Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου, Δήμητρα Παπαδοπούλου, Εκδόσεις Διόπτρα

“Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου, μην τον πάρεις ποτέ σοβαρά. Ο έρωτας είναι αφορμή για να ζούμε πιο όμορφα, ως εκεί. Είναι στιγμή. Στιγμές. Μην το κάνεις πιο σοβαρό“.

Αυτά είναι τα λόγια τα οποία ένας αθεράπευτος Δον Ζουάν απευθύνει στην ανώνυμη πρωταγωνίστρια του βιβλίου της Δήμητρας Παπαδοπούλου, προκειμένου να την πείσει ότι ούτε αυτή- ούτε και καμία άλλη γυναίκα βέβαια- δεν δικαιούται να έχει την αποκλειστικότητα στον έρωτά του.

Ο ζεν πρεμιέ Βασίλης από τα Βόρεια Προάστια, ένας αντιεξουσιαστής αριστερός επαναστάτης που σπουδάζει ιατρική στα τέλη του εικοστού αιώνα στην Αθήνα γίνεται η εμμονή της πρωταγωνίστριας, η οποία φοιτά επίσης σε μια θεωρητική σχολή των Αθηνών. Η ανώνυμη πρωταγωνίστρια του βιβλίου μπορεί να μην γνωρίζει τι ακριβώς θέλει να γίνει στη ζωή της, για ένα, όμως, πράγμα είναι σίγουρη: ότι ο Βασίλης είναι ο εκλεκτός της καρδιάς της και ότι θα θυσίαζε τα πάντα προκειμένου να βρεθεί στο πλευρό του κατ’ αποκλειστικότητα. Έλα μου όμως που ο Βασίλης το μόνο πράγμα που δεν έχει στο μυαλό του είναι η μονογαμία. “Σαβουρογάμη” τον αποκαλούν με χιούμορ οι φοιτήτριες. Παρ’ όλα αυτά, όμως, λίγες μονάχα μπορούν να του αντισταθούν, σαν αυτός τις βάλει στο μάτι.

Τι γίνεται, επομένως, όταν εγκλωβιστούμε στο όνειρο ενός ανεκπλήρωτου έρωτα; Μπορεί άραγε ένας έρωτας με τον λανθασμένο άνθρωπο να μας καταστρέψει τη ζωή ή να αλλάξει ανεπανόρθωτα την προκαθορισμένη πορεία της; Μήπως τελικά το φταίξιμο είναι όλο δικό μας εξαιτίας των λανθασμένων επιλογών μας; 

“Μεγάλο δίλημμα να διαλέξει κανείς ανάμεσα στη ζεστή ασφάλεια μιας ρουτίνας, που μέσα στην απελπιστικά προβλέψιμη θαλπωρή δεν κουνιέται φύλλο κι ο χρόνος επαναλαμβάνεται και δεν κατάλαβες πως πέρασε η ζωή, και στη φλόγα ενός πάθους που καίει από ζωντάνια, αλλά μπορεί να σ’ αφήσει αποκαΐδι σκέτο“.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο έρωτας ως έννοια είναι το βασικό θέμα στο βιβλίο της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Είναι εξίσου αναντίρρητο όμως ότι το βιβλίο αυτό είναι πολλά περισσότερα πράγματα από μια απλή ερωτική ιστορία: είναι οι αναμνήσεις της συγγραφέως από τη φοιτητική ζωή στην Αθήνα στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, είναι η λατρεία της Αριστεράς και της επανάστασης, του Πολυτεχνείου και της αλλαγής, της ανέμελης φοιτητικής ζωής με τα ξενύχτια και τις τρέλες, αλλά και η αναζήτηση ταυτότητας μέσα από μία πορεία εφηβικής ενηλικίωσης. Είναι η ανατομία μιας ολόκληρης εποχής που πέρασε και χάθηκε ανεπιστρεπτί.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, περί ενός απλού ρομάντζου. Η γνωστή ηθοποιός και σεναριογράφος Παπαδοπούλου, μέσα από την ανατομία ενός έρωτα φιλοδοξεί να απεικονίσει μία ολόκληρη εποχή, την εποχή της νιότης, του έρωτα και των φοιτητικών χρόνων. Η ίδια η γλώσσα που χρησιμοποιεί εξάλλου-άκρως ρεαλιστική, με ωμότητα, αφοπλιστική ειλικρίνεια και γερές δόσεις ειρωνείας, αυτοσαρκασμού και σκωτσέζικου χιούμορ- δεν ταιριάζει σε αυτό που αποκαλούμε ένα απλό συναισθηματικό μυθιστόρημα.

Μέσα από την αφήγηση της νιότης της-παρ’ όλο που τονίζει ότι το βίωμα της ηρωίδας της δεν είναι αυτοβιογραφικό- ξαναζεί τα νιάτα της και η ίδια η συγγραφέας, κι εμείς μαζί της. Ανατρέχουμε στα λάθη, στις φιλίες, στα νυχτοπερπατήματά μας και ίσως μάλιστα να μελαγχολήσουμε και λίγο μαζί με την ηρωίδα προς το τέλος του βιβλίου όταν αυτή πια έχει μεγαλώσει και όταν διαπιστώσουμε κι εμείς με τη σειρά μας πόσο γρήγορα τρέχει ο χρόνος και φεύγει και χάνεται όπως το ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω.

Κι επειδή όλες οι γυναίκες θα ταυτιστούμε με την ηρωίδα, γι’ αυτό και η ηρωίδα της Παπαδοπούλου επιλέγει να διατηρήσει την ανωνυμία της. Γιατί οι δράσεις της απεικονίζουν συγχρόνως και τις δικές μας επιλογές και τα δικά μας λάθη. Διότι ο έρωτας μπορεί να είναι τελικά ένα παιχνίδι, το οποίο όλοι μας παίξαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, τα σημάδια όμως που αυτός μπορεί να αφήσει στις ζωές και τις ψυχές μας μερικές φορές, κάθε άλλο παρά παιχνίδι μπορούν να θεωρηθούν…

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.