***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Πολύ, Μαρία Πηνελόπη Σταυριανού, Εκδόσεις Βακχικόν
Τα κορίτσια με διπλά ονόματα διαθέτουν μια πρόσθετη ζωή. Κάτι σαν θεία χάρη, σαν ευλογία που προσφέρεται σε λιγοστές περιπτώσεις. Αυτά τα κορίτσια ζουν μοιρασμένα ανάμεσα στα δυο τους ονόματα. Από μέρα σε νύχτα και σκηνογραφία σε σκηνογραφία βρίσκουν τον εαυτό τους, ή μάλλον καλύτερα όλα τα χάνουν στα πονταρίσματα. Μα είναι και αυτός ένας τρόπος για να αντέχει και να ζει κανείς, είναι ένας τρόπος και τίποτε δεν μπορεί αυτό να το αλλάξει. Ένας τρόπος σαν την ποίηση, που γεννιέται από την χαλασμένη συνοχή αυτού του κόσμου, από τον εφήμερό του χαρακτήρα, τις έξαλλες, σταθερές τροχιές, τις τάξεις που περνούν καθημερινά τις πύλες μιας ανυπόφορης αιωνιότητας. Τα κορίτσια με τα διπλά ονόματα, γιορτάζουν δυο φορές, αγαπούν πολύ και ας φοβούνται. Τα κορίτσια με τα διπλά ονόματα κυκλοφορούν με το βλέμμα της Κασσάνδρας, Δαμασκός Βικτώρια, επειδή ξέρουν πώς τελειώνει μια αγάπη. Αφήνουν τον χρησμό τους να πλανάται στον αέρα όπως το ανθεκτικό άρωμα στην φλέβα του λαιμού τους. Περνούν από την ποίηση στην αληθινή ζωή, ανοίγοντας με στίχους, χειρονομίες και αυθεντικότητα χώρους και χρόνους που παραμένει δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο να υπολογιστούν.
Σε αυτήν την παράξενη κάστα των κοριτσιών, ανήκει και η Μαρία Πηνελόπη Σταυριανού που υπογράφει αυτό το αυθεντικό και ολοκαίνουριο Πολύ των εκδόσεων Βακχικόν. Η πρώτη ποιητική έκδοση για την δημιουργό που ταξιδεύει από την Νίκαια ως το κέντρο της Αθήνας, αφήνοντας εδώ και εκεί συνθήματα και εντυπώσεις, μια φωνή που γυρεύει τον στίχο της. Για να τον συναντήσει στις σελίδες της συλλογής που οι εκδόσεις Βακχικόν, αφοσιωμένες στο στοίχημα της νέας, ελληνικής λογοτεχνίας προτείνουν στο αναγνωστικό κοινό. Απόφοιτος της Σχολής Θεοοδοσιάδη, καταρτισμένη στην πληροφορική και ήδη συγγραφέας σεναρίων για ταινίες μικρού μήκους και θεατρικά έργα η Μαρία Πηνελόπη Σταυριανού ανασυνθέτει σπαράγματα εργασιών της για να διαμορφώσει το περιεχόμενο του Πολύ.
Επίρρημα από την πλευρά των ποσοτήτων, ο τίτλος επαληθεύεται από την αδέσποτη γραφή της δημιουργού και συνιστά ένα βλέμμα μέσα από το νερό. Μικρές παραμορφώσεις, δειλή ευτυχία ανεκπλήρωτη από το ισοδύναμο του άλλου, εκείνη την απρόσωπη μορφή, την ελεύθερη από κάθε καταναγκασμό. Επειδή μες στα ποιήματα της Μαρίας Πηνελόπης Σταυριανού κατοικεί πολύ μνήμη, πολύ αγάπη και το πολύ πάθος που ανάβει όλους τους φωτισμούς μες στην καρδιά της δημιουργού. Αυτόνομοι τόποι, νησιά ολόκληρα σπαρμένα στις σελίδες της συλλογής του Πολύ, κρατούν τις σημασίες τους, κουβαλούνε τις παλιές τους φωνές. Όλα ρίχνουν τα πέπλα τους καθώς τα πρόσωπα του μύθου φανερώνονται στους αρμούς αυτής της συλλογής. Στίχοι που αναρρώνουν από την πολύ ζωή, ποιήματα flaneurs να καταλαμβάνουν αργά, σαν θραύσματα όλους τους οικείους χώρους της ποιήτριας. Χαλάσματα, κράσπεδα, σταυροδρόμια, σταθμούς, λιμάνια αγκαλιές φέγγουν στο φόντο αυτών των στίχων που αδέσποτοι μα διόλου κάλπικοι τριγυρνούν στις σελίδες του εξαιρετικού Πολύ, μιας συλλογής που επιβάλλει στην δημιουργό της την συνέχεια.
Τα ποιήματα θυμίζουν περιπέτειες με άγνωστο τέλος, γεγονότα που ταιριάζουν στην εσωτερικότητα, που διαθέτουν περιεχόμενό τους την ιστορία μιας ψυχής. Η τελευταία προχωρά στον κόσμο, όλο πασχίζει να γνωρίσει τον εαυτό της, αναζητά την επική της εκδοχή, εκείνη που μπορεί και κουβαλά κάθε φορά τις μυρωδιές, την όψη του φρεσκοπλυμμένου ροδώνα, , τα ποταμίσια ξύλα, μια αγκαλιά της και το πριονίδι που σκεπάζει τις ζωές. Τα ποιήματα μαθαίνουν να μοιάζουν μεταξύ τους, εύκολα που αναγνωρίζουν τις ρίζες τους, στον ρυθμό που τα γέννησε υποκύπτουν.
Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να αθροίσει τα θραύσματα που πυκνώνουν τις τάξεις τους στην πρώτη αυτή συλλογή της Μαρίας Πηνελόπης Σταυριανού, μιας δημιουργού που φθάνει με το ύφος και με τις λέξεις της για να τονώσει το ενδιαφέρον μας στην ποίηση που ρέει εκεί έξω, που συγκλονίζει και όλα ετούτα ερήμην μας. Αρκεί μερικές σελίδες, σαν αυτές τις λιγοστές του Πολύ για να νιώσουμε πώς μπλέκουν οι κύκλοι της λαχτάρας και της επιθυμίας, πώς μεταμορφώνεται το φεγγάρι σε πρόσωπο χαρούμενο, πώς λένε το άλλο τους μισό οι άνθρωποι τις νύχτες, πώς πονούνε, πού κατοικούν οι φαντασίες, σε τι σόι πραγματικότητες. Όλα παραμένουν κρυμμένα στους στίχους που όταν ταιριάζουν μεταξύ τους πλάθουν μια ιστορία μεγαλύτερη και σπουδαιότερη από όσα θέλησε να πει αυτή εδώ η ιστορία που γοητεύτηκε Πολύ από την ομώνυμη συλλογή της Μαρίας Πηνελόπης Σταυριανού.
Οι Εκδόσεις Βακχικόν και η Αθηναία δημιουργός επιβεβαιώνουν πως η ποίηση μπορεί και αντέχει ακόμη και σε καιρούς σαν τους δικούς μας. Πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που μπορούν να μιλήσουν, ακόμη και όταν το σκοτάδι παραμένει τόσο βαθύ για τα λόγια. Οι έξοχες μικρογραφίες της Μ. Π. Σταυριανού λάμνουν κάτω από το έξοχο, μεταφυσικό άστρο της Δαμασκού που οδηγεί τους στίχους της. Τα πέπλα της ρίχνει, στον ασημένιο δίσκο μια καρδιά, μια γενναία ποσότητα ανθρωπιάς, βρυχάται μέσα από το κλουβί του θώρακά της.
Και εσύ να θέλεις, όπως σε εκείνο το ποίημα της Μαρίας Πηνελόπης Σταυριανού, στο ύφος και την κατάφαση του Ντίνου Χριστιανόπουλου ευθυγραμμισμένο.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
