***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Πίσω από τον ήχο του νερού, Γεωργία Τάτση, Εκδόσεις Βακχικόν

Κινούμενη ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον υπερρεαλισμό η Γεωργία Τάτση υπογράφει τη νουβέλα με τον μυστηριακό τίτλο «Πίσω από τον ήχο του νερού». Όπως υποδηλώνει και το τίτλος, η συγγραφέας προσπαθεί να εστιάσει με τα γραφόμενά της σε όλα εκείνα τα οποία δεν φαίνονται ξεκάθαρα με την πρώτη ματιά μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.

Τι συμβαίνει άραγε όταν ένας άνδρας, σχεδόν στη δύση του βίου του, αποφασίζει να επιστρέψει στον γενέθλιο τόπο του προκειμένου να πουλήσει το εγκαταλελειμμένο πατρικό του; Το φαινομενικά απλό αυτό γεγονός θα αποβεί ένα χρονικό μνήμης του άνδρα στην παιδική του ηλικία. Στις αναμνήσεις αυτές πρωτοστατούν το ίδιο το σπίτι, οι γονείς και ιδιαίτερα η μάνα. Είναι όμως αληθινές αυτές οι μνήμες ή κατασκευασμένες; Οπωσδήποτε ένας ηλικιωμένος άνδρας βλέπει πλέον αλλιώς τα γεγονότα από ότι όταν ήταν ο ίδιος παιδί. Ποια εκδοχή είναι η «σωστή» και ποια η «παραποιημένη»; Μήπως τελικά είναι και οι δύο αληθινές; Διότι όταν εν τέλει ο μεσίτης θα επισκεφθεί το σπίτι, θα αρχίσουν να συμβαίνουν παράξενα πράγματα: άλογα να πηδούν από τα παράθυρα, πρόβατα να κατεβαίνουν από τους τοίχους και πολύχρωμα παγόνια να περπατούν μέσα στα δωμάτια.

Όταν μεγαλώνουμε, τα γεγονότα της παιδικής μας ηλικίας, ιδωμένα από τόσο απόσταση, είναι σαν να συνέβησαν σε κάποιον άλλον και όχι σε εμάς. Είναι λες και η ζωή εκείνη που είχαμε τότε, τόσο διαφορετική από τη σημερινή, να είναι πλέον ψεύτικη. Είναι έτσι άραγε ή μήπως συμβαίνει το ανάποδο; Μήπως η πραγματική τελικά ζωή μας είναι μονάχα αυτή που επιβιώνει στη μνήμη μας;

Όπως το άλογο καλπάζει γοργά, έτσι τρέχει, φεύγει και χάνεται και η ίδια μας η ζωή, κάτω από το βάρος του αδυσώπητου χρόνου. Μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Τάτση, αναδεικνύονται ένα σωρό αντιθετικά ζευγάρια τα οποία αποτελούν την ουσία και τον σκελετό της αφήγησης και συνομιλούν διαρκώς μεταξύ τους:  το παρόν και το παρελθόν, ο άνδρας ως ενήλικας και ο ίδιος άνδρας ως παιδί, η μητέρα και ο πατέρας του, το χαρούμενο σπίτι τότε, γεμάτο ζωή, και το εγκαταλελειμμένο σπίτι τώρα, ένα ερείπιο, τα ζώα και οι άνθρωποι, η ασθένεια και η υγεία, η αρχή και το τέλος, το μερικό και το ολόκληρο, η ζωή και ο θάνατος, το ψεύτικο και το αληθινό, το ρεαλιστικό και το υπερρεαλιστικό.

Εν κατακλείδι το «Πίσω από τον ήχο του νερού» πρόκειται για μία  νουβέλα η οποία κινείται στα πλαίσια του υπαρξισμού και του μαγικού ρεαλισμού με επίκεντρο την ανθρώπινη ψυχή ενός ηλικιωμένου και τις αναμνήσεις του.

«Σκατά αλιεύς ιστοριών είμαι. Σκατά ιστορίες ψάρεψα. Σκατά ιστορίες ψαρεύω. Καμιά ιστορία δεν ξέρω από την αρχή ως το τέλος. Μόνο την αρχή. Ή μόνο το τέλος. Ίσως και λίγο πριν από το τέλος. Ή και λίγο μετά από την αρχή. Ακόμα και το γράμμα που σου γράφω, σπαράγματα. Τίποτα ολόκληρο. Ούτε ένα γράμμα. Ξέρεις πόσα χρόνια γράφω αυτό το γράμμα; Το σκίζω και το ξαναγράφω, το ξανασκίζω και το ξαναγράφω. Ξέρεις πόσες φορές το έχω σκίσει και το έχω ξαναγράψει στο κεφάλι μου; Ξέρεις τι πέταξα, πόσες παραγράφους, πόσες φράσεις, πόσες λέξεις έχω πετάξει; Έκοψα, έραψα, πρόσθεσα, αφαίρεσα, διέγραψα, άλλαξα. Πάντα γραμμένο και πάντα άγραφο.  Σκατά αλιεύς ιστοριών. Ποια ιστορία; Ούτε ένα γράμμα δεν αξιώθηκα από την αρχή ως το τέλος.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.