Όλοι θέλουν να χορεύουν, Alberto Garlini, Εκδόσεις Πόλις     

«Είναι καμιά γιορτή;»

«Του χειρότερου είδους: χωριάτικο γλέντι»

(…)

«Σ΄ αρέσει το ζαμπόν;»

«Φυσικά».

Σφαγεία και autodafe

Με μια «γιορτή» εκκινεί το βιβλίο του Alberto Garlini, «Όλοι θέλουν να χορεύουν», μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, Eκδόσεις: Πόλις, 2021.

Η γιορτή αφορά σ’ ένα «μαγικό τελετουργικό» χιλιετιών. Ένα τελετουργικό που έχει πολύ αίμα: την σφαγή ενός γουρουνιού. «Το αίμα λερώνει». Και: «Κάθε αίμα έχει τους λόγους του».

Πάρμα 1975: ο Ρομπέρτο και ο Ρικάρντο, δυο οχτάχρονα παιδιά συναντιούνται σ’ έναν στάβλο. Το άλογο φρουμάζει. Είναι επικίνδυνα τα ά-λογα.  Μπορούν να γίνουν «έξαλλα». «Έξαλλα». Το ίδιο και τα γουρούνια. Ιδίως, την ώρα που τα σφάζουν.

«Ο σφάχτης ήρθε, η παράσταση αρχίζει»,

Τα δυο παιδιά δραπετεύουν απ’ την παράσταση. Δραπετεύουν απ’ το γλέντι. Τρέχουν προς το γκρίζο σπίτι. «το αποστεωμένο». «Το σπίτι των παράφωνων τραγουδιών». Στην άλλη άκρη του κτήματος υπάρχει μια καλύβα. Εκεί ζουν τα παιδιά της Κολεκτίβας. «Τα παιδιά της Κολεκτίβας έχουν γλέντι, απόψε». Ο Ρομπέρτο κι ο Ρικάρντο θα βρεθούν εκεί. Χράμια, χασίς, αλκοόλ. Εκεί θα γνωρίσουν τον Βίκυ, έναν νεαρό που αργότερα θα μετονομαστεί Πιέρ και θα γίνει συγγραφέας…

Χρόνια αρκετά μετά ο Ρομπέρτο θα ανταμώσει το Βίκυ, σε μια άλλη παράσταση. Σ’ ένα άλλο σφαγείο…

Και χρόνια αρκετά μετά ο Βίκυ που θα λέγεται πλέον Πιέρ θα κάψει τα βιβλία του στην άκρη μιας καλύβας. «Η κατάσταση (θα) είναι γελοία: ένας συγγραφέας και δυο εκδότες καίνε ένα σωρό βιβλία μες στην νύχτα. Κρυφά, σαν κλέφτες.»

Αν τους πιάσουν, θα ισχυριστούν: «Πολύ απλά, (…) είμαστε ένα σατανιστικό ροκ γκρουπ, οπαδοί του Γκέμπελς και μας αρέσει να καίμε βιβλία».

Αυτά όλα όμως, θα συμβούν λίγα χρόνια μετά. Τώρα ο Πιέρ λέγεται ακόμη Βίκυ και τραγουδά μαζί με τους συντρόφους, εκεί στην καλύβα: «Hanno pagato Pablo! Pablo e vivo!»

Όλοι θέλουν να τραγουδούν. «Είναι η εποχή της κιθάρας, του κρασιού, της γενειάδας και της πολιτικής».

Ο Παζολίνι πέθανε. Ο Παζολίνι ζει.

Τον σκότωσαν τον «βρωμόπουστα» τον Παζολίνι. Το «παλιοκομμούνι». Του έλιωσαν τα έντερα με το αυτοκίνητο. Για να μάθει!

H γη γυρίζει. Τρένα μεταφέρουν νεκρούς. «Και να ΄ταν μόνο οι νεκροί απ’ την Ιταλία…  Τους νεκρούς μπορεί να τους μεταφέρει ένα ποτάμι από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη».  Ποταμοί μεταφέρουν πτώματα. Πτώματα ξεβράζονται στις ακτές.  «Είναι η εποχή που ρίχνεις τα δίχτυα σου και ψαρεύεις πτώματα».

Είναι μια εποχή που φωτεινές οθόνες αναβοσβήνουν στα γήπεδα: «Στις 24 Ιανουαρίου, η Apple Computers θα λανσάρει το Macintosh και τότε θα δείτε γιατί το 1984 δεν θα ΄ναι σαν το 1984.»

Είναι μια εποχή που οι Ναζαρηνοί  μεριάζουν χίπηδες για να γιορτάσουν τη Μεγάλη Παρασκευή.

Είναι μια εποχή που βομβαρδίζουν την Σαμπίλα.

Μια εποχή που ο Ζαν Ζενέ κι ο Φασπίντερ πρωταγωνιστούν σ’ ένα θεατρικό έργο.

Μια εποχή που μια ωραία Αφγανή ξεντύνεται.

Μια εποχή που εκρύγνηται ένας αντιδραστήρας στην Ουκρανία.

Είναι μια εποχή που Όλοι θέλουν να ταξιδεύουν.

¨Όμως:

«Από ταξιδιώτες, γίναμε τουρίστες.

Δεν ταξιδεύουμε πια, βίζιτες κάνουμε.»

Κάπως έτσι…

«έτσι λοιπόν: έγινες συγγραφέας κι εγώ ηθοποιός: πέσαμε κι οι δυο μας στην παγίδα.» [1]

Όταν ο οχτάχρονος Ρομπέρτο γνωρίζει τον Βίκυ, εκείνον με τα μούσια και τα γυαλιά μες στην καλύβα της Κολεκτίβας, τον ρωτά:

«Τι δουλειά κάνεις;»

«Είμαι συγγραφέας»

«Και τι δουλειά έχεις μ’ αυτούς εκεί μέσα;»

«Μ’ αρέσουν τα γλέντια. Ιδίως του Καρναβαλιού.»

Μέρες, μήνες, χρόνια μετά, ο Βίκυ θα μετονομαστεί: Πιερ.

«Η κοπριά πρέπει να μετατραπεί σε ενέργεια.»

(…)

«Ο Βίκυ δε θα σπουδάσει φιλοσοφία, ούτε τις ανατολικές θρησκείες, ούτε τα ρωσικά παραμύθια, ούτε αφηγηματολογία. Θα αφοσιωθεί αποκλειστικά στη γραφή, στην αφήγηση. Η πατίνα των λέξεων τον κρατάει ζεστό.»

Μέρες, μήνες, χρόνια μετά, ο Ρομπέρτο και ο Ρικάρντο θα βρουν το τηλέφωνο μιας Κιάρα, σ’ ένα παγκάκι και πλάι του, τη λέξη: «ΒΟΗΘΕΙΑ» -( κι ο Ουγκώ μια λέξη  βρήκε στα υπόγεια της Notre Dame, τη λέξη «ΑΝΑΓΚΗ» κι έγραψε αριστούργημα.)

Ο Ρομπέρτο και ο Ρικάρντο θα πάρουν τηλέφωνο την Κιάρα.

Η Κιάρα είναι ηθοποιός.

Η Ιουλίετα της Βερόνα, η Ναστάζια Κίνσκι και  η Έμιλυ Ντίκινσον κάνουν (la) strada στις φλέβες της  Εκείνη τους προσφέρει ένα μπουκέτο με κίτρινα λουλούδια. Μάλλον, ΔΕΝ είναι μαργαρίτες.

Η Κιάρα θα πάψει να είναι ηθοποιός.

Ecstasy

Και η γη γυρίζει. Μόνο με Valium αντέχεις το στροβιλισμό της. Μες στον καθρέφτη και τι είδαν οι Αλίκες στις χώρες του LSD. Είναι μια εποχή με κάμποσους «μπάφους» κι αλουμινόχαρτα. Stairway to Heaven. Και γυάλινα τραπεζάκια όπου μπορεί ο καθένας να τεμαχίσει άνετα την κόκα του.

Motel Sole- Villa Soleil- Hotel California.

Μια εποχή με πολλά Hospitals και πολλά Hotels. Τα δεύτερα είναι για τους «ξένους».

Το τέλος των Ηρώων.

Κάπου διάβασα μια ωραία πρόταση του Παζολίνι: «η ζωή αποκτά κάποιο νόημα μόλις τελειώνει». Φαντάζομαι ότι αυτή την πρόταση θα την έχουν πει κι άλλοι. Αλλά είναι ωραία. Ας τανύσουμε λοιπόν το φορτίο ετούτης της ωραίας πρότασης κι ας μιλήσουμε για το τέλος των ηρώων ετούτου του βιβλίου. Και καθόλου «spoiler»- (αυτή τη λέξη την έμαθα φέτος) δεν είναι.

Το τέλος των ηρώων, λοιπόν:

«Jeux interdits» – «La dolce vita» – «Τhe Naked Lunch»

… όπου η Ανίτα Εκμπεργκ φιλά περιπαθώς τον Ουίλιαμ Μπάροουζ, στη Φοντάνα ντι Τρέβι. Παίζουν μαζί. Πιτσιλιούνται στο σιντριβάνι. Έπειτα, κάθονται στο πεζούλι κι απαγγέλουν: Γκίνσμπεργκ.

Ο Βίκι-Πιερ πέθανε νέος. Όπως και νέος έζησε. Ο θάνατος τρύπωσε απ’ το φεγγίτη του.

πέτρες στις τσέπες

Το τέλος του Ρομπέρτο; Δοκιμασμένη συνταγή: πέτρες στις τσέπες. Και Κύματα. Ο Ναπολέων Λ., η Βιρτζίνια… Οι προηγούμενοι… Για «επόμενους» βέβαιη δεν είμαι. Στις επόμενες χιλιετίες, όλοι θα ξέρουν να κολυμπούν.

το λουρί της βαλίτσας του Γιασένσιν

Ο Ρικάρντο θα διαβεί Μαύρες Θάλασσες. Θα βρεθεί σε ένα ξενοδοχείο της Οδησσού. Αντίκρυ απ’ το ξενοδοχείο όπου ο ποιητής Γιασένσιν κρεμάστηκε από το λουρί της βαλίτσας του. Θα δει τον Αλιόσα στον καθρέφτη του. Θα δει κίτρινα τριαντάφυλλα, από εκείνα που ο Μπουλγκάκοφ δώρισε σε εκείνους που ήθελαν να τα δεχτούν. Θα πάρει τηλέφωνο την Κιάρα. Θα της πεί:

«Πιστεύεις στα θαύματα;»

Εκείνη θα του απαντήσει:

«Φυσικά»

Μια πρόζα ποιητική/ «ο κυνισμός σας είναι πια πόζα»

Η γραφή του Γκαρλίνι με μαγεύει. Γιατί έχει πολλά όστρακα, πολλούς ανέμους, βρόμικες κάλτσες, εγκεφάλους σε αξονική, φιλιά ξενοδοχείων, εντόσθια γουρουνιών κι αίματα αλόγων. «Ο κυνισμός σας είναι μια πόζα», κύριε Garlini.

Μετάφραση

Φαντάζομαι  τον μεταφραστή Αχιλλέα Κυριακίδη και τον Γκαρλίνι να στέκουν αντικριστά. Νύχτα είναι κι έχει φεγγάρι . Ο Γκαρλίνι  κάθεται οκλαδόν επάνω στις σελίδες του- έχει ύφος κάπως αυθάδικο. Ο Κυριακίδης καπνίζει πλάι τον υπολογιστή του. Και οι δυο πίνουν τσάι του ωκεανού. Κοιτιούνται συνωμοτικά. Κλίνουν ο ένας το μάτι στον άλλον. Έπειτα: Χορεύουν.

Dancing in the dark;

Επιμύθιον:

«κι όμως: γυρίζει»

Όσο εκείνη επιμένει να γυρίζει κι όσο υπάρχουν άνθρωποι, κάποιοι θα επιμένουν να χορεύουν.-

Post Scriptum: Δεν είπαμε τι απέγινε η Κιάρα. Η Κιάρα έγινε συγγραφέας. Έγραψε ένα πολύ όμορφο βιβλίο, στο οποίο πρωταγωνιστούσε η δεκαετία του 1980. Πόσο κοστίζει η αναπαλαίωση των μυστικών και πόσο η απεμπολή τους; Η Κιάρα τα αφηγήθηκε όλα και ξεκίνησε, φυσικά,  από την αρχή: από εκείνη την ημέρα που ο Ρικάρντο και ο Ρομπέρτο, δυο οχτάχρονα παιδιά, συναντήθηκαν στη θυσία ενός γουρουνιού.

Σημειώσεις:

[1]: Φράση της Νίνα(ς) 

Αποκτήστε το Βιβλίο

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.