Όνειρα από μελάνι, Maria Reig, Εκδόσεις Διόπτρα

«Το πέρασμα του τρένου. Αυτόν τον τίτλο του έδωσα. Αμέσως μετά, όλοι εκείνοι οι συλλογισμοί και έρευνες άρχισαν να προκύπτουν με τρόπο μυστηριώδη, συνταιριασμένοι με συνοχή και νόημα. Κάπου κάπου το κοιτούσα ξανά κι επέλεγα να κάνω τροποποιήσεις. Και ξεκινούσα πάλι από την αρχή. Είχα δώσει όλο μου το είναι σε εκείνο το κείμενο. Μόλις τελείωσα, άρπαξα το φύλλο και το διάβασα με προσοχή. Στην τελευταία τελεία βρήκα την ικανοποίηση που αναζητούσα. Σ’ εκείνες τις παραγράφους είχα καταφέρει να σκιαγραφήσω τις πιο βαθιές μου απογοητεύσεις και τα ευρήματά μου σε σχέση με την τεράστια αδικία των διακρίσεων λόγω φύλου ή κοινωνικής τάξης».

Όνειρα από μελάνι κάνει η Ελίσα Μοντέρο,μια αντισυμβατική Ισπανή που διαβιεί στη Μαδρίτη της Μεσοπολέμου και έρχεται αντιμέτωπη με τις κοινωνικές συμβάσεις που περιορίζουν το φύλο της.

Η Ελίσα, ορφανή από μητέρα, δίνεται από μικρή για να τη μεγαλώσει η αυστηρή θεία και νονά της, αδελφή του πατέρα της στη Μαδρίτη, χωρίς ποτέ να της εξηγήσει κανείς το γιατί και για ποιους ακριβώς λόγους ο πατέρας και τα αδέλφια της έπρεπε να την εξοβελίσουν από τη ζωή τους.

Από νωρίς θα ερωτευτεί το γράψιμο και θα θελήσει να ενταχθεί στους κόλπους της δημοσιογραφίας της Μαδρίτης. Κάτι τέτοιο όμως είναι  αδύνατον για μία γυναίκα εκείνη την εποχή, οπότε η Ελίσα δεν έχει άλλη επιλογή παρά μονάχα να συγγράφει ως άνδρας αν θέλει τα κείμενά της να καταφέρουν να δουν τη δημοσιότητα. Η διπλή αυτή, όμως, ζωή, κρύβει πολλούς κινδύνους ,ιδίως όταν ο έρωτας χτυπήσει την πόρτα της Ελίσας και την κάνει να αψηφήσει για μία ακόμη φορά τις κοινωνικές συμβάσεις.

Τα ιστορικά γεγονότα δευτεραγωνιστούν στην παραπάνω ιστορία, αλλά δεν αγνοούνται από τη νέα και πολλά υποσχόμενη συγγραφέα και δημοσιογράφο Maria Reig. Το λογοτεχνικό αποτέλεσμα είναι μια άρτια τοιχογραφία της μεσοπολεμικής Μαδρίτης, από τη σκοπιά της ζωής των ανώτερων αστικών στρωμάτων της πόλης. Κεντρικό θέμα παραμένουν όμως οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε τότε η ζωή μιας γυναίκας, η οποία δεν ήταν ελεύθερη να ζήσει όπως εκείνη ήθελε, αλλά ως όφειλε, να υποτάσσεται, δηλαδή, διαρκώς στις επιθυμίες των ανδρών, συζύγων, πατεράδων, αδελφών ή και εργοδοτών. 

Τελικά το συμπέρασμα είναι ότι η αλήθεια δεν μπορεί ποτέ να κρυφτεί για πολύ, αλλά και ότι εφόσον παλέψουμε για τη ζωή που επιθυμούμε θα ανταμειφθούμε τελικά από το αποτέλεσμα. Επίσης, ότι δεν πειράζει να κάνουμε λάθη, αλλά ότι οφείλουμε να μαθαίνουμε από αυτά και ότι δεν είναι, εν τέλει, συνετό να κρύβουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.

«Τα πλήκτρα της γραφομηχανής με προκαλούσαν, ακίνητα. Το φιλντισένιο χρώμα τους μου φαινόταν ο πιο ταιριαστός τόνος. Ήταν λείος, χωρίς πληροφορίες, ακριβώς σαν το χαρτί που παρέμενε τυλιγμένο, πρόθυμο να χάσει την ανωνυμία του για να αρχίσει να γίνεται αναφορά, ποίημα, σημείωμα, λογαριασμός, ένα σωρό ανοργάνωτα γράμματα, μυθιστόρημα ή επιστολή».

Η Ελίσα θα προσπαθήσει να ζήσει με τρόπο ταιριαστό στην κοινωνική της τάξη, που δεν σκανδαλίζει και προκαλεί τους γύρω της. Όταν όμως ένας ξεχασμένος παιδικός έρωτας επιλέξει να επανεμφανιστεί στη ζωή της, η Ελίσα θα συνειδητοποιήσει ότι είναι τελικά φτιαγμένη για να διαφέρει και να αψηφά τις συμβάσεις. Και, εν τέλει, αυτή η διαφορετικότητά της θα είναι και εκείνη που θα καθορίσει το πεπρωμένο της. Γιατί, όπως ομολογεί και η ίδια: “Δημοσιογράφος, γυναίκα, κόρη, αδελφή, φίλη, ανήθικη, ατελής, αντισυμβατική, ερωμένη. Ναι, αυτή ήμουν εγώ”.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.