Σε ποιο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας θα θέλατε να είχατε ζήσει;
Στο μυθιστόρημα «Από δω στην αιωνιότητα» του Αμερικανού Τζέιμς Τζόουνς, που εκδόθηκε στην Αμερική το 1951. Διαδραματίζεται στο Περλ Χάρμπορ της Χαβάης το 1941, τις παραμονές της αιφνιδιαστικής ιαπωνικής επίθεσης που έμπασε τις Ηνωμένες Πολιτείες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο, κατά βάση αυτοβιογραφικό, αυτό έργο του Τζόουνς παρακολουθούμε μια ομάδα νεαρών Αμερικανών στρατιωτών οι οποίοι ζούνε ακόμα στον ανέφελο κόσμο της ειρήνης, δεν ξέρουν τι τους περιμένει, η Χαβάη είναι πολύ καλοκαιρινή ακόμα και τον Δεκέμβριο, τα κορίτσια άφθονα, η τζαζ των μπιγκ μπαντς υπέροχες. Εντάξει, οι προσωπικές ζωές των ανδρών και των γυναικών του Τζόουνς δεν είναι και τόσο ανέφελες αλλά κανενός η ζωή δεν είναι τελείως ανέφελη έτσι κι αλλιώς. Θα ήθελα λοιπόν να ήμουν κάπου εκεί χωμένος, να χάζευα τον Ειρηνικό και να ένιωθα πως δεν θα πεθάνω ποτέ.
Με ποια από τα αντικείμενα που βρίσκονται πάνω στο γραφείο σας διατηρείτε μια φετιχιστική σχέση;
Νομίζω με κανένα. Έχω ωστόσο μερικά αντικείμενα που τα κοιτάζω και τα περιεργάζομαι. Έχω δύο κλεψύδρες, μία πιο παραδοσιακή, με τη γνωστή λεπτή άμμο, και μια πιο μοντέρνα, με περίεργο, κυματιστό σχήμα και αντί για άμμο, ένα σκούρο μπλε υγρό που ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με το πώς τοποθετείς την κλεψύδρα στην επίπεδη επιφάνεια του γραφείου. Την είχα αγοράσει από το ωραίο κατάστημα που έχει το Ευγενίδειο Πλανητάριο. Μερικές φορές τις βάζω δίπλα δίπλα και τις αφήνω να μετρούν τον χρόνο μέχρι να μαζευτεί η άμμος και το υγρό στον ένα πόλο. Σαν κάτι να τελειώνει τότε. Είναι τρομακτικό και ανακουφιστικό μαζί.
Έχω επίσης δύο μινιατούρες ζώων, μία λεοπάρδαλη και μια τσίτα και άλλη μία ενός μεγάλου λευκού καρχαρία. Αγαπώ όλα τα αιλουροειδή, μικρά και μεγάλα, και έχω από παιδί αδυναμία στους καρχαρίες. Έχω ακόμα ένα ωραίο μοντέλο του αεριωθούμενου αμερικανικού καταδιωκτικού F-86 Sabre, με το οποίο τη δεκαετία του ’50, ως ιπτάμενος υποσμηναγός, ο πατέρας μου έσπαγε το φράγμα του ήχου σε κάθετη βύθιση. Μια φορά μου είχε πει πως πάθαινε κάτι σαν σκοτοδίνη εκείνες τις στιγμές, το αεροπλάνο έτρεμε, αλλά μόλις έσπαγε το ΜΑΧ-1, ήταν σαν να επέπλεε σε ένα αόρατο υγρό θεϊκής νηνεμίας.
Τέλος, ένα πολύ σημαντικό αντικείμενο πάνω στο γραφείο όπου γράφω είναι ένα παλιό, αναλογικό ρολόι με δείκτες κτλ. Ήταν το ρολόι που είχε πάντοτε η μητέρα μου σπίτι, δίπλα στο κρεβάτι της, ακόμα και στο νοσοκομείο, δεν το αποχωριζόταν με τίποτα –ήθελε όταν ξυπνούσε τη νύχτα να ξέρει τι ώρα είναι- τους τρεις μήνες που πρόλαβε να νοσηλευτεί προτού πεθάνει από έναν πολύ επιθετικό καρκίνο στα 64 της. Όταν με φώναξαν μέσα στη νύχτα διότι είχε καταλήξει, την είδα νεκρή στο κρεβάτι και πλάι της το ρολόι συνέχιζε να μετρά τον χρόνο. Για εκείνη όμως δεν υπήρχε πια χρόνος. Το κράτησα αυτό το ρολόι και το έχω πάντοτε μπροστά μου όταν γράφω.
Λαμβάνετε υπόψη σας τις κριτικές ή θεωρείτε ότι οι κριτικοί είναι ευνούχοι που μιλούν για την ερωτική πράξη;
Μερικές φορές οι πεζογράφοι λειτουργούν σαν ευνούχοι που μιλούν για την ερωτική πράξη. Θέλω να πω, είναι πώς κάνει κάποιος αυτό που κάνει. Έχω διαβάσει κριτικές πολύ πιο ερεθιστικές από τα ίδια τα πεζά που υποτίθεται ότι κρίνουν. Πολύ πιο ζωντανές, πολύ πιο λογοτεχνικές ακόμα. Συνεπώς, ναι, λαμβάνω πολύ σοβαρά τις κριτικές και δεν θεωρώ καθόλου εκ προοιμίου ότι είναι ευνούχοι που μιλούν για την ερωτική πράξη. Πιστεύω απόλυτα πως η κριτική της λογοτεχνίας είναι μια ερωτική πράξη από μόνη της. Ή, έστω, μια διαφορετική στάση στο κρεβάτι από εκείνες που συνηθίζουν οι συγγραφείς. Όλες οι ερωτικές στάσεις όμως έχουν το γούστο τους.
Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις ή η σωστή λέξη είναι χιλιάδες εικόνες;
Νομίζω πως δεν υπάρχει σωστή λέξη. Ή μπορεί μια λέξη να είναι σωστή ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο τίθεται, γράφεται. Η γλώσσα είναι τόσο ρευστό υλικό που η λέξη, οι λέξεις, σε εξαπατούν με την ευκολία του ταχυδακτυλουργού. Το σωστό είναι να πούμε πως όλες οι λέξεις είναι λάθος. Αυτό το λάθος είναι που φουντώνει τα πράγματα, να συνθέσεις ένα υπέροχο λάθος. Μια σύνθεση από λάθη που όμως έχουν τη δική τους ακρίβεια, είναι μύθοι που όλοι μαζί λένε μιαν αλήθεια – την αλήθεια του συγγραφέα τους. Οπότε, η σωστή λέξη είναι χιλιάδες λάθη.
Ποιον συγγραφέα θα χαστουκίζατε δημοσίως και ποιον θα φιλούσατε;
Δεν θα χαστούκιζα ποτέ κανέναν δημοσίως. Μπορεί να σκότωνα κάποιον αλλά δεν θα τον χαστούκιζα. Πόσω δε μάλλον έναν συγγραφέα που κάνει ό,τι μπορεί με τα μέσα που διαθέτει. Επίσης, δεν θα φιλούσα κανέναν δημοσίως. Ιδιωτικώς μπορεί να φιλούσα παθιασμένα την ποιήτρια Τζόις Μάνσουρ.
Με ποια φράση δεν θα μπορούσατε ποτέ να ξεκινήσετε ένα έργο σας;
Με τις δύο ακόλουθες λέξεις: «υπουργικό συμβούλιο».
Αν ήσασταν ένα σημείο στίξης, ποιο θα ήταν αυτό;
Αναμφισβήτητα το ερωτηματικό. Που είναι και η ουσία της δουλειάς μου ως συγγραφέα. Να θέτω ερωτήσεις και όχι να δίνω απαντήσεις. Απεχθάνομαι τις απαντήσεις και τις αποφάνσεις στη λογοτεχνία. Λατρεύω τις ερωτήσεις σε όλες τους τις παραλλαγές.
Συνεχίστε τη φράση: Μου λείπει…
…ο χρόνος. Αυτός που τρέχει τώρα, αυτός που μου απομένει. Και βέβαια, μου λείπει ήδη ο χρόνος που δεν δικαιούμαι, αυτός που θα συνεχίσει να τρέχει κι αφού εγώ θα έχω πεθάνει.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που σας έχουν πει;
Ότι η Ελλάδα είναι η ωραιότερη χώρα του κόσμου.
Πότε θα γράψετε την αυτοβιογραφία σας;
Δύο απαντήσεις. Η μία είναι, ποτέ. Θα ήταν οργασμικά ανιαρή, με έναν τύπο καθισμένο συνέχεια πίσω από ένα γραφείο. Η δεύτερη απάντηση είναι πως έχω γράψει ήδη τρία βιβλία μυθοπλασίας και όλα συνιστούν ένα είδος διαθλαστικής, λοξής, έμμεσης, υπόγειας αυτοβιογραφίας, είτε μου αρέσει αυτό είτε όχι. Κάτι ανάλογο θα ισχύει και για τα επόμενα βιβλία που ευελπιστώ να γράψω. Υπάρχει βέβαια και μια τρίτη απάντηση, ότι γράφω την αυτοβιογραφία των γονιών μου και των φίλων μου στα βιβλία μου. Την αυτοβιογραφία ΤΟΥΣ.
Ο Ηλίας Μαγκλίνης γεννήθηκε το 1970 στην Κινσάσα της σημερινής Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό (πρώην Ζαΐρ). Ήρθε στην Ελλάδα τέλη του 1973 κι έζησε στη Γλυφάδα έως το 1997, με εξαίρεση τις σπουδές στην Αγγλία και τη Σκοτία, καθώς και την 21μηνη στρατιωτική θητεία στην Πολεμική Αεροπορία (όλα μαζί, 1989-1996). Από το 1997 ζει στην Αθήνα, αρχικά στην περιοχή της Ακρόπολης, από το 1999 στο Μετς, όπου μένει με τη γυναίκα του, την κόρη του και τέσσερις γάτες.
Το 1994 ξεκίνησε τη συνεργασία του με το περιοδικό «Διαβάζω». Από το 1999 γράφει στην «Καθημερινή». Σήμερα είναι αρχισυντάκτης στο πολιτιστικό ένθετο «Τέχνες και Γράμματα» της κυριακάτικης «Καθημερινής»
Στον Ηλία Μαγκλίνη το Βραβείο Πεζογραφίας – από το περιοδικό Κλεψύδρα
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
