Το βιβλίο του Γιάννη Παντελάκη ‘’Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας-20+1 ιστορίες κιτρινισμού ’’ , δεν είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα. Δεν είναι το βιβλίο που θα βάλεις στο κομοδίνο σου για να σε πάρει γλυκά ο ύπνος διαβάζοντάς το, ούτε στο τραπεζάκι του καφέ για να διακοσμήσεις γιορταστικά το καθιστικό σου-παρά το εξαιρετικό του εξώφυλλο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα βιβλίο που πυροβολεί τον αναγνώστη με σκληρές, τραυματικές ιστορίες οι οποίες έχουν παρελάσει από τα ΜΜΕ και αφορούν τον πάτο του βαρελιού της ελληνικής δημοσιογραφίας. Τις πιο κίτρινες, τις πιο ντροπιαστικές σελίδες της.
Γνωρίζω τον Γιάννη από το 1990, την εποχή που εργαζόμουν στο γραφείο της Βουλής με την ομάδα των Οικολόγων-Εναλλακτικών κι εκείνος ήταν κοινοβουλευτικός συντάκτης για την εφημερίδα ‘’Ελευθεροτυπία’’. Θυμάμαι λοιπόν, ότι όποιος -ανεξαρτήτως κόμματος- ήθελε να εξακριβώσει την αξιοπιστία κάποιας είδησης, έλεγε ‘’ρώτα τον Παντελάκη’’. Σε όλη την δημοσιογραφική πορεία του, η οποία εκτός του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ περιλαμβάνει αρθρογραφία, αρχισυνταξία και διεύθυνση σύνταξης σε καθημερινές εφημερίδες, ραδιοφωνικές εκπομπές στο κρατικό ραδιόφωνο, προεδρία στον ραδιοσταθμό Αθήνα 9,84 και πλούσια αρθρογραφία σε περιοδικά και ιστοσελίδες, υπήρξε το ίδιο συνεπής και ασυμβίβαστος με τις αρχές του, θυμίζοντας εκείνους τους παλιάς κοπής δημοσιογράφους που συναντάμε στα φιλμ νουάρ, οι οποίοι είναι έτοιμοι να ψάξουν μια υπόθεση ως το μεδούλι προκειμένου να λάμψει η αλήθεια της.
Μέσα από τις 20+μια ιστορίες κιτρινισμού, αποκαθηλώνεται μια ολόκληρη εποχή συμβιβασμών, χρηματισμών, πολιτικών σκοπιμοτήτων, κατασκευασμένων σκανδάλων και δημοσιογραφικού κανιβαλισμού απέναντι σε αθώους πολίτες. Ξεσκεπάζεται η κακή δημοσιογραφία σε όλες της αποχρώσεις της: η δημοσιογραφία της παραπλάνησης, της διαπόμπευσης, του διασυρμού, των εκβιασμών, του ‘’Αυριανισμού’’, της τρομολαγνείας, της κλειδαρότρυπας, της συκοφάντησης, των τηλεδικών, της πτωματολαγνείας, της ομοφοβίας και του ρατσισμού, των fake news. Η δημοσιογραφία των αρπακτικών, με ονοματεπώνυμα. Με στοιχεία ατράνταχτα, για τα οποία έχουν προηγηθεί εκατοντάδες εργατοώρες έρευνας.
Αρκούν όμως όλα αυτά για την ποιότητα ενός καλού βιβλίου; Πόσο συνάφεια έχει η δημοσιογραφική γραφή με την αρχιτεκτονική του πεζού λόγου; Ένας καλός δημοσιογράφος, ο ποίος όμως δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με τα εκτεταμένα κείμενα, και μια πολυσέλιδη κι αξιόπιστη έρευνα πάνω σε ένα καυτό θέμα που ταλαιπωρεί χρόνια την κοινωνία των πολιτών και απαξιώνει τον ίδιο τον κλάδο των δημοσιογράφων, αρκούν ως υλικά για να χτιστεί ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα σχεδόν 300 σελίδων; Κι εδώ, κατά τη γνώμη μου, είναι το σπουδαιότερο στοίχημα που κερδίζει ο Γιάννης Παντελάκης. Στην αναμέτρησή του με τις πολλές σελίδες, όχι μόνο κερδίζει τις εντυπώσεις, αλλά δημιουργεί μια αλληλουχία ζωντανών, σπαρταριστών ιστοριών, εξαιρετικά δομημένων και στοιχειοθετημένων τόσο όσο να διασταυρώνουν και να αποδεικνύουν, χωρίς να κουράζουν τον αναγνώστη. Τόσο, όσο να λύσει σε όλους μας πολλές απορίες σχετικά με γκρίζες ζώνες υποθέσεων που είχαν απασχολήσει τα πρωτοσέλιδα, με τον ίδιο τρόπο που στη Βουλή κάποιο το έλυναν, λέγοντας ‘’ρώτα τον Παντελάκη’’.
Σίγουρα, δεν πρόκειται για ένα ευχάριστο ανάγνωσμα. Πρόκειται όμως για ένα ανάγνωσμα που πρέπει να μπει στη βιβλιοθήκη μας, για να ανατρέχουμε σε αυτό κάθε στιγμή που το σύνθημα ‘’Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι’’ θα επανέρχεται στο προσκήνιο. Γιατί η κακή δημοσιογραφία δεν θα τελειώσει ποτέ. Ούτε η καλή, όμως. Και για την δική της τιμή και αποκατάσταση, είναι καλό όλοι να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο.
Η χαμένη τιμή της Δημοσιογραφίας, Γιάννης Παντελάκης
20+1 ιστορίες κιτρινισμού
Εκδόσεις Θεμέλιο.
Φωτογραφία εξωφύλλου: Δημήτρης Μεσσήνης
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
