Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

Όσοι με είδατε εκείνο το βράδυ στον Όστερ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σίγουρα θα θυμάστε τον πανικό μου από το ψαροκόκαλο που μου κάθισε στο λαιμό πιο πολύ κι από τα λόγια ή από τη γοητεία του.

Από βραδύς, ξεροκατάπινα και σφάδαζα. Έγραφα, όμως. Γι’ αυτόν. Είχα κρατήσει σημειώσεις από τον «Αόρατο», την «Τριλογία της Νέας Υόρκης», το «Σάνσετ Παρκ», είχα ερωτήσεις, αποσπάσματα από συνεντεύξεις αλλά και ένα ψαροκόκαλο στο λαιμό: «να πας σε ωριλά», η ξαδέλφη μου. Κι η Αργυρώ «με μια λαβίδα, δεν είναι τίποτα, να έρθω για να σε πάω στο νοσοκομείο εγώ;» κι εγώ «τώρα έχω Όστερ εγώ».

Στη Στέγη, όσοι με είδατε, δεν σας χαιρέτισα, σας χαιρέτισα; σας είπα σίγουρα, όμως, τον καημό: «έχω ένα ψαροκόκαλο εδώ στο λαιμό και πονώ». Με ψαροκόκαλο τον άκουσα, με ψαροκόκαλο κράτησα σημειώσεις, με ψαροκόκαλο γοητεύθηκα απ’ αυτόν.

Ο ταξιτζής που με πήγε στο έθνος επέμενε μέχρι την ύστατη ώρα: «τι εφημερίδα, κυρία, ας σας πάω σε ένα νοσοκομείο», «τώρα έχω Όστερ, μετά θα φροντίσω για το ψαροκόκαλο» να επιμένω αλλά ο πόνος- πόνος και ο καημός- καημός. Και πού και πού και καμία ερώτηση «έχει πεθάνει κανείς από ψαροκόκαλο;»

«Για “την μεγάλη Ιστορία της χώρας και την μικρή ιστορία του ανθρώπου”, για “το ελαττωματικό σύστημα που έχουμε δημιουργήσει” και για το ενδεχόμενο “να χρειαζόμαστε έναν καινούργιο Κάρολο Μάρξ”, για “την φαντασία που είναι πραγματικότητα και για την πραγματικότητα που είναι φαντασία”, για την εποχή μας και για την κρίση, για “τους ανθρώπους που έχασαν τα σπιτικά τους και τα σπίτια τους”, για τον φόβο του κομμουνισμού, τον μακαρθισμό και τα Νόμπελ, για όλα μίλησε ο σπουδαίος και απ’ ό,τι αποδείχθηκε πολυαγαπημένος αμερικανός συγγραφέας Πολ Όστερ συνομιλώντας με τον Ηλία Μαγκλίνη στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ακόμα και για τα προσωπικά και οικογενειακά μυστικά του. Για την εμπειρία θανάτου που είχε στη κατασκήνωση το καλοκαίρι του 1961 όταν ήταν δεκατεσσάρων χρονών και σκοτώθηκε ο διπλανός του από κεραυνό στη καταιγίδα “πέντε, έξι δευτερόλεπτα να είχα καθυστερήσει και θα ήμουν εγώ” αλλά τότε δεν το σκεφτόταν, ήταν ο πρώτος του θάνατος, έβλεπε για πρώτη φορά στη ζωή του πεθαμένο. “Θα μπορούσε να πει κάποιος πως στάθηκα τυχερός, δεν έζησα θάνατο, οι δικοί μου δεν υπέστησαν διώξεις, όμως, εκείνη η ημέρα ήταν η δική μου εκδοχή του πολέμου”.

Το ξεκίνημα μιας νέας εκδοτικής πορείας στη χώρα μας ήταν η αφορμή. Από το “Μεταίχμιο” και σε καινούργιες μεταφράσεις του Σπύρου Γιανναρά και της Σταυρούλας Αργυροπούλου κυκλοφόρησαν πρόσφατα “Ο αόρατος”, “Η τριλογία της Νέας Υόρκης”, το “Σάνσετ Παρκ” και τα “Ημερολόγια του χειμώνα”».

Έγραφα και ξεροκατάπινα. Καρφιά, σπασμένα γυαλιά, με έναν αχινό σφηνωμένο στον οισοφάγο. «Τ’ ακούς; Να πας στο Κέντρο Υγείας φεύγοντας από δω» ο Στράτος. Πονεμένο «ναι» εγώ.

Έτσι, έγραψα και παρέδωσα και το Κυριακάτικο, με το ψαροκόκαλο σφηνωμένο στο πονεμένο λαιμό. Κι όταν κάτι μου είπε ο Χρήστος «έχω ένα ψαροκόκαλο στο λαιμό! Έτσι σου γράφω τον Όστερ, με ένα ψαροκόκαλο στο λαιμό!» κι ο Χρήστος φυσικά «να πας στον γιατρό».

Μια εβδομάδα έτσι έζησα’ με το ψαροκόκαλο στο λαιμό. Ήπια ένα βαρέλι νερό. Έφαγα ένα καρβέλι ψωμί. Μισή σακούλα καραμέλες τσάρλεστον. Ξενύχτησα ξεροκαταπίνοντας και μετά από μια εβδομάδα ακριβώς ξύπνησα και δεν ήταν πια στο λαιμό. Έγινε το προσωπικό μου ανέκδοτο για το πώς υποδέχθηκα τον Όστερ και έγραψα γι’ αυτόν με ένα ψαροκόκαλο στο λαιμό.

Το αστείο είναι ότι την προηγούμενη της συνάντησης τρώγοντας ψάρι σκεφτόμουν ακριβώς αυτό: «πλάκα θα ‘χει τώρα να μου κάτσει κανένα ψαροκόκαλο στο λαιμό!»

Συνήθως επέμενα «ό,τι δεν έχεις ποτέ σου φανταστεί παθαίνεις!» Από κείνη την ώρα όμως πια το ξέρω «ό,τι φοβάσαι, παθαίνεις!».

Εχθές εδέησα να τελειώσω το «Ημερολόγιο του Χειμώνα», τον Όστερ τον είχα συνδέσει πια με- ένα- ψαροκόκαλο- στο- λαιμό, κι αρνιόμουν να το τελειώσω αυτό το βιβλίο!

Ήταν πέντε παρά είκοσι το πρωί κι ήμουν στη σελίδα 215 ακριβώς. Στο μέσο της δέκατης τρίτης αράδας. Διαβάζω πάντα με ένα φωτάκι καρφωμένο στο βιβλίο:

«Το 1971, σου κάθισε στο λαρύγγι το ψαροκόκαλο. Εκεί που έτρωγες κάτι που πίστευες ότι ήταν φιλέτο μπακαλιάρου, και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο δεν ανησυχούσες για κόκαλο, ξαφνικά δεν μπορούσες να καταπιείς χωρίς να πονάς, κάτι υπήρχε εκεί μέσα, και τίποτα από τα παραδοσιακά γιατροσόφια δεν ωφέλησε στο ελάχιστο: να πιεις νερό, να φας ψωμί, να προσπαθήσεις να βγάλεις με το δάχτυλο σου το ψαροκόκαλο. Το ψαροκόκαλο είχε ταξιδέψει πολύ βαθιά στο λαρύγγι σου και ήταν αρκετά μακρύ και χοντρό ώστε να τρυπήσει το δέρμα σου και από τις δυο μεριές και, κάθε φορά που έκανες μια προσπάθεια να το βγάλεις βήχοντας, το σάλιο σου ανακατευόταν με αίμα. Ήταν Απρίλιος ή Μάιος…»

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΠΟΛ, ήταν Νοέμβριος. Και πού να σε βρω τώρα για να σου πω: ξέρεις- έγραψα- για- σένα- κι- εγώ- με- ένα- ψαροκόκαλο- στο- λαιμό!

Στη σελίδα 221 τελειώνοντας θα διαβάσω από σένα και «για την μακάβρια τριγωνομετρία του πεπρωμένου».

Υγ. εχθές τη νύχτα δεν είχα κανένα για να το μοιραστώ το αλλόκοτο θαυμαστό, τη σύμπτωση, ας μη μεγαλοπιανόμαστε, μόλις ξημέρωσε όμως είπα το να γράψω για να το πω.

https://www.literature.gr/eleni-gkika/

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular