Η αργκό των αστεριών, Μιλένα Σπανού, Εκδόσεις Βακχικόν
Στο μακρινό 1916, σαν σήμερα που καταρτίζεται αυτό το σημείωμα, ο Αϊνστάιν δημοσιεύει την θεωρία της σχετικότητας, ο χαράκτης Δημήτριος Γαλάνης αναχωρεί για άλλες πολιτείες και ένας σεισμός ισοπεδώνει μια αργεντίνικη πολιτεία. Είναι να αναρωτιέται κανείς τι σχέση έχουν όλα ετούτα με την Αργκό των Αστεριών, την πρώτη ποιητική συλλογή της Μιλένας Σπανού. Οι Εκδόσεις Βακχικόν υπογράφουν την έκδοση όμως τίποτε δεν απαντά ακόμη στο πρώτο ερώτημα.
Την απόκριση θα δώσει η σχέση που μπορούν να αποκτήσουν αυτά τα τρία, ολότελα διαφορετικά γεγονότα μεταξύ τους. Συντελεσμένα μες σε άλλα χρονικά σηματοδοτούν σταθμούς προσφοράς. Σε κάθε μια από τις ιστορίες που συμβαίνουν σαν σήμερα περισσεύει η ανθρωπιά. Η ποίηση στέκει τόσο κοντά σε αυτές τις ημερολογιακές καταγραφές και φαντάζει μοναδική πιθανότητα για να ειπωθεί το άρρητο που κουβαλούν. Ή μόνον για να τραγουδήσει κάποιος μια καινούρια τραγωδία, γεμάτη σύγχρονους θεούς σε ξέφρενες τροχιές. Διάττοντες που χάνονται, πρόσωπα που έγραψαν το όνομά τους στο περιγιάλι και πέρασαν έτσι στην αιωνιότητα, αυτήν την θρυλική, την άπιαστη γενίκευση αιμοδοτούν. Η ποίηση χρωματίζει την εγκατάλειψη, δείχνει την ομορφιά, αγγίζει το όριο, μια υπόμνηση για τ΄άστρο που φέγγει σε έναν άλλο ουρανό κάνει και εξατμίζεται σε γαλάζιες σφαίρες, ντύνεται μυθική Αταλάντη και προσφέρεται στα δρώμενα της ζωής. Σε κάθε καταστροφή, εμπρός σε κάθε ομορφιά που αγγίζει την δόξα της, η ποίηση συνιστά μια απόκριση.
Οι εκδόσεις Βακχιχκόν φέρνουν στο προσκήνιο την Μιλένα Σπανού. Η ποιήτρια που έχει ήδη διακριθεί σε διαγωνισμούς γραφής επιλέγει την γλώσσα της, μια τέλεια αργκό , γεμάτη γεφυρισμούς και την ροπή στο ανέφικτο. Μοιάζει διάλλεκτος των αστεριών η γλώσσα της, γίνεται τίτλος και λιτότητα αισθησιακή. Υπακούει σε μια αφαίρεση προσωπική, οι στίχοι της πότε μεταμορφώνονται στο πρίμο αγέρι και πότε κοιτάζουν το σκοτάδι μιλώντας με ευφράδεια για τα χρόνια που γέρασαν, για έξοχους παρανέμους που διαθέτουν κάτι από την δαιδαλώδη φλέβα του βυθού. Μετρούν άδειες κλεψύδρες μονολόγων, πετώντας στα αζήτητα τον σκληρό παράγοντα χρόνο. Θέλει δυο κορυδαλλούς να σκύβουν στο πέρασμά σου και ένα είδος γλωσσικής επινοητικότητας που μεγενθύνει το ενδιαφέρον για την καινούρια πρόταση των εκδόσεων Βακχικόν. Δεν χωρούν μεταπράττες στην σχέση της Μιλένας Σπανού με την ταυτότητά της. Η αισθητική της χορδή υπαγορεύει και η ίδια ορθώνει την αρχιτεκτονική της. Όλοι οι μέλλοντες πεθαίνουν μες στα ποιήματά της, όλα τα κλειδιά φαντάζουν ετοιμοπόλεμα, ο Ιωνάς ερωτεύεται και όλο ταξιδεύει με το νερό και με τα κήτη, μια τελευταία φωτοβολίδα φωτίζει τον ύστατο στίχο. Αυτήν την γλώσσα μιλά η Μ. Σπανού, με το κρεμασμένο της Λίνας Κάσδαγλη πάντα εκεί, να αντανακλά το φοβερό εγώ. Έτσι μιλούν τα ποιήματά της, με λιγοστό χρώμα και σπάνιες εικονογραφίες.
Τριάντα Πέταλα, Χθες, Χλωμή Ιθάκη, Ολόγραμμα, Τελεία, Ζητείται Νοτιάς μερικοί από τους τίτλους των ποιημάτων που κυοφορεί η Αργκό των Αστεριών από τις εκδόσεις Βακχικόν. Όλα σημαίνουν ελευθερία, αν κανείς ρωτήσει αυτό το σημείωμα, όλα σημαίνουν ελευθερία. Η ποιήτρια βάζει τον εαυτό της αντίκρυ στο αδιέξοδο του συντελεσμένου, κάτω από μόνιμη πολιορκία εκείνη κοιτάζει προς την πλευρά της θεωρίας, του ρυθμού, του άφθαρτου. Πλαγιάζει μαζί με τον κόσμο της πάνω στις σελίδες της ανθολογίας που κοσμεί το σχέδιο του Γ. Δ. Αναγνώστου. Είναι μια ξαπλωμένη προτομή, ανάμεσα στην μνήμη της οι καιροί που έκλεισαν τις πόρτες τους. Μες στα δωμάτια της συλλογής μπορεί κανείς να βρει το άλλο χρώμα του κόσμου και σωρούς από πράγματα που έκρυψε σε βυθούς η δημιουργός για τον πιο δύσκολο καιρό. Λίγο πιο πέρα από την ύστατη γραμμή της ύστατης λέξης αρχίζει ο δρόμος. Πιο πέρα από την ομίχλη ξεκινά ο μώλος που τραβά ως τις θάλασσες, τόπος προσωπικός, που οφείλει κανείς να διαβαίνει ψηλαφητά με σεβασμό.
Καθόλου μικρό πράγμα δεν είναι κανείς να μιλά μια τέτοια γλώσσα. Καθόλου λίγο δεν είναι να αγαπά κανείς την ποίηση, με όλη της την τυραννία και με όλη της την ευλογία, έτσι όπως μας τ΄άφησε ο τελευταίος Οδυσσέας. Η Μιλένα Σπανού διαλέγει αυτόν τον δρόμο, τ΄άλλο της δέρμα δεν φέρει πτυχές, δεν φλυαρεί. Μονάχα πλάθει λέξεις και έρχεται μέσα από τα βάθη του σκιοφωτισμού, γυρεύοντας περισσότερο την αλήθεια παρά την γλαφυρότητα. Μικρά χαϊκού, πέρα από αυτά που περιλαμβάνονται στο φινάλε του βιβλίου, ενσωματωμένα στις ποικίλες συνθέσεις της ποιήτριας γυρεύουν όλο συστολή και όλο λαγνεία έναν δεσμό με τον ουρανό και τ΄αστέρια.
Η Μιλένα Σπανού μοιάζει με Αργοναύτη που ρίχνεται στην άβυσσο. Η Αργκό των Αστεριών από τις εκδόσεις Βακχικόν δεν μιλά με στίχους περιποιητικούς μα με ένα αίσθημα βαρύ. Η προσευχή της μνήμης υδατογραφείται σε όλο το πλάτος της συλλογής της, εικόνες καθεδρικοί την σημαδεύουν. Οι τελευταίοι στίχοι που κλείνουν αυτό το σημείωμα, επιβάλλουν στην Μιλένα Σπανού να προχωρήσει μες στους ποιητικούς δρόμους. Στίχοι που τολμούν πάντα λίγοι, στίχοι όπως μια παύση ολόγυρα που αχρηστεύει την απάντηση, άλαλα διαπασών μ΄οκτάβες πληγωμένες. Για την δύσκολη υπόθεση που υπηρετεί η προσωπική, γλωσσική διατύπωση της Μιλένας Σπανού, για τις απουσίες που λάμπουν, για την ευκολία που αρνείται η δημιουργός αφού διαλέγει τον δρόμο της ποίησης, ετούτο το σημείωμα κρατά μια θέση στην καρδιά του, -ίσως και να ΄χει-, για την Αργκό των Αστεριών των εκδόσεων Βακχικόν.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
