Περιγράψτε μας την εικόνα του εφηβικού δωματίου σας και βάλτε μας και το σχετικό soundtrack.

Το αποκαλούσα Το μικρό σπίτι στο λιβάδι, γιατί ήταν ένα δωματιάκι στην άκρη ενός κτήματος με φιστικιές. Μέσα υπήρχε ένα κρεβάτι κολλημένο στον τοίχο. Από πάνω του ένα παράθυρο που έβλεπε στον κήπο και στο βάθος τον Λυκαβηττό. Βιβλία διάσπαρτα. Πολλά διάβαζα τότε, λίγα καταλάβαινα. Ξύλινο γραφείο και πίνακας ανακοινώσεων όπου καρφίτσωνα τις σκέψεις μου. Ένας φίλος είπε χαρακτηριστικά: «Αν έμενα κι εγώ σ’ ένα τέτοιο σπίτι, συγγραφέας θα γινόμουν». Στερεοφωνικό και πολλοί δίσκοι, κυρίως Pink Floyd, Genesis, Emerson, Lake and Palmer, αλλά και Doors, Rolling Stones, Neil Young. Θέλαμε τον κόσμο και τον θέλαμε ΤΩΡΑ. Μουσικό soundtrack το Summer ’68 από το Atom heart mother στη διαπασών.

Αν παρομοιάζατε το έργο σας με ζωγραφική, ποιος ζωγράφος θα ήσασταν;

Σε κάθε νέο έργο μου προχωρώ και σε διαφορετική λογοτεχνική περιοχή. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ζωγράφος που κάνει κάτι αντίστοιχο – αν υπάρχει, παρακαλώ διαφωτίστε με.

Με ποιον λογοτεχνικό ήρωα θα θέλατε να έχετε ερωτική σχέση;

Με την Αλμπάνα από το Άρωμα του ονείρου του Τομ Ρόμπινς.

Ποια η ιδανική θερμοκρασία περιβάλλοντος (υπό σκιά η μέτρηση) για να διαβάζετε ή να γράφετε;

Διαβάζω όποτε έχω χρόνο και γράφω όποτε έχω έμπνευση. Η θερμοκρασία δεν παίζει κανένα ρόλο. Αρκεί να μη σκάω από τη ζέστη και να μην τουρτουρίζω από το κρύο.

Υπάρχει κάτι ή κάποιος λόγος που θα σας έκανε να σταματήσετε το γράψιμο;

Θα σταματήσω όταν δε θα έχω κάτι καινούργιο να πω. Αντιπαθώ τα αναμασήματα. Respect στην απόφαση του Philip Roth να σωπάσει.

Έχετε κλάψει ποτέ για ένα στίχο ή για μια φράση που διαβάσατε;

Ναι. Στη θρηνωδία του Edgar Alan Poe για την Annabel Lee.

Ποια θα ήταν η πιο ακραία πράξη θυσίας που θα κάνατε για έναν άνθρωπο που αγαπάτε πολύ;

Να φύγω από κοντά του επειδή θα ήξερα ότι η παρουσία μου θα τον έκανε δυστυχισμένο.

Αν ο έρωτας και ο θάνατος είναι τα δύο μεγάλα θέματα της λογοτεχνίας, ποιο είναι για σας το τρίτο κατά σειρά;

Η αναζήτηση. Η αυτό-ανακάλυψη. Το μεγαλύτερο ταξίδι γίνεται εντός μας.

Ποιο είναι το πιο υπερτιμημένο βιβλίο όλων των εποχών;

Όχι βιβλίο. Συγγραφέας. Ο Ντάριο Φο. Καλός ήταν, αλλά όχι για βραβείο Νόμπελ. Με τίποτα.

Γιατί δε λέμε πάντα την αλήθεια;

Γιατί το μέρος εκείνο της αλήθειας που – ενώ είναι περιττό να αποκαλυφθεί – πληγώνει τον άλλο και τραυματίζει ανεπανόρθωτα μια σχέση, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή, καλύτερα να μένει στην αφάνεια. Μόνο οδύνη προσφέρει.

Ο Κώστας Αρκουδέας γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Έκανε σύντομες καλοκαιρινές δουλειές στα νησιά και πιο μόνιμες αθηναϊκές. Μετά την επιστροφή του από τη Σαντορίνη, όπου έμεινε τέσσερα χρόνια, εργάστηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού, ενώ παράλληλα ήταν σύμβουλος σε εκπομπή βιβλίου στην κρατική τηλεόραση. Δημοσίευσε για πρώτη φορά το 1986 τη συλλογή διηγημάτων “Άσ’ τον Μπομπ Μάρλεϋ να περιμένει”. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα “Η πόλη με τα χίλια πρόσωπα” (1987), “Το τραγούδι των τροπικών” (1988), “Το παλιό δέρμα του φιδιού” (1992), “Τα κατά Αιγαίον πάθη” (1994), “Ποτέ τον ίδιο δρόμο” (1999), “Ο πειρατής” (2003), “Ο Μεγαλέξανδρος και η σκιά του” (2004), “Ο αριθμός του Θεού” (2008). Ακόμα έχει εκδώσει τις νουβέλες “Και πρόσεχε να μην πετρώσεις” (1996), “Αναζητώντας την ιδανική γυναίκα” (2002), τη συλλογή διηγημάτων “Όλες οι μέρες Κυριακή” (2000), τη συλλογή μικρών κειμένων “Τα σιγκλάκια” (2010) και το παραμύθι “Η πολύχρωμη σβούρα” (2013). Εξακολουθεί να εργάζεται στο Υπουργείο Πολιτισμού και είναι μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Συγγραφέων. To τελευταίο του μυθιστόρημα με τίτλο ”Παράφορο Πάθος’‘ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Η επίσημη ιστοσελίδα του συγγραφέα.

Επικοινωνήστε μαζί του στο facebook. 

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.