***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Η «Ίντριγκα στο Ιόνιο» μάς έρχεται από τον Τζίμμυ Κορίνη, έναν πρωτεργάτη του αστυνομικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα που μετράει παραπάνω από μισό αιώνα παρουσίας, και έχει θέσει κάμποσες βάσεις γραφής, γνώσεων και ύφους για αρκετούς νεότερους συγγραφείς του είδους. Στην «Ίντριγκα στο Ιόνιο» θα βρεις όλη εκείνη τη γεύση που αναζητάς διαβάζοντας μια καθαρά αστυνομική περιπέτεια.
Όταν πράκτορες της CIA συγκρούονται στο Ιόνιο με μια συμμορία που προσπαθεί να προωθήσει ένα ύποπτο φορτίο στη Συρία, ένας μικροκακοποιός βρίσκεται αναπάντεχα μ’ έναν φόνο στην πλάτη του και μια μοναδική ευκαιρία να διεκδικήσει λύτρα για να το επιστρέψει στον νόμιμο ιδιοκτήτη του. Μια όμορφη 17χρονη κοπέλα πέφτει θύμα της γοητείας του και βρίσκεται μπλεγμένη σε μια απίστευτη περιπέτεια. Μια μητέρα ζει ώρες αγωνίας διαπιστώνοντας ότι η κόρη της κάνει το ίδιο σφάλμα που είχε κάνει κι εκείνη στην ίδια ηλικία κι ένας σκληροτράχηλος και κυνικός δημοσιογράφος παίζει κορόνα γράμματα την καριέρα του, αλλά και την ίδια του την υπόσταση, προκειμένου να σώσει από θανάσιμο κίνδυνο τη νέα γυναίκα που έχει μπει στη ζωή του, να παραδώσει στη δικαιοσύνη μια ομάδα αδίστακτων κακοποιών και να αποκαταστήσει μια μεγάλη αδικία που, άθελά του, είχε διαπράξει στο παρελθόν.
|
Ο κύριος Κορίνης σε αυτό το έργο του δεν θα αναλύσει τα κανάλια του νόμου (αφήνει σχεδόν απούσα την αστυνομία στο μεγαλύτερο μέρος του έργου), δεν θα εμβαθύνει σε εργαστηριακές έρευνες και μπελαλίδικες ιατροδικαστικές λεπτομέρειες και θα αφήσει το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας και της λύσης του γρίφου στους εμπλεκόμενους που μέσα από σκέψεις και πράξεις που διασταυρώνονται, ωθούνται να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Ουσιαστικά έχουμε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που είναι περισσότερο μια straight περιπέτεια γεγονότων. Άπειροι διάλογοι και δεν αναπτύσσεται σε βάθος ο κάθε χαρακτήρας/ήρωας όμως αυτό αποτελεί και η δική του μοναδική γεύση καθώς αποτελεί ένα τίμιο hardboiled βιβλίο που δεν βουτάει τις σελίδες του στη φρίκη αλλά σερβίρει τη βία σε ρεαλιστικούς ρυθμούς (γροθιές σε τραχείες και καρατιές σε τράχηλους!).
Με ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα που έχω συναντήσει εδώ και καιρό, το βιβλίο είναι απόλυτα κινηματογραφικό με τις συνεχόμενες ανατροπές, διαθέτει ταχύτατη ροή –οι σελίδες τρέχουν μανιασμένα χωρίς πλατειασμούς και αναλύσεις– προσφέροντας ένα total page turner διατηρώντας τη βάση του στη δράση, τα άμεσα γεγονότα και το γρήγορο επόμενο βήμα. Αθήνα και Λευκάδα, γιοτ και χάρτες, πόλεμος και βία, Ρώσοι μεγιστάνες και CIA, Έλληνες τυχοδιώκτες, κακομούτσουνοι μαφιόζοι, σημαδεμένος ναυτικός υπόκοσμος και ένας δηκτικά αλαζόνας δημοσιογράφος που άθελά του μπλέκεται μέσα σε ένα κυνηγητό εμπορίας όπλων και απαγωγών, γυρεύοντας να ξεμπλέξει το τομάρι του και να βοηθήσει έναν παλιό του έρωτα –διαχειριζόμενος συνάμα και αποκαλύψεις που θα του αλλάξουν τη ζωή. Οι άνδρες ήρωες του κύριου Κορίνη κουβαλάνε τσαγανό και είναι αρσενικά παλαιάς κοπής ενώ οι αιθέριες ηρωίδες δεσπόζουν στις σελίδες κραδαίνοντας τον φεμινισμό και την κομψή πονηριά τους.
Απολαυστικό για τη ροή του, διασκεδαστικά old-timer με τις αναφορές του να θυμίζουν χρόνια όπου τα βλέμματα μιλούσαν, η τιμή κάποιου είχε αξία και το φιλότιμο δεν έλειπε από τις σχέσεις. Ίσως σε κάποιους φανατικούς της αστυνομικής λογοτεχνίας (εκείνους που αγαπούν περισσότερο τις ψυχολογικές χροιές μιας ιστορίας) να φανεί προβλέψιμη η υπόθεση (ίσως και παρωχημένη) και να ξενίσει η χρήση κάποιων γλωσσικών (το ρήμα «ήσαν» κυριαρχεί μέσα στο έργο όμως θαρρώ πως ήταν επίμονη του συγγραφέα να παραμείνει, ίσα για να κλείνει το μάτι σε παλαιότερες εποχές, πριν το αστυνομικό μυθιστόρημα γίνει τόσο εμπορικό –ή της μόδας…)
Βιογραφικό: Ο Τζίμμυ Κορίνης είδε δημοσιευμένο το πρώτο του noir διήγημα σε λογοτεχνικό περιοδικό της εποχής σε ηλικία 11 ετών. Στα 14 πούλησε το πρώτο του «γουέστερν» σε γνωστό μικροεκδότη, στα 16 έγραφε κάθε δεύτερη εβδομάδα το αστυνομικό διήγημα της εφημερίδας Εμπρός, στα 17 ανέλαβε να γράφει 50 σελίδες (το μισό περιεχόμενο) την εβδομάδα στο θρυλικό περιοδικό Μάσκα, στα 21 ανέλαβε να γράφει 50 σελίδες την εβδομάδα στο περιοδικό Μυστήριο και στα 26 ανέλαβε τη διεύθυνση της Μάσκας, πόστο που κράτησε επί 11 χρόνια. Στα 36, αφού είχε γράψει και σκηνοθετήσει το πρώτο «αστυνομικό» σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης (Ο δολοφόνος που έκλαιγε) σε 13 επεισόδια, ένα δεύτερο noir σίριαλ (Το μαύρο κλειδί) σε 12 επεισόδια και μια σειρά αυτοτελών «αστυνομικών» υποθέσεων (Ποιος είναι ο ένοχος) σε 24 αυτοτελείς ιστορίες. Αυτοεξορίστηκε στην Αγγλία, όπου συνέχισε τη συγγραφή του είδους που λάτρευε από τα γεννοφάσκια του και το κυνήγι ενός ονείρου που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα μέχρι σήμερα.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
