***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

 Σαν να μην ήμουνα εκεί, Μαρία Στρίγκου, Εκδόσεις Βακχικόν 

Τα βιβλία καμιά φορά κλαίνε σαν μωρά. Ζητούν φροντίδα, τρυφερότητα γυρεύουν βαλμένα στριμωχτά πάνω σε ράφια και βιβλιοθήκες. Δεν τα ακούς, μήτε υποψιάζεσαι πως έτσι έχουν τα πράγματα, όμως καμιά φορά τα βιβλία ανοίγουν ξαφνικά τα εξώφυλλα τους σπέρνοντας μια υποψία θαύματος στην ατμόσφαιρα. Οι ήρωες τους σε κρατούν από το χέρι και προχωρούν στο πλάι σου. Σου εμπιστεύονται τα μυστικά τους και δεν υπάρχει δρόμος, αδιέξοδο, λεωφόρος που να μην θυμίζει ένα ολάνθιστο χωράφι ντάλιες. Οι ήρωες κάποτε σε αφήνουν στα μισά του δρόμου, ανήμποροι να ζήσουν έξω από τα βιβλία που γνωρίσανε. Βρίσκουν ψηλαφιστά τον δρόμο και επιστρέφουν στις προθήκες. Αυτές οι τελευταίες συγκρατούν πίσω από τα τζαμωτά τους όλα όσα την κρισιμότατη στιγμή θα διαδραματίσουν τον πλέον αποφασιστικό ρόλο.

Από τις δικές τους προθήκες προβάλλουν οι ήρωες της Μαρίας Στρίγκου. Ο Μπάμπης και η Ευθυμία, ερωτεύονται παράφορα με την χάρη ενός αλλοτινού καιρού και χωρίζουν με τον τρόπο που επιβάλλει η εποχή μας. Οι έρωτες γρήγοροι, αδέξιοι οι αποχαιρετισμοί και οι βιογραφίες που μπλέκουν τις γραμμές τους, αφήνοντας εδώ και εκεί θαύματα μυστικά και ανομολόγητα που δεν πιστεύει η εποχή μας. Το μυθιστόρημα της Μαρίας Στρίγκου, έβδομο στην σειρά για την Μαρία της προσφοράς, φέρει έναν τίτλο που κατάλληλα ιδωμένος θα μπορούσε να συνοψίσει την πραγματικότητα του ξέφρενου αιώνα. Σαν να μην ήμουνα εκεί γράφει στο εξώφυλλο της έκδοσης του Βακχικόν που έρχεται να κάνει τις συστάσεις για μια ιστορία ανθρώπινη, μπολιασμένη με αυτήν την ολοκαίνουρια εφεύρεση που ονομάστηκε οι σχέσεις των ανθρώπων.

Οι άνθρωποι που παλεύουν να αγαπηθούν, που μοιράζονται και  χωρίζουν, που χάνονται και σμίγουν πίσω από τα πράγματα και τις μοιραίες ευκαιρίες. Πόσο εύκολο είναι να αφεθείς σε έναν έρωτα, να κυνηγήσεις ένα κόκκινο μπαλόνι, να ταξιδέψεις τις λύπες σου με ένα χάρτινο καράβι, να ακούσεις το μυστικό των χελιδονιών, να τολμήσεις να είσαι ο εαυτός σου και την επόμενη μέρα; Ο Μπάμπης και η Ευθυμία φλερτάρουν σαν έφηβοι στο Διαδίκτυο, ερωτεύονται σαν νέο μιας αλλοτινής εποχής και απομακρύνονται σαν μεσήλικες του σήμερα. Κάπως έτσι η Μαρία της προσφοράς σμιλεύει τους αρμούς μια ιστορίας πάντα καινούριας και αιώνιας. Ο έρωτας που ανατρέπει τις ισορροπίες, ο μικρός θεός που κατατροπώνει σχέδια και φιλοδοξίες, το αρχαίο μωρό που όσοι αιώνες και αν περάσουν δεν πρόκειται να χορτάσει το ανθρώπινο παράπονο.

Η συγγραφέας του καινούριου μυθιστορήματος που φέρνουν οι Εκδόσεις Βακχικόν στο προσκήνιο ανάμεσα στα άλλα εξαιρετικά δείγματα μιας πλούσιας βιβλιοπαραγωγής φτιάχνει έναν χάρτη με ορόσημα και σταθμούς αυτής της αγάπης. Παγκράτι, Σκόπελος, Μπραχάμι, Αμοργός, «Ρωγμές», Νάξος μερικά μόνο από τα σημεία στον χάρτη της παράξενης όσο και επίκαιρης αγάπης του Μπάμπη και της Ευθυμίας. Και απομένει στην επιδέξια Μαρία να ενώσει τις γραμμές στο Σαν να μην ήμουνα εκεί των εκδόσεων Βακχικόν που διεκδικεί μια θέση ανάμεσα στις άλλες ιστορίες που μας προσπερνούν, που λησμονούμε και όμως αντέχουν να γράφουν τις σελίδες τους γύρω μας, πλάι μας, παντού. Λέξεις, χωρισμοί και δεύτερες ευκαιρίες σαν φθόγγοι της τζαζ μουσικής που παραδέρνει την πόλη και την ζωή μας την ίδια.

«Εύκολο που ήταν να χωρίσουμε, ε; Και ας λέγαμε πως θα γράψουμε τη δικιά μας ιστορία στο μεγάλο βιβλίο της Αγάπης. Θα μου πεις, δεν γράφονται έτσι οι ιστορίες, με μισόλογα, με υπεκφυγές και με κατηγόριες». 

Με φράσεις που φαντάζουν κλειδιά σε αυτήν την τρυφερή και άδολη ιστορία αγάπης, η Μαρία που σαν φυλακτό παραστέκει την ζωή στις δύσκολες νύχτες του αντικαρκινικού νοσοκομείου Άγιος Σάββας, το μυθιστόρημα των εκδόσεων Βακχικόν αποκτά το βάθος και την έκταση εκείνης της ιστορίας που προκύπτει ως αφαίρεση μέσα από την μεγάλη γενίκευση της ζωής. Ονόματα καθημερινά, φερσίματα δίχως αντίκρισμα, ζωές που αντέχουν εκεί έξω, που έρχονται κοντά με τις παλίρροιες και πάλι χάνονται μαζί με τα παράδοξα ρεύματα που ριγάνε στους υπόγειους θαλάμους της ζωής. Ο Μπάμπης και η Ευθυμία δυο καρφιτσωμένες ελπίδες πάνω στα χρόνια, ένα λεύκωμα για δυο νησιά με δίχως λιμάνι. Οι δυο τους ανάβουν το τσιγάρο τους πάνω στην αιχμή του έρωτα που ξεφτίζει και πρέπει να βρει μες στην εποχή μας το αληθινό του πρόσωπο. Δυο άνθρωποι που συναντιούνται, δυο απροσμέτρητες μοναξιές που ανταμώνουν έτσι ανεπιφύλακτα, έξω από ασφάλειες και συμβάσεις απλώνουν τα χέρια τους στις σελίδες αυτού του τρυφερού μυθιστορήματος της Μαρίας Στρίγκου. Και απομένει σε εκείνα να βρουν τον τρόπο, να αντέξουν τον χρόνο, την φθορά, να βρουν την αγάπη μες στην εποχή τους, με το ύφος, με τον τρόπο της. Δυο μοναξιές απόλυτες και ανυπεράσπιστες, δυο πορτραίτα τυχαία και απατηλά σαν εκείνη την κυρία Κούλα του αδικοχαμένου Μένη Κουμανταρέα. Μορφές χερουβικές με έναν τρόπο μυστικό και ανομολόγητο, αισθήματα ικανά να αρθρώσουν τα φλογισμένα τάνγκο και τις λυπημένες μπαλάντες, τις δίχως απάντηση. Κάθε κίνηση, κάθε  γραμμή, στις ζωγραφιές που αφήνει πίσω της η Μαρία Στρίγκου, δεν συνιστούν απλές γεωμετρίες, μα σπαράγματα αυτής της βέβαιης δόξας που θέλησαν ο Μπάμπης και η Ευθυμία να κερδίσουν στα σημεία. Επειδή κάπου στο Μπραχάμι και τις άλλες, σκοτεινές συνοικίες της πόλης, δυο παλεύουν να αγαπηθούν και κάποιοι άλλοι πεθαίνουν λίγο περισσότερο μες στο κατακαλόκαιρο. Επειδή στο Παγκράτι το πολύβουο ο κόσμος έχει πια τελειώσει και πράγματα μυθώδη όπως τα φεγγάρια μείνανε για πάντα κρυμμένα σε ανθολογίες και όνειρα αρρώστων, σαν αυτούς που φροντίζει η Μαρία όταν η ζωή κλείνει τα μάτια.

Πριν από χρόνια, σε ένα φανταστικό μουσείο ο Ζενέ γράφει πως κάθε λέξη είναι μια απόσταση που μηδενίζεται από τον αποχαιρετισμό ως την νοσταλγία. Ανάμεσα σε αυτές τις συμπληγάδες αντέχει και εκτυλίσσεται αυτή η ανθρώπινη ιστορία, που κάτι μας θυμίζει, σαν να μην ήμαστε εκεί. Οι Εκδόσεις Βακχικόν και η Μαρία Στρίγκου φέρνουν στο προσκήνιο ένα υπέροχο μυθιστόρημα, βγαλμένο από τους δρόμους και τα σπίτια εκεί έξω. Μια ιστορία που μπορεί να συνεχίσει ακόμη και όταν τελειώσει η βυσσινάδα και η νιότη. Μια ιστορία που μπορεί και λέει, καθόλου εύκολο δεν είναι να γυρίσεις πάλι στην αρχή και από εκεί να ξεμπλέξεις το κουβάρι. Έτσι για να λέμε τα πράγμα με το όνομά τους. Ούτε οι σχέσεις είναι εύκολες Μπάμπη.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.