***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Στέργιος Φωτόπουλος, Αυτεπίγνωσης επίμετρο, Eκδόσεις Βακχικόν 

                Η δεύτερη ποιητική συλλογή του Στέργιου Φωτόπουλου, που κυκλοφορεί υπό τον ενδεικτικό τίτλο Αυτεπίγνωσης επίμετρο, ο οποίος προσανατολίζει τον αναγνώστη προς την περιοχή μιας ποίησης αυτοαναφορικής ή, με όρους περισσότερο ρεαλιστικούς, αυτοβιογραφικής, η οποία μάλιστα δεν παρουσιάζεται ούτε προβάλλεται ως κύριο σώμα, αλλά ως συμπλήρωμα, ως επίμετρο που έρχεται προφανώς για να αποτελέσει το επιστέγασμα, την απολογία και τον απολογισμό της ζωής του ποιητή, όπως ο ίδιος τον τεχνουργεί και τον εκθέτει, χαράσσει ευκρινέστερα τον δρόμο στον οποίο ξεκίνησε να βαδίζει ο ποιητής με την προηγούμενη ποιητική του απόπειρα, Ελεγείας χρόνος (Βακχικόν 2021). Πρόκειται πράγματι για ένα σχετικά και συγκριτικά με άλλα της εποχής μικρό βιβλίο που περιλαμβάνει λίγα ποιήματα τα οποία όμως εμφορούνται από μια ιδιαίτερη δύναμη και δυναμική την οποία κυρίως προσπορίζει η ειλικρίνεια και ο καθάριος τρόπος του ποιητή να ανοίγει και να ανατέμνει την ψυχοσύνθεσή του με άκρα ευθύτητα, με μια διαύγεια του νου και με μια οξυδέρκεια που λίγοι μπορούν να επιδείξουν όταν πρόκειται να αποκαλύψουν τον εαυτό τους. Ο Φωτόπουλος λοιπόν με ένα σπάνιο θάρρος επιχειρεί να εισάγει τον αναγνώστη του μέσα στον προσωπικό του χώρο που είναι ταυτόχρονα χώρος της ζωής και της τέχνης, του βίου και της δημιουργίας και να τον συνεπάρει μιλώντας ή, πιο σωστά, τεχνουργώντας και αναπαριστώντας όλες εκείνες τις στιγμές και τα στιγμιότυπα που τροφοδότησαν την έμπνευση και την ποιητική του διάθεση και τάση. Μέσα σε αυτόν τον χώρο φυσικά προεξάρχει ο έρωτας ως βίωμα αλλά και ως κάτι το α-βίωτο, ως εμπειρία δηλαδή απτή, πραγματική που επισυμβαίνει μέσα σε έναν χωροχρόνο που προσδιορίζεται από τις συνθήκες της καθημερινότητας, αλλά και ως φαντασίωση, ως υπόθεση, ως επιθυμία και θέληση επαναφοράς του ερωτικού χρόνου, της ερωτικής στιγμής, του ερωτικού προσώπου. Από αυτή ακριβώς τη δεύτερη διάσταση και πτυχή απορρέει ένα αίσθημα ματαίωσης που εμποτίζει την ψυχή του ποιητή και εκβάλλει στην γραφίδα του, με το ποίημα να έρχεται πράγματι ως επίμετρο, ως κλείσιμο και οριστικό τέλος που εγκιβωτίζει ό, τι προηγήθηκε.

                Θα μπορούσε κανείς να περιμένει και να προσδοκά όλη αυτή η ματαίωση, το ανεκπλήρωτο και το ανολοκλήρωτο του έρωτα θα οδηγούσε σε μια περισσότερο γήινη ποιητική έκφραση, πολύ κοντά στην πεζολογία, στον Φωτόπουλο όμως συμβαίνει το αντίθετο. Ο λόγος του δηλαδή επιδιώκει και θέλει να είναι ποιητικός, πλαστός, πεποιημένος, να μην κρύβει ούτε να αποσιωπά την πλαστουργημένη φύση του, το γεγονός δηλαδή ότι είναι μια κατασκευή από λέξεις που ακόμα κι όταν θέλουν να αποδώσουν, να μεταγγίσουν και να μεταδώσουν το πικρό αίσθημα της απόγνωσης, να μην παύουν ποτέ να είναι ωραίοι, ώριμοι δηλαδή και ισορροπημένοι, να μην εκτρέπονται σε έντονα φορτισμένες εκφράσεις και λεκτικές εκδηλώσεις. Έτσι, μπορεί και ο αναγνώστης να εισχωρήσει και να απολαύσει το βαθύτερο νόημα που δεν είναι τόσο το θέμα του ματαιωμένου, του ακυρωμένου έρωτα, όσο η μέθοδος και η διαδικασία με τα οποία όλη αυτή η βιωμένη θλίψη μετατρέπεται σε τέχνη, σε λόγο που συγκινεί και συμπαρασύρει. Στην περίπτωση μάλιστα του Φωτόπουλου λειτουργεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό η ταύτιση, η αναγνωστική δηλαδή ανταπόκριση σε ό, τι αποτελεί παραδοχή του ποιητή είτε σε ατομικό, είτε σε διευρυμένο συλλογικό επίπεδο. Γιατί κάποιες φορές ο λόγος του γίνεται στοχαστικός, θυμοσοφικός και περιλαμβάνει ποιητικές κρίσεις και στιχουργικές παροτρύνσεις που κεντρίζουν τον αποδέκτη δημιουργώντας του την εντύπωση ότι αυτές ακριβώς οι «εντολές» είναι βιωμένες εμπειρίες τις οποίες μοιράζεται το ποιητικό υποκείμενο καθοδηγώντας και εμπνέοντας μια αντίστοιχη και ανάλογη στάση. Αυτή ακριβώς η πτυχή που θα πρέπει να ειπωθεί πως είναι εντελώς απαλλαγμένη από έναν στείρο διδακτισμό είναι που δίνει στην ποίηση του Φωτόπουλου μια άλλη νότα, την κάνει να μοιάζει και να προσιδιάζει σε ένα είδος παρακαταθήκης ή κληροδοτήματος που φέρει επάνω του έντονο το στίγμα της προσωπικής συμμετοχής και του βιώματος του ποιητή: Επέμενε άνευ όρων εμπρός να βαδίζεις/ αχτίδες φωτός αναζητώντας/ ακόμη και στο πιο ζοφερό επίμετρο,/ εκείνο που μονομιάς σε συνθλίβει/ όταν καταπρόσωπο κοιτάζεις.// Δικαιούσαι χρόνο, χώρο ή και τα δυο,/ συνέχισε/ αρκεί να αναπνέεις. («Βηματισμός της ζωής»)

                Τα ποιήματα του Φωτόπουλου παρουσιάζουν μια ακόμα ιδιοτυπία που τα προσανατολίζει σε μια περιοχή όπου ο ποιητικός λόγος έχει αναζητήσει και έχει βρει τις καταβολές και τις αρχές του, την περιοχή του λυρισμού. Πράγματι, όσο κι αν το βάδισμα του στίχου του ποιητή είναι στέρεο, σταθερό και απαρέγκλιτο, όσο κι αν δίνεται η εντύπωση πως οι συνθέσεις εμφορούνται και ακολουθούν ένα συγκεκριμένο σχέδιο και σχεδιασμό, ένα δομικό και μορφικό πλάνο καμωμένο με την αυστηρότητα και το μέτρο που απαιτεί η τέχνη, είναι πολλές οι φορές που η σταθερότητα αυτή χάνει το περίγραμμά της και παρουσιάζει λυγίσματα και ρωγμές, μια έλξη προς μια πιο λυρική, πιο ευαίσθητη ενατένιση και πρόσληψη των ερεθισμάτων που αποτελούν την πρώτη ύλη του ποιητή: όταν με τα δάχτυλά σου πλέκω τα δικά μου/ καθώς ανάμεσα στους καλλίμορφους μηρούς σου βρίσκομαι… («Η ομορφότερη στιγμή της μέρας…») Αυτή η ροπή και η διάθεση στο επίπεδο του λόγου οδηγεί στον εναγκαλισμό και την οικείωση ενός ποιητικού τρόπου που ανακαλεί και παραπέμπει στους αρχαίους Έλληνες λυρικούς ποιητές που μέσα από την άκρα λιτότητα και την απλότητα της έκφρασης αποκάλυπταν τον ψυχισμό τους, αλλά και την ομορφιά της ζωής όπως αυτή εμφιλοχωρούσε στη σχέση των ανθρώπων με τον περιβάλλοντα χωροχρόνο, στην αίσθηση ενός βίου που προσφέρεται πάντοτε για να τραγουδηθεί όποια κι αν είναι κάθε φορά η διάθεση του ποιητικού υποκειμένου.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.