***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Αφηγητής είναι εκείνος που μέσα του φιλοξενεί ένα απέραντο εργοτάξιο ηρώων, ιστοριών, αλλά και μυθοπλασίας. Πραγματικός συγγραφέας θεωρείται αυτός που εξελίσσεται, και μαζί ακονίζει τη λόγχη που θα χρησιμοποιήσει κάθε φορά για να αλώσει το κορμί της λογοτεχνίας. Θα έλεγε κανείς πως ο Κυριάκος Γιαλένιος ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.

Μετά τη «Νόσο των Εραστών», μπαίνει στην αρένα του λόγου, με το ιδιόμορφο μυθιστόρημά του, «Μόνο τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα», από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, επιφυλάσσοντας ιδιαίτερες εκπλήξεις στο αναγνωστικό κοινό, μα και τον εαυτό του.

Όταν η Υβόν χωρίζει το Ντέιν, για ΄κείνον αυτόματα ο κόσμος καταρρέει, εγκλωβίζοντάς τον βίαια στα ερείπια μιας νεκρής αγάπης, την οποία δε λέει να θάψει οριστικά στην ψυχή του. Ο έρωτας της ζωής του μοιάζει να αυτονομείται με έναν σκληρό κι απρόσμενο τρόπο, ενώ αυτός μένει να παλεύει με τις ενοχλητικές αϋπνίες και τα στοιχειά της αφόρητης μοναξιάς του. Καίγεται από τις ατέλειωτες καλοκαιρινές νύχτες, από τα ποιήματά του που δε βρίσκουν τρόπο να αγγίξουν με δάχτυλα τρυφερά το κορίτσι, του οποίου οι άνθρωποι θα μπορούσαν ες αεί να μελοποιούν την ομορφιά. Καίγεται από τις μνήμες που ξεγελούν κι αποδεκατίζουν το νου του, βάζει σε παύση τη ζωή και τα συναισθήματά του, μοιάζει με ταξιδιώτη που έχει χάσει τον προορισμό του και περιμένει ένα τρένο που ποτέ δε θα επιστρέψει στον ίδιο εγκαταλελειμένο σταθμό.

Την ίδια στιγμή που για όλους μια κοπέλα βρίσκει μυστηριώδη θάνατο, ο πρωταγωνιστής του νέου μυθιστορήματος του Κυριάκου Γιαλένιου, είναι ο μοναδικός κάτοχος της αλήθειας. Σε αποχρώσεις νουάρ αστυνομικής αφήγησης, ο συγγραφέας μας προσκαλεί να λάβουμε μέρος στο συναρπαστικό παιχνίδι της ακούραστης πλοκής δύο παράλληλων, μα φαινομενικά ασύνδετων ιστοριών. Με δέση συμπυκνωμένη και λόγο προσεκτικό, ο δημιουργός μοιάζει να μετέχει σε μια παρτίδα σκάκι, όπου η νίκη αδιαμφισβήτητα τού ανήκει. Προσδίδει στο κείμενό του μια πρωτότυπη εσάνς ψυχολογικού θρίλερ πραγματευόμενος σισύφειες ερωτικές καταστάσεις, την κυνικότητα της εποχής του, και την κρίση της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, ενώ ο πρωτότυπος πειραματισμός του πάνω στις λέξεις, μάς συστήνει μια ποιητική ψυχή που ακολουθεί πιστά το πρωτόκολλο του γραπτού λόγου.

Ο Κυριάκος Γιαλένιος δεν παραγνωρίζει τα σύμβολα των ιδεών, ούτε το βιωματικό φορτίο αυτών. Η παράθεσή τους πάνω στη σκακιέρα της λογοτεχνίας, γίνεται με αξιοπρέπεια, συνέπεια κι ευσυνειδησία. Αυτό είναι το καθήκον ενός μυθιστοριογράφου. Το να γράφει κανείς με προσοχή και ήθος, δεν αποτελεί το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Μοιάζει περισσότερο με προσπάθεια του δημιουργού να χτυπά πότε κύμβαλα για να κρατά σε εγρήγορση τον αναγνώστη, και πότε να χαϊδεύει μιαν άρπα και έτσι να τον συνεπαίρνει στην ποιότητα και τους ευσεβείς συγγραφικούς του πόθους. Στο συγκεκριμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, με υλικά τη λεπτή ειρωνεία, τις ανατροπές και ένα συγκλονιστικό τέλος, ολοκληρώνονται μια αφηγηματική ενορχήστρωση κι ένας λογοτεχνικός μαραθώνιος, όπου δεν έχει σημασία το άγγιγμα της κορδέλας του τερματισμού, αλλά η αρμονική σύμπραξη ενός παθιασμένου ποιητή κι ενός σχολαστικού εργάτη του λόγου, διαδικασία σύνθετη και πολυδαίδαλη, μια οντότητα σχεδόν διπολική.

Σε κάθε βιβλίο, η τελευταία σελίδα γίνεται μαντήλι αποχωρισμού, το οποίο κουνά ο αναγνώστης σε ήρωες με τους οποίους ταυτίστηκε. Στο βιβλίο του Κυριάκου Γιαλένιου, συμβαίνει ακριβώς ό,τι και στα υπόλοιπα καλά μυθιστορήματα: αντίθετα με το σκάκι, το παιχνίδι συνεχίζεται και μετά το ματ. Βιώνοντας την αναγνωστική του εμπειρία, θα συμφωνήσετε πως πρόκειται για το σαγηνευτικότερο σχήμα της πραγματικότητας μέσα από το καλειδοσκόπιο της φαντασίας, όπου συγγραφή και ανάγνωση γίνονται δύο ομόκεντροι κύκλοι που περιβάλλουν με σχεδόν πατρική στοργή, τόσο τον πομπό όσο και το δέκτη της λογοτεχνικής τέρψης…

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.