κι ανάμεσα στις δυο πλευρές του κρεβατιού: τάφρος.  Χαρακώματα.  «Ποτέ δεν γνώρισε άλλο σημείο του κρεβατιού…» σκέφτεται η Μαριάννα για τον Γεράσιμο. «Έτσι, για να δει πως είναι. Τώρα δεν ξέρω κι εγώ πως είναι.»

Πόσο διαφορετικοί:

«Ο Γεράσιμος δεν είχε καν το ενδιαφέρον της περιπέτειας. Προτιμούσε να πληρώνει τις ελάχιστες στιγμές θάρρους του με σταθερό νόμισμα. Είχε γίνει το κέρμα στο πορτοφόλι του.»

«Δύο ξένοι που έγιναν γνωστοί για να καταλάβουν πόσο ξένοι παρέμειναν.»

Δύο ξένοι που ανταλλάσουν «ωραίες σιδερωμένες καληνύχτες».

Η καρδιά όμως της Μαριάννας χτυπά δυνατά. Μπορεί η ίδια να αισθάνεται σαν μύγα φυλακισμένη σε άδειο ποτήρι, η ψυχή της όμως είναι πεταλούδα πολύχρωμη. Εξωτική.

«Προς το παρόν ανήκει σε εκείνους που θα επιζήσουν για να πει την ιστορία της, να πει και την ιστορία του Γεράσιμου».  Στην ιστορία αυτών των δύο εμφανίζεται ένα τρίτο πρόσωπο, ένας άντρας σαράντα ετών ο Ιάσονας, ο οποίος θα δώσει ένα κυριολεκτικό «φιλί της ζωής» στο Γεράσιμο κι ένα άλλο «φιλί ζωής»  στη Μαριάννα.

Ιάσονας και Μαριάννα γνωρίζονται σε μια αίθουσα νοσοκομείου, εκεί όπου ο Ιάσονας διακομίζει τον Γεράσιμο. Γύρω τους σήψη, αποφορά, οσμές θανάτου. Επικείμενες απώλειες. Όσο ο θάνατος μας ζυγώνει, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε πόσο ακριβό, μοναδικό είναι το δώρο της ζωής. Άλλωστε, το συνηθίζει «ο φόβος του θανάτου» να γίνεται «οίστρος της ζωής».

Ιάσονας και Μαριάννα στέκουν αντικριστά. Μιλούν, κοιτιούνται. Η φυλακισμένη στο ποτήρι μύγα νιώθει τα φτερά της πεταλούδας να την γδέρνουν.

Μια Σίρλευ Βαλενταιν 60 καρατίων η Μαριάννα; Ή μήπως μια κυρία Κούλα.

Ο Ιάσονας είναι συγγραφέας. Είναι κάποιος που «Είχε αποδεχθεί πως ένας συγγραφέας πρέπει να ανακαλύπτει θέματα τρώγοντας τις σάρκες των άλλων, πολύ συχνά και τις δικές του.» Κάποια στιγμή ο Ιάσονας στέκει αντίκρυ στη βιβλιοθήκη του.  Την ατενίζει. Το βλέμμα του στέκει στην «Κυρία Κούλα», του Μένη Κουμανταρέα. Ναι, η ζωή εμπνέει. Περισσότερο όμως εμπνέουν οι βιβλιοθήκες. Η ζωή αντιγράφει τα βιβλία. Η ζωή αντιγράφει την τέχνη –όταν είναι στα κέφια της.

Πολύ σεμνά και ήσυχα ο συγγραφέας Διονύσης Μαρίνος αφήνει τον ήρωα του, τον συγγραφέα Ιάσονα να απευθύνει έναν ευγενικό χαιρετισμό σ’ έναν πρόγονο συγγραφέα. Τα γραπτά συγγενεύουν μεταξύ τους. Κι αυτές οι συγγένειες ίσως να είναι η πιο πραγματική μας οικογένεια.

Και κυλούν οι μέρες στο μυθιστόρημα της Μαριάννας και του Ιάσονα. Γυρνούν οι σελίδες.

«Πρώτα ζεις, μετά γράφεις αυτά που δεν έζησες.»

Η Μαριάννα γίνεται η Μούσα του Ιάσονα.

Αυτή η σύμπηξη τέχνης- ζωής είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου. Εκείνο που το κάνει να ξεχωρίζει.

Ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα που μιλά για τα Μεγάλα Ναι και τα Μεγάλα Όχι μας. Για την άρνηση και την κατάφασή μας. Για το γλυφό νερό μας και για εκείνη την πλατιά αγκαλιά στη ζωή. Μια αγκαλιά κατάφασης  που προϋποθέτει «μεγάλα όχι», -γιατί τα οποία ο αρνητής δεν μετανιώνει.-

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.