Τώρα που άνοιξαν τα βιβλιοπωλεία είναι ευκαιρία για μια επίσκεψη μαζί με τα παιδιά μας στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς ή της πόλης μας. Μπορείς να ανακαλύψεις μονοπάτια, να σκαρφαλώσεις σε δέντρα, να λύσεις μυστήρια ή να μάθεις ότι η γιαγιά σου θα μπορούσε να γίνει ένας πολύ καλός τερματοφύλακας!
Σας φαίνεται απίστευτο;
Κι όμως είναι αληθινό! Για παράδειγμα, «πες, πες …η Σοφία Μαντούβαλου», «πες, πες …ο Νικόλας Ηλιάδης» και «δες, δες …η Δέσποινα Καραπάνου» προέκυψε το πολύ διασκεδαστικό βιβλίο «Η γιαγιά τερματοφύλακας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Κι όλα ξεκίνησαν όταν ο Νικόλας ήταν 7 ½ χρονών κι άρχισε να γράφει τη «Γιαγιά τερματοφύλακα». Η γιαγιά που ο Νικόλας συνηθίζει να τις διαβάζει τις ιστορίες και να της δείχνει τα κόμικς του ζήλεψε -καθώς φαίνεται- και τελικά βρέθηκαν να γράφουν το βιβλίο μαζί. Κι όπως διαβάζουμε γιαγιά και εγγονός κάνουν διάφορες τρέλες κι όχι μόνο με τη μπάλα. Μέχρι και εφευρέτες γίνονται. Στο τέλος μας παρουσιάζουν τις συνταγές τους, που … Αλλά να μη σας το χαλάσω κιόλας!
Το σίγουρο είναι πως το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να δώσει την έμπνευση σε όλους εμάς για διάφορα παιχνίδια αλλά και να μας κάνει να δούμε λίγο διαφορετικά τις γιαγιάδες και τους παππούδες…
Οι γιαγιά και ο παππούς παίζουν τον ρόλο τους και στο «Ένα δέντρο για μένα», ένα ακόμη πολύ όμορφο και πρωτότυπο βιβλίο από τη Μαριάννα Κουμαριανού με εικονογράφηση της Ράνιας Ηλιάδου που κυκλοφορεί από την «Ελληνοεκδοτική».
Στην αρχή μαθαίνουμε για τα βάσανα του ήρωά μας που έχει να φροντίζει το μικρό του αδελφάκι.
Όπως λέει ο ίδιος, «Παίζεις ένα παιχνίδι και στο τέλος χάνεις ή κερδίζεις και τελειώνει. Όμως το αδελφάκι δεν τελειώνει ποτέ! Είσαι συνέχεια απασχολημένος. Αλλά και όταν δεν είσαι με το αδελφάκι, όλοι ρωτάνε αν μεγαλώνει και τι κάνει κι αν κλαίει και άλλα τέτοια…»
Όλα θα αλλάξουν όταν στο σχολείο τους αναθέτουν εργασία για το γενεαλογικό δέντρο. Ο ήρωάς μας, με τη βοήθεια της γιαγιάς που βρίσκει κάθε είδους οικογενειακές φωτογραφίες δεν θα φτιάξει μόνο ένα τέτοιο δέντρο, αλλά θα να ανακαλύψει τις ρίζες και τη σημασία που έχει για όλους μας η ευρύτερη οικογένεια. Στην Ελλάδα -ευτυχώς για όλους μας- σε πείσμα διάφορων υποτίθεται «Μοντέρνων» ή … «ευρωπαϊκών» απόψεων που θεωρούν ότι οι στενοί οικογενειακοί είναι ένας «αναχρονισμός», κρατάμε αυτή την επαφή με τις ρίζες. Κάτι που αποδείχτηκε μάλιστα σωτήριο τόσο με την οικονομική κρίση, όσο και με την πανδημία.
Χάρηκα πολύ που με τόσο όμορφο τρόπο η ευαίσθητη συγγραφέας βοηθά να ανακαλύψουμε και πάλι την αξία που έχουν οι ρίζες μας. Μια ευκαιρία για όλους να συσφίξουμε πάλι τους δεσμούς αυτούς.
Κι μια προσωπική νότα στο θέμα: Με την οικογένεια από την πλευρά του πατέρα μου έχουμε φτιάξει γκρουπ στο facebook και επικοινωνούμε συχνά μεταξύ μας, ενώ πριν δυο χρόνια οργανώσαμε μια μεγάλη συνάντηση Δευτέρα του Πάσχα και διασκεδάσαμε πολύ μικροί και μεγάλοι. Μερικοί δεν είχαν γνωριστεί ποτέ από κοντά!
Με αφορμή το βιβλίο, νομίζω αξίζει το κάνετε κι εσείς!
Χόμπο ονόμαζαν κάποιους περιπλανώμενους εποχικούς εργάτες στην Αμερική, οι οποίοι μάλιστα είχαν επινοήσει μια δική τους γλώσσα με σύμβολα. Ένα είδος κώδικα αλληλοβοήθειας. Η Παναγιώτα Στρίκου -Τομοπούλου, στο βιβλίο της «Το ταξιδιάρικο ξωτικό» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη, καθόλου τυχαία διαλέγει να δώσει το όνομα Χόμπο στον ήρωά της που είναι ένα μικρό ξωτικό.
Μαζί με τον πατέρα του που είναι γανωτής περιπλανιούνται «από καστροπολιτείες σε φάρους και από πλατείες μεγαλουπόλεων σε όχθες ποταμών». Επιστρέφοντας από ένα ταξίδι θα χαθούν μεταξύ τους, αλλά το μικρό ξωτικό θα επιστρέψει με τη βοήθεια ενός δρυοκολάπτη που είχε αφήσει τα σημάδια του στα δέντρα. Έτσι ο ήρωάς μας ξεκινά να φτιάχνει χάρτες και σύμβολα με τις διαδρομές που ακολουθούν με τον πατέρα του. Στη συνέχεια από το χαρτί, θα μεταφέρει αυτά τα σύμβολα σε δρόμους και μονοπάτια.
Μ’ αυτό το όμορφο παραμύθι η συγγραφέας μαθαίνει στα παιδιά την αξία που έχουν οι χάρτες ενώ τα βοηθά να κατανοήσουν τη σημασία που μπορεί να έχουν διάφορα σύμβολα σε δρόμους και μονοπάτια. Ένας θαυμάσιος πρόλογος για τη γεωγραφία, αλλά και μια ιδέα για να φτιάξουμε ίσως δικούς μας χάρτες και σύμβολα με τα παιδιά.
Κλείνω με μια συναρπαστική ιστορία μυστηρίου από την Ελένη Γεωργοστάθη: «Τι τρέχει στο Χρυσό Κοράλλι;» Αυτό θα προσπαθήσει να ανακαλύψει η παρέα των ηρώων που γνωρίσαμε στο «Τι τρέχει με τον θείο Θέμο;». Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός με εικονογράφηση της Λέλας Στρούτση.
Όλα ξεκινούν όταν ο θείος Θέμος και η αγαπημένη του Ίνγκριντ αποφασίζουν να κάνουν τη δεξίωση του γάμου τους στο πολυτελές ξενοδοχείο της πόλης «Το Χρυσό Κοράλλι». Ο ιδιοκτήτης λένε κρύβει στο υπόγειο μια απίστευτη συλλογή από παλιά αυτοκίνητα. Όμως δεν είναι το μόνο που κρύβει, καθώς φαίνεται.
Οι μικροί ντετέκτιβ θα βγάλουν στο φως μια υπόθεση που έχει σχέση με το περιβάλλον. Η συγγραφέας δεν διστάζει να δείξει πως καμιά φορά η τοπική/ πολιτική εξουσία, σε συνεργασία με αδίστακτους ανθρώπους ων επιχειρήσεων μπορεί στο όνομα του κέρδους να επιτρέψει την καταστροφή του περιβάλλοντος ή την καταπάτηση αρχαιολογικών χώρων.
Θα έλεγα πως το βιβλίο γίνεται -δυστυχώς- ακόμη πιο επίκαιρο, με τις αλλαγές που έγιναν προσφάτως στην περιβαλλοντική νομοθεσία…
Πάντως διακρίνεται για το χιούμορ, το μυστήριο και την αγωνία που σε κάνει να μη θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου, είτε μικρός είσαι, είτε μεγάλος…
Αυτά για σήμερα. Ραντεβού στο βιβλιοπωλείο!
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
