***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Για μια ακόμη φορά ο Ανδρέας Μήτσου εισδύει στην ανθρώπινη ψυχολογία και καταβυθιζόμενος εκεί φέρνει στην επιφάνεια και καθιστά ορατές τις ερωτικές διαστάσεις του πάθους, τον σπαραγμό της επιθυμίας, την ερωτομανία τόσο του θύτη όσο και του θύματος, το ερωτικό κυνήγι και την υποταγή, την ηδυπάθεια της γυναικείας ιδιοσυγκρασίας και το βιωματικό φορτίο της μοναξιάς που περιχαρακώνει ασφυκτικά την έμπνευση, αλλά κυρίως το μίσος. Αυτό που υποδόρια αναπτύσσεται και διασπείρεται σε κάθε κύτταρο του νου δημιουργώντας συνθήκες ακόμη και εξαθλίωσης. Οι ήρωες στην «αστυνόμο» του Ανδρέα Μήτσου βιώνουν τα συναισθήματά τους στα άκρα. Αλλά αυτό που γίνεται κινητήριος δύναμη είναι η εκδίκηση και το μίσος. Ο έρωτας είναι απλώς το αντίβαρο. Το αντιστύλι στη μοναξιά που σαρώνει την ψυχή. Μια υπόσχεση για αθανασία, για καινούργια ζωή.
Μια νεαρή αστυνόμος και ένας συγγραφέας, ο πατέρας της, εμπλέκονται σε ένα παράδοξο παιχνίδι στην προσπάθειά τους να αφοπλίσουν την ανία που πλήττει τη ζωή τους. Χάρη στο επάγγελμα της κόρης ο πατέρας, από τη φύση του ένας ιδιαίτερα ερωτικός άντρας και κυνηγός εφήμερων σχέσεων που διεγείρουν τη σκέψη του, τον ανδρισμό του και εν τέλει την έμπνευσή του, τροφοδοτείται με λεπτομέρειες από το αστυνομικό δελτίο και ενίοτε καλείται να πάρει μέρος στις ανακρίσεις με σκοπό να μαζέψει το υλικό του για ένα επόμενο έργο του. Οι δυο τους έχουν αναπτύξει μια σχέση αγάπης και μίσους, περισσότερο μίσους όπως θα παραδεχτεί η κόρη. Παίρνουν μέρος λοιπόν σε ένα υπαρξιακό παιχνίδι αναζήτησης των προσωπικών τους ορίων εκθέτοντας ο ένας τον άλλο στις εμμονές τους και βιώνοντας την επιτακτική ανάγκη ενός αμοιβαίου αλληλοσπαραγμού που έχουν μάθει να κρύβουν πίσω από το προσωπείο μιας καλής οικογενειακής σχέσης.
Η αστυνόμος θεωρεί ότι ο πατέρας της ευθύνεται για την απώλεια της μητέρας της και τον χωρισμό τους. Σαν τη γάτα, λοιπόν, στήνει τη φάκα στο ποντίκι πατέρα και περιμένει να τον δει να πιάνεται πετώντας για δόλωμα μια γυναίκα, ικανή να εκτοξεύσει την ερωτική του επιθυμία. Πρόκειται για μια πανέμορφη γυναίκα, κακοποιημένη, όμως, από τον νταλικιέρη άντρα της. Με περισσή ευχαρίστηση συνάπτει σχέσεις με άντρες και ζει τη ζωή της, όποτε και όπως μπορεί διατηρώντας πάντα τη σχέση με τον νταλικιέρη που αρνείται να δεχτεί ότι μπορεί να τη χάσει.
Από εκεί και μετά όλα είναι εύκολα, άλλωστε η γυναίκα με την οποία ο άντρας διατηρεί ερωτική σχέση απουσιάζει και μάλιστα για καιρό. Το δόλωμα είναι πανίσχυρο και ο άντρας θα πιαστεί αμέσως στην παγίδα. Χαρακτηριστικό είναι το ποίημα Άλκηστις του μεγάλου Γιώργου Μαρκόπουλου απόσπασμα του οποίου επιλέγει να χρησιμοποιήσει για να δείξει τον ερωτικό συγκλονισμό που νιώθει στη θέα αυτής της γυναίκας:
«Είσαι το κεφάλι αγάλματος γυναίκας αρχαϊκής,
Που βρέθηκε στο χωράφι του φτωχού γεωργού
Και εκείνος το κρύβει,
Το απόγευμα, να το βλέπει μονάχος».
Η υποταγή του πατέρα θα είναι απόλυτη και καθολική. Η γελοιοποίηση από την κοινωνική διαφορά είναι πια πολύ κοντά αλλά αυτό που είναι σημαντικό για εκείνον είναι ότι έστω κι έτσι θα μπορέσει να βγει από το ασφυκτικό κλοιό της πλήξης που όλο και περισσότερο κλείνει γύρω του. Παρόλα αυτά, εκείνος είναι έτοιμος να επωμιστεί το βάρος της απόφασής του, να ζήσει το ερωτικό ίλιγγο του πάθους ως το τέλος. Να πυροδοτήσει την έξαψη που θα φέρει μια λαγαρή έμπνευση. Μοιάζει να περιμένει «τους βαρβάρους», αφού «Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις», αδιαφορώντας για όλα όσα μπορεί να φέρουν μαζί τους.
Όλα θα ανατραπούν όταν η γυναίκα αυτή, η Νίκη—τυχαίο άραγε το όνομά της;–τρομοκρατημένη από την προοπτική μιας σχέσης που θα σημάνει το τέλος της ανεξαρτησίας της τον εγκαταλείπει, ενώ ο νταλικιέρης θα προσπαθήσει να τον βγάλει από τη μέση, διεκδικώντας ξανά όλα όσα του υπόσχεται η ζωή με τη Νίκη: τον έρωτα, την απιστία, το λάθος. Το οικείο αίτιο της δικής του καταστροφής ως αναγκαία συνθήκη ζωής.
Παρατηρητής σε όλη αυτή την ιστορία η κόρη, η οποία με αρρωστημένο πάθος παρακολουθεί τα πάντα και καταγράφει με ευχαρίστηση τα πάθη και τους προσωπικούς κραδασμούς του πατέρα, τη γελοιοποίησή του και εν τέλει την καταστροφή του. Ανάμεσά τους μια σχέση ερωτικού σχεδόν μίσους έχει αναπτυχθεί και αυτή καθορίζει τις επιλογές και τις ανάγκες τους. Όταν ο πατέρας θα έχει χάσει τα πάντα τότε εκείνη θα νιώσει ως τα κατάβαθα της ψυχής της μια παρακμιακή ικανοποίηση και ταυτόχρονα τη συναίσθηση και της προσωπικής της εμπλοκής σε ένα μοιραίο παιχνίδι.
Ο Ανδρέας Μήτσου υπογράφει ένα ακόμα έργο για τον σπαρακτικό αισθησιασμό των ανθρώπινων σχέσεων, την υποδερμική παρακμή και τον άγριο σπαραγμό των εκτροπών ενός άκρατου ερωτισμού που διαχέεται στην ατμόσφαιρα, στα βλέμματα, των ηρώων του, στις αποφάσεις τους. Για μια ακόμη φορά στέκεται μπροστά στην υπαρξιακή λεηλασία της μοναξιάς, καταγράφοντας τους συναισθηματικούς κλυδωνισμούς που προκαλεί στη ζωή και στη δημιουργία των ανθρώπων. Και το κάνει αβίαστα και τρυφερά. Με μεγάλη ευκολία.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
