Τα παιδικά μου χρόνια… ήταν ευτυχισμένα. Μεγάλωσα σε μια τυπική ελληνική οικογένεια, υπερπροστατευμένη και με μπόλικη αγάπη. Δυσκολεύτηκα γι’ αυτό να ενηλικιωθώ, αν και πιστεύω πως δεν το κατάφερα ποτέ εντελώς.
Το πρόσωπο στη ζωή μου που με επηρέασε πιο πολύ από όλα… ήταν η μητέρα μου. Ήταν πάντα ευαίσθητος και οξυδερκής άνθρωπος, με μεγάλωσε με τη βασική αρχή πως η παιδεία και η μόρφωση είναι για τον άνθρωπο υπέρτατο αγαθό. Η ίδια δεν κατάφερε να σπουδάσει. Οι δικοί της γονείς, φτωχοί αγρότες της μετακατοχικής Ελλάδας, δεν της το επέτρεψαν, παρότι εκείνη το επιθυμούσε και το άξιζε. Τον πόθο της για τα γράμματα μου τον μετέφερε λέξη λέξη, μαζί με την καθημερινή της φροντίδα και την τρυφερότητά της, ένιωθα πως έπρεπε να τη δικαιώσω πάση θυσία.
Μου αρέσει να περνώ ώρες… διαβάζοντας. Επειδή δεν έχω ελεύθερο χρόνο, αυτή η αγαπημένη συνήθεια γίνεται σε βάρος του ύπνου μου. Στις διακοπές όμως, παίρνω την εκδίκησή μου.
Τα πρώτα μου αναγνώσματα… ήταν τα παραμύθια του Άντερσεν. Θυμάμαι εκείνα τα μεγάλου σχήματος βιβλία με το χοντρό εξώφυλλο, που μου έφερνε ο πατέρας μου και διάβαζα αργά δείχνοντας με το δάχτυλο τις λέξεις. Αργότερα, πέρασα στα βιβλία του Λουντέμη που μου άνοιξαν νέους συναισθηματικούς κόσμους και με άγγιξαν με την αμεσότητά τους. Το «Συννεφιάζει» με έκανε να κλαίω και να αντιλαμβάνομαι πως ο κόσμος είναι άνισος και πολλές φορές σκληρός για τα παιδιά.
Αν δεν έγραφα, θα είχα διαλέξει… να ζωγραφίζω. Και οι δυο αυτές τέχνες είναι μοναχικές και απαιτούν ενδοσκόπηση και συνομιλία με τον βαθύτερο εαυτό μου.
Η προσωπικότητα που θα ήθελα να γνωρίσω… είναι ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, αν μπορούσα να πήγαινα πίσω στον χρόνο. Θαυμάζω το πνεύμα του και τον λόγο του. Νομίζω πως με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Θα ήθελα να τον άκουγα να μιλά.
Η δυσκολότερη ερώτηση για εμένα ήταν… «Γιατί χάθηκε κάποιος αγαπημένος μου άνθρωπος τόσο πρόωρα από τη ζωή;». Ακόμα με στοιχειώνει η απάντηση που δεν μπόρεσα να δώσω στα δυο μικρά του παιδιά…
Αν άλλαζα κάτι στoν κόσμο, θα ήταν… η κατανομή του πλούτου. Αν μπορούσε να γίνει με κάποιο μαγικό τρόπο, θα άλλαζαν και όλα τα άλλα.
Αν ένας νέος άνθρωπος με ρωτούσε πώς είναι η ζωή ενός συγγραφέα, θα του έλεγα… ότι είναι δύσκολη, αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα. Περνάς πολλές ώρες απομόνωσης, χρειάζεται αυτοπειθαρχία και αυτοέλεγχος, αφοσίωση και ενθουσιασμός, επιμονή και υπομονή, όπως συμβαίνει σε όλες τις τέχνες άλλωστε. Ο δρόμος της συγγραφής είναι μοναχικός και δύσβατος. Πρέπει να είναι κανείς αποφασισμένος.
Μετανιώνω που… δεν ξεκίνησα να γράφω συστηματικά πιο νωρίς στη ζωή μου. Θα είχα γλιτώσει αρκετές ώρες ψυχανάλυσης.
Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν… «Το χαμένο παιδί» του Ίαν Μακ Γιούαν. Ένα αριστοτεχνικά γραμμένο μυθιστόρημα, γλαφυρό και άμεσο, για την απώλεια της αθωότητας.
Οι δικοί μου λογοτεχνικοί ήρωες …προσπαθώ να είναι όσο γίνεται πιο αληθινοί, με τις καλές και τις κακές τους πλευρές σε ισορροπία, όπως είναι και οι κανονικοί άνθρωποι εξάλλου. Δεν μου αρέσουν οι σούπερ ήρωες, θέλω τους ήρωές μου να θρυμματίζονται κάτω από το βάρος των λαθών τους. Οι δικοί μου λογοτεχνικοί ήρωες κουβαλούν κομμάτια της ψυχοσύνθεσης ανθρώπων που έζησα από κοντά τη συντριβή τους.
Ένας εκδότης οφείλει… να σέβεται το έργο και τον δημιουργό του. Ένα βιβλίο δεν είναι απλά ένα εμπορικό προϊόν. Είναι ο μόχθος ενός ανθρώπου και κομμάτι από τον εαυτό του.
Οι κριτικοί λογοτεχνίας… πρέπει πάνω απ’ όλα να είναι μανιώδεις αναγνώστες. Να έχουν ευαισθησία και ωριμότητα ώστε να μπορούν να ερμηνεύουν τα μηνύματα του δημιουργού προς τον αναγνώστη και να κατανοούν πως αυτή η ερμηνεία δεν είναι παρά η δική τους ματιά για το έργο.
Στην Ελλάδα του σήμερα η συγγραφή… είναι πάρεργο, χόμπι και σε καμιά περίπτωση επάγγελμα. Ελάχιστοι μπορούν να βιοποριστούν από τη συγγραφή, κι αν το καταφέρνουν αφιερώνουν πολλές ώρες δουλειάς. Αυτό ίσως είναι λίγο πιο εύκολο για την παγκόσμια αγορά, είναι όμως άθλος για την περιορισμένη αγορά της Ελλάδας.
Με ενδιαφέρουν οι… άνθρωποι, τα πάθη τους, τα λάθη τους, τα «γιατί» και τα «διότι» τους. Τους αφουγκράζομαι, τους παρατηρώ, τους αναλύω, τους κατανοώ, τους αγαπώ. Προσπαθώ έτσι να κατανοήσω και να αγαπήσω και τον εαυτό μου.
Με τη γραφή μου στοχεύω… να μάθω περισσότερα πράγματα για το πώς λειτουργεί ο κόσμος έξω και μέσα μου.
Δεν θα έγραφα ποτέ για… κάτι που δεν μου κεντρίζει το ενδιαφέρον μόνο και μόνο γιατί το θέμα είναι «πιασάρικο».
Ζήλεψα το βιβλίο του… Ίαν Μακ Γιούαν «Στην ακτή». Μια ιστορία χαρακτήρων που υφαίνονται με δεξιοτεχνία. Μέσα από μια απλή πλοκή, το ενδιαφέρον του αναγνώστη διατηρείται αμείωτο και η ένταση μεγάλη ως το τέλος.
Η ζωή είναι όμορφη γιατί… είναι σύντομη και απρόβλεπτη. Το αντίθετο θα ήταν πολύ βαρετό.
Η πιο σημαντική συμβουλή που άκουσα σε σχέση με τη συγγραφή… είναι να είμαι ξεκάθαρη για την κεντρική ιδέα που θέλω να υπηρετήσω μέσα από την ιστορία. Τα θολά μηνύματα κάνουν θολό και τον σκοπό του βιβλίου.
Θα τα παρατούσα όλα για… να ζήσω σε κάποιο νησί, όλα εκτός από το γράψιμο. Και ίσως το κάνω κάποτε.
Η αγαπημένη μου λογοτεχνική φράση ανήκει στον Ν. Καζαντζάκη:
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή».
Αφορμή για το τελευταίο μου βιβλίο… ήταν οι αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας που ξαναζωντάνεψαν όταν έμαθα για τον θάνατο μιας παλιάς μας γειτόνισσας, μιας γυναίκας πολύ γελαστής μα και πολύ ταλαιπωρημένης. Αυτές τις μνήμες και αυτές τις αναμνήσεις ήθελα να αποτυπώσω.
Το επόμενό μου βιβλίο… θα είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Αθήνα, όπου ιστορικά πρόσωπα μπλέκονται με φανταστικά, σε μια ιστορία με έντονη πλοκή.
Διαβάστε το μυθιστόρημα της Σοφίας Δημοπούλου ”Η ζωή απέναντι” από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο
Στη δύσκολη και σκοτεινή περίοδο της χούντας, σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, μεγαλώνει η Δάφνη, μοναχοκόρη ενός συντηρητικού δάσκαλου. Όταν στο υπόγειο διαμέρισμα του σπιτιού της έρχεται μια άλλη οικογένεια, όλα αλλάζουν, όλα όσα θεωρούσε σταθερά στη ζωή της μεταβάλλονται: οι οικογενειακές σχέσεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα, τα πρότυπα, το παρόν και το μέλλον.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα καχυποψίας και φόβου, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αγωνίζονται, ερωτεύονται, ενηλικιώνονται, ωριμάζουν, ενώ απ’ το απέναντι σπίτι η γειτόνισσα η Ζωή παρακολουθεί τα πρόσωπα, υφαίνει έναν υπόγειο ιστό και επεμβαίνει ως καταλύτης στην εξέλιξη της ιστορίας.
Έτσι κι αλλιώς η ζωή έχει πάντα την τελευταία λέξη.
Αθήνα, 2014. Ένα τρακάρισμα θα γίνει η αφορμή να ξαναβρεθούν δυο γυναίκες, η Δάφνη και η Άννα. Κάποτε, σε μια θύελλα γεγονότων, οι ζωές τους είχαν διασταυρωθεί. Η συνάντησή τους θα ξεδιαλύνει γεγονότα που έμειναν για χρόνια ασαφή: οικογενειακά μυστικά έρχονται λίγο λίγο στην επιφάνεια, πολιτικά απόρρητα αποκαλύπτονται, οι αθώοι και οι ένοχοι του παρελθόντος αλλάζουν ρόλους.
H Σοφία Δημοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, η καταγωγή της όμως είναι από τα Λουσικά, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό. Εργάστηκε ως μηχανικός στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει (2012) και Άλμα θα πει ψυχή (2013).
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
