Το έχω ξαναπεί και άλλοτε, ευτυχώς που ονειρεύομαι, που έχω αυτά τα περίπλοκα όνειρα και η πραγματικότητα μου ανασαίνει.

Συνήθως μετά,  αυτό που πάντα συμβαίνει, είναι να σηκωθώ με το κεφάλι χαμηλωμένο, κάπως σα να ιχνηλατώ τα σίγουρα βήματα του υπνοβάτη και γεμίζοντας ένα φλυτζάνι νερό για να το ζεστάνω, αλλάζω τη δομή του στο φούρνο μικροκυμάτων.  Μέχρι να σώσει το ένα λεπτό του βρασμού, τηλεχειρίζομαι τη ζέστη, ενώ το κουταλάκι του καφέ στριφογυρίζει μηχανικά. Σε τρία λεπτά είμαι καθισμένος σε μια ζεστή καρέκλα και νιώθω και ευτυχής που έχω ένα ζεστό σπίτι σε μια επιβεβλημένα παγωμένη χώρα. Δε λέω μοχθούν οι άνθρωποι να ζεστάνουν τα σπίτια τους κι επιτέλους και εμείς οι γεννημένοι μικροαστοί, οι δίχως τόπο καταγωγής έξωθεν του λεκανοπεδίου, έχουμε τα τελευταία χρόνια την ψευδαίσθηση της οσμής του χωριού.

Α, ναι παράπονο δεν έχω. Είναι κάθε εσπέρα τόσο έντονη η οσμή του καιόμενου ξύλου και νωρίς το πρωί, είναι δε ακόμα πιο έντονη αυτή η αχλή που μιμείται πέπλο εαρινής δροσιάς και σε σκεπάζει κρούοντας όλα τα σήμαντρα της πολιτισμένης κοινωνίας μας περί της υπέρβασης των επιτρεπτών ορίων, ένεκα δε η δημόσια υγεία και η σημασία της.

Γεμίσαμε βλέπετε με συναγερμούς και σχηματικές παραστάσεις σε κάθε είδους οθόνη που μας καταβροχθίζουν με τους επαίσχυντους tab-κυνόδοντές τους. Θα μου πείτε όμως, πως η ζωή μας έχει γίνει πια politically correct για αυτό και συνηθίσαμε να μην αντιδρούμε, συνηθίσαμε να εκλαμβάνουμε ως φυσιολογική αντίδραση τη σιωπηρή αποδοχή κάθε πράγματος που μας τσακίζει, που μας κομματιάζει.

Έχουν αλλάξει οι εποχές ή μάλλον εγώ δε μπορώ να μη συναναστρέφομαι πέφτοντας με όλη μου τη δύναμη και την ορμή πάνω στους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως είμαι ποιητής, αυτό έμαθα να κάνω όλη μου τη ζωή και αυτό να καταγράφω. Έτσι ότι έχω γράψει μέχρι σήμερα είναι το τραύμα που δημιούργησα άμεσα ή έμμεσα.

Είναι αυτό το σκούρο κόκκινο του έρωτα ή το απερίγραπτο μαύρο της μοναχικότητας και είναι και το κυανό, το κτηνώδες λευκό των αναποδογυρισμένων ματιών ή το ρηγματώδες οπτικό πεδίο ενός άδειου δωματίου, όταν ο άνθρωπος εις ζεύγος βεβαιώνεται για την απόλυτη επικράτησή του.

Τι νομίζετε; Δεν καταρρίπτω μύθους, παρά δημιουργώ. Κι όσο πιο πολλούς μύθους δημιουργήσω τόσο πιο ευτυχής θα αισθανθώ. Αφού σε καθέναν από τους μύθους θα έχω σπείρει ένα λαμπρό και υπερκόσμιο φως.

Τι κρίμα, λυπάμαι που δεν ξέρω οικονομικά, που η φιλοσοφία μου περιλαμβάνεται μέσα σε απλουστεύσεις και γενικεύσεις, που δεν κατανοώ ενδελεχώς τον δυτικό κανόνα, μη νομίζετε ούτε τον ανατολικό ξέρω καλά. Θα ομολογούσα πως είμαι ημιμαθής. Όμως ξέρω καλά τη φυσιολογία του ανθρώπου και την ανατομική του.  Κι έχω σπουδάσει την αίσθηση και την παραίσθηση πρακτικά, πειραματιζόμενος όπως και πολλοί ίσως από εσάς, είτε με τον εαυτό μου, είτε με αλλήλους.

Το βράδυ ονειρεύτηκα έναν δίδυμο καρκίνο. Δίδυμα όργανα είναι τα μάτια, οι πνεύμονες, τα νεφρά, τα επινεφρίδια, οι όρχεις, τα άκρα του σώματος. Ονειρεύτηκα και δύο αυτοκίνητα και δύο έρωτες και δυο ζωές και δυστυχώς ονειρεύτηκα δυο φορές στο ίδιο όνειρο το θάνατό μου. Λυπήθηκα που κατάλαβα πως είμαι μάλλον ένας πολύ κακός άνθρωπος, αφού κανείς δεν ήταν στην εξόδιο ακολουθία μου, αλλά είχα παπά και μάλιστα βαθμοφόρο να με ψέλνει. Αυτή η πατριαρχική μήτρα του, ήταν περίτεχνη και στολισμένη.

Κι αν θα σκεφτείτε πόσο περίεργο και λυπητερό είναι το όνειρο, το πιο λυπητερό είναι πως τα τελευταία χρόνια τα όνειρά μου είναι σαν θεατρικές σκηνές πίσω από ριντό, καρφωμένες στα ίδια μέρη.

Είναι πολύ περίεργο που ονειρεύομαι τα ίδια μέρη σχεδόν πάντα τα τελευταία χρόνια και πολύ λυπητερό που ψάχνω επισταμένα σε όλες τις διδακτορικές διατριβές της εποχής να δω το σημαίνον και το σημαινόμενον αυτού του γεγονότος. Και διαγιγνώσκω ένα είδος καθήλωσης.

Πόσο υποτιμητικό ακούγεται. Ένας ποιητής αεικίνητος να έχει καθηλωθεί στον ονειρικό του κόσμο, να υφίσταται αυτή τη ασυγχρονία μεταξύ της φυσικής του υπόστασης και του ονειρικού, αισθητικού του κόσμου;

Πόσο ταπεινωτική, ατιμωτική είναι μια τέτοιου είδους τιμωρία για έναν ποιητή; Και αν πρέπει να αποφλοιώσω ακόμα πιο πολύ αυτή την πολύ σφιχτή μου σκέψη, πόσο πολύ επιθύμησα μια είδους παράκρουση, μιαν αταξία, μια βίαιη διείσδυση χωρίς κανενός είδους συγκατάθεση, μια ελαφριά παρέκκλιση που πια δεν τολμώ, γιατί σας είπα έχω γίνει politically correct;

Αλλά για να αλλάξω το περιβάλλον των ονείρων μου, οφείλω να δημιουργήσω μια τέχνη για όλους εμάς, εγώ ή εσείς, ή ο ποιητής, που θα κατευνάσει καταρχήν τον χρόνο φωτίζοντας στιγμιότυπα του δρόμου που ο καθένας μας πρέπει να τρέξει με εξαντλητικούς ρυθμούς για να καταφέρει να συλλάβει εκ νέου πρώτα τη ζωή του.

Ελπίδα χρειάζεται γιατί όπως ξέρετε όλοι σας πολλοί καλά,  ζωντανοί θα είστε μόνο όταν ελπίσετε. Η αναπνοή και η εκπνοή έχει σχέση με το αίμα και το αίμα με το ευγενές όργανο που ονομάζεται καρδιά.

Στην ιατρική όταν αντιμετωπίζουμε μια καρδιοναπνευστική αναζωογόνηση πασχίζουμε με περισσή ελπίδα να βοηθήσουμε με συμπιέσεις και εμφυσήσεις την μαργωμένη καρδιά να συσπαστεί και πάλι υποβοηθώντας την αναπνοή.

Όταν ξεκίνησαν τα πρωτόκολλα καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης οι αρμόδιες επιστημονικές εταιρείες, καθόρισαν όρια στον συντονισμό των ανανηπτών σχετικά με το πόσες εμφυσήσεις και πόσες θωρακικές συμπιέσεις θα πρέπει κάποιος να ακολουθήσει για να επιτύχει μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχούς ανάνηψης. Η Ευρώπη αλίμονο παρέμεινε σε σταθερή σχέση συχνότητας εμφυσήσεων/συμπιέσων, 2 εμφυσήσεις/30 συμπιέσεις. Οι ΗΠΑ έδωσαν ελευθερία, αρκεί οι συμπιέσεις να είναι περί τις εκατό ανά λεπτό. Για τους μεγαλύτερους ηλικιακά ανανήπτες είναι εξαντλητικό, για τούτο και οι καλύτεροι είναι οι νέοι σε ηλικία, που δεν υπολογίζουν την κούραση κι ελπίζουν σε αποτέλεσμα, αφού όσο πιο πολύ εθισμένος είσαι με την εικόνα του θανάτου, τόσο πιο καθηλωμένος στέκεις ως προς το σημαινόμενο γεγονός.

Το σημαίνον είναι λοιπόν να αναγνωρίσεις μία λέξη, τη λέξη ελπίδα, γιατί αυτή είναι που μεταμορφώνει σε πουλιά τους φόβους σου κι αν είναι αυτοί να αποδημήσουν ας είναι, τουλάχιστον θα έχεις μετακινηθεί και μαζί με εσένα κι ο κόσμος.

Τούτο είναι που με αρέσει τον μήνα Ιανουάριο αυτού του έτους, το σύνθημα ΕΛΠΙΖΩ κι ας είναι τελικά κάποιος να διαβάσει μόνο τον Ελύτη, εκεί, εκεί που γράφει: «Όπου δεν ακούγεται αηδόνι, ακούγεται κοκτέιλ Μολότωφ.»

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.