Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

Παραπλάνηση, Γρηγόρης Αζαριάδης

Η «Παραπλάνηση» αποτελεί το πέμπτο βιβλίο του Γρηγόρη Αζαριάδη. Μας έρχεται από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και αν και αποτελεί αυτοτελή ιστορία είναι σε σύνδεση με τους ήρωες του πρότερου μυθιστορήματος του συγγραφέα (Σκοτεινός Λαβύρινθος) εφόσον ακολουθεί τα αστυνομικά βήματα της αστυνόμου Τρύπη.

Η «Παραπλάνηση» καταπιάνεται με τον συγγραφέα Ιωάννη Πατρίκιο, ο οποίος αναζητά την έμπνευσή του για να γράψει το επόμενο του βιβλίο. Αποφασίζοντας μια κάθοδο στην ψυχή του θα ξεκινήσει συνεδρίες με την ψυχολόγο Βάλενταλ (με την οποία θα συνδεθεί αδιάρρηκτα), η οποία τον συμβουλεύει να αφήσει ελεύθερη τη φαντασία του και να γράψει ένα μυθιστόρημα με αποτρόπαια εγκλήματα. Σε δεύτερο πλάνο, η αστυνομία ανακαλύπτει το πτώμα μιας γυναίκας από την οποία έχει αφαιρεθεί η καρδιά. Η δολοφονία (ως φαίνεται) εμπνέει τον συγγραφέα Πατρίκιο ώστε να ασχοληθεί μαζί της και να γράψει. Στη συνέχεια, δολοφονούνται ακόμη δύο γυναίκες με τον ίδιο τρόπο αφαίρεσης καρδιάς και πλέον μιλάμε για έναν σίριαλ κίλερ στην Ελλάδα. Η αστυνόμος Τρύπη μαζί με τους συναδέλφους της στην ομάδα ερευνών του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής ξεκινούν έναν αγώνα για να ξετυλίξουν το κουβάρι και να εξιχνιάσουν τι συνδέει τα τρία θύματα ώστε να οδηγηθούν στον δολοφόνο. Οι έρευνες οδηγούν στον συγγραφέα Πατρίκιο, και… η συνέχεια στις σελίδες σας.

Η «Παραπλάνηση» ως τίτλος βιβλίου ταιριάζει απόλυτα στην ιστορία και τη δομή της, καθώς πολλά γεγονότα στην εξέλιξη του έργου δείχνουν προφανή αλλά ανατρέπονται στην πορεία. Η δράση μοιράζεται στο παρόν και το παρελθόν και η αφήγηση μεταπηδά από το πρώτο στο τρίτο πρόσωπο. Η πλοκή διαθέτει κινηματογραφική ροή με ταχύτατες εναλλαγές και το έργο, χωρισμένο σε μέρη, βαστάει στο τρίτο και το τέταρτο μέρος του τον καταιγισμό των εξελίξεων.

Οι πρωταγωνιστές διαθέτουν προσωπικότητες χειροπιαστές, σμιλεμένες από δεκάδες χαρακτηριστικά τους (εμμονές, παρελθοντικά τραύματα, ψυχολογικές συγκρούσεις, προσωπικές αναμετρήσεις κ.α.) και ο καθένας κουβαλά τη δική του δυναμική που ξεχωρίζει για να τον θυμάσαι ως στοιχείο-κλειδί στην ιστορία και όχι ως συνοδευτικό μιας δυναμικής προσωπικότητας όπως η κεντρική ηρωίδα, αστυνόμος Τρύπη. Και πάλι η Τρύπη εδώ, κινείται στο αστυνομικό πλαίσιο με δεκάδες πληροφορίες και διασταυρώσεις σχετικά με την υφή των εγκλημάτων και των αστυνομικών διαδικασιών ενώ η εξύφανση της ιστορίας αγγίζει τις ακμές του θρίλερ. Η Τρύπη σε αυτό το έργο του Αζαριάδη κάνει μερικά ακόμη βήματα προς τον ολοκληρωτισμό της ως ηρωίδα βιβλίου και μας δείχνει πως μπορεί να διαθέτει μια σκληρή προσωπικότητα που τη βοηθά να κινείται στο πεδίο των εγκλημάτων, όμως διαχειρίζεται και τη θηλυκότητά της με σθένος και διεκδίκηση, αφήνοντας αρκετά ερωτήματα για τη συνέχεια του επόμενου βιβλίου της (δικό της είναι κι ας το γράφει ο Αζαριάδης!)

Έτσι λοιπόν έχουμε: Σίριαλ κίλερ και ανθρώπινα όργανα που αφαιρούνται ως έπαθλα, μυστήριο και δεκάδες ψέματα, ευφάνταστες ανατροπές με αλλεπάλληλα γεγονότα, γραφή ταχεία αλλά και άγρια (σε κάποια σημεία ίσως περισσότερο άγρια για τους πιο ρομαντικούς του είδους), παγίδες, πολύ σεξ, αγριότητες, μπαρ και ροκ μουσική, παραδικαστικά κυκλώματα, σωματεμπορία, συνεδρίες σε ψυχολόγους, δόσεις μαύρου χιούμορ (αλλά και μομφές σε λόγια και πράξεις των ηρώων που ίσως και να παρεξηγηθούν για τους πιο ρομαντικούς), αρκετό σπλάτερ (που προσωπικά το απόλαυσα), και αυτοαναφορές του συγγραφέα που αλλάζει τίτλους των βιβλίων του και τους προσφέρει εδώ ως έργα του Πατρίκιου. Στο φινάλε, συναντάς και ένα cliffhanger για τους φανατικούς του Αζαριάδη.

Ο Αζαριάδης και σε αυτό το βιβλίο κάνει αυτό που χρόνια καταφέρνει σε όλα τα έργα του: σε βυθίζει σε έναν άμεσα σκοτεινό χώρο δημιουργώντας σου το άβολο συναίσθημα πως δεν επέλεξες απόλυτα να βρεθείς εκεί ως αναγνώστης αλλά παγιδεύτηκες από τις σελίδες του που τρέχουν. Κινείσαι με τους ήρωές του, αναρριγείς για το επόμενο κεφάλαιο με τα στοιχεία που θα σου αποκαλύψουν το μυστικό και κάποτε λησμονείς σε τέτοιο σημείο πως διαβάζεις ένα μυθιστόρημα που δεν μπορείς να εντοπίσεις πού σταματά η αλήθεια και πού ξεκινά ο μύθος. Στην «Παραπλάνηση» έχει βουτήξει και πάλι σε μια εις βάθος μελέτη για τη δόμηση της ιστορίας του και αυτό δηλώνει μεράκι, γι’ αυτό και πρόκειται για ένα βιβλίο που θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του είδους.

Κλείνοντας, να πω ξανά (αν και το έχω αναφέρει πολλάκις), ότι μπορεί κάποτε η αστυνομική λογοτεχνία να μη θεωρούνταν εφάμιλλη μιας κάποιας λογοτεχνικής αξίας και να θεωρούνταν ελαφρύ ανάγνωσμα για να περνάει η ώρα ξεφυλλίζοντας τα δεκάδες περιοδικά που φιλοξενούσαν ανάλογα κείμενα –δεν τα λέω εγώ, τάδε έφη κάποτε ο Ρέιμοντ Τσάντλερ–, όμως γράφονται μερικά εξαιρετικά βιβλία πλέον στην Ελλάδα. Το αναγνωστικό κοινό έχει πλέον έχει στραφεί δυναμικά στην αστυνομική λογοτεχνία (και ένα κομμάτι της στη Λογοτεχνία Τρόμου), γεγονός που οφείλεται ίσως στη σκληρότητα της εποχής που ζούμε (;) και στη διάθεσή μας για αίμα (;), πάντως η εγχώρια βιβλιοπαραγωγή πλέον κινείται τόσο στο μάρκετινγκ όσο και στην παραγωγή της σε μια νέα εποχή ελληνικού crime. Εμείς ως αναγνώστες, αξίζει να τη στηρίξουμε διότι δεν έχει να ζηλέψει κάτι από ξένες αστυνομικές πένες (κάποιες εντελώς άνευρες συναισθηματικά, λες και διαβάζεις κουτάκι πελτέ ντομάτας!) χωρίς να στεκόμαστε πάντα στα όποια φάουλ των Ελλήνων συγγραφέων και να ψάχνουμε λυσσασμένα να βγάλουμε ψεγάδια. Ο Έλληνας συγγραφέας εξελίσσεται με κάθε έργο του και σε κάθε έργο του προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για το κοινό που περιμένει ένα βιβλίο του (άσε που γνωρίζει πως το αγοραστικό κοινό της Ελλάδας δύσκολα θα τον συντηρήσει από τις πωλήσεις των έργων  του –εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων φυσικά).

Παραπλάνηση, Γρηγόρης Αζαριάδης

Συνοδέψτε το σκοτεινό ετούτο μυθιστόρημα ακούγοντας τον δίσκο «Highway To Hell» των AC/DC από το νοσταλγικό 1979. 

Ο Γρηγόρης Αζαριάδης γεννήθηκε το 1951 στην Αθήνα. Έχει έναv γιο και μια κόρη. Είναι μέλος της ΕΛΣΑΛ (Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας). Το πρώτο του μυθιστόρημα «Παλιοί λογαριασμοί» εκδόθηκε το 2012. Ακολούθησαν τα «Η τελευταία παράσταση της Μαρίνας Φιλίππου» και «Το μοτίβο του δολοφόνου», που κυκλοφόρησαν το 2013 και το 2015, αντίστοιχα. Λατρεύει τη γαλλική σχολή (Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ) και ιδιαίτερα το πολάρ (το ζεύγος των Σουηδών Σγιεβάλ – Βαλέε) και το κλασικό νουάρ (Ρέιμοντ Τσάντλερ). 

George El. Tzitzikakis

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular