***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Τα παιδικά μου χρόνια …

Ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Η Κως ήταν εξαιρετικά αραιοκατοικημένη. Σαν ένα μεγάλο χωριό σε κάποια πεδινή περιοχή. Απέραντα λιβάδια γύρω από το σπίτι μου. Σκαθάρια, τζιτζίκια, βατράχια, πασχαλίτσες, πυγολαμπίδες, όλα περνούσαν απ’ τα χέρια μας, γίνονταν πειραματόζωα. Τους κόβαμε τα άκρα, το κεφάλι, δεν ξέραμε τί ήταν καλό και τί κακό. Δεν ξέραμε ακόμη από πόνο. Τα πρώτα φαντασιοκοπήματα, βιωμένα σαν απολύτως ακλόνητες αλήθειες. Φαντάσματα, κουρτίνες που ανέμιζαν και τις κοιτούσαμε  σαν να μας χαιρετούσε ένα στοιχειό. Μικρόκοσμος και απόκοσμο, το πρώτο βάπτισμα σ’ ένα λελογισμένο σουρεαλισμό.

Το πρόσωπο στην ζωή μου που με επηρέασε πιο πολύ από όλα…νομίζω όλοι οι κλασικοί Αμερικανοί συγγραφείς τρόμου και μυστηρίου του 19^ου αιώνα. Τότε στη εφηβεία μου κολλημένος στη λογοτεχνία τους και τις παράξενες ζωές τους. Καθόρισαν την αισθητική μου, την ηθική μου, μου έδωσαν καταφύγια για χειριστικές συμπεριφορές του περίγυρου μου. Έγινα σαν τους ήρωες τους, αγάπησα το σκοτάδι, απ’ τ’ άφωτα περιβάλλοντα των αφηγημάτων τους εξόρυσσα μαγεία, τονωτική ένεση για την ωμή και σκληρή πραγματικότητα μέσα στην οποία μεγάλωνα.

Μου αρέσει να περνώ ώρες … πέρα απ’ το γράψιμο και το διάβασμα, αγαπώ πολύ να βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους και να μιλάω όσο μου επιτρέπουν. Στο νησί τα πράγματα είναι κάπως σκληρά. Ο πατριαρχικός ετεροφυλοφιλικός λόγος δεν γίνεται ποτέ συμπεριληπτικός για έναν ομοφυλόφιλο άντρα να εκφραστεί σαν ισότιμος ανάμεσα τους. Συμβιβάζομαι, δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο, μου αρκεί κι αυτός ο λίγος χώρος που μου δίνουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πολεμάω τον ασφυκτικό έμφυλο δυαλισμό. Η εμφιλοχώρηση του στη γλώσσα  παράγει δεσποτικούς άντρες και αυτό είναι μια παθογένεια που πρέπει να τελειώσει. Παλιότερα σύχναζα σε αρχαίους τόπους και σε νεκροταφεία. Στα νεκροταφεία υπάρχει τόση ηρεμία που και η παραμικρή κίνηση ενός επισκέπτη του μοιάζει να σημαίνει πάρα πολλά. Όλα μεγεθύνονται μες στη σιωπή των κοιμητηριών. Γίνονται πιο όμορφα ή βαραίνουν σε ερμηνείες. Οι γλυπτές μορφές των αγγέλων αναφαίνονται σαν ξαφνικές επιφάνειες του θείου.

Τα πρώτα μου αναγνώσματα…κρυφές ματιές σε βιβλία του πρώτου βιβλιοπωλείου του πατέρα μου. Σε σελίδες με περιεχόμενο, τότε το αντιλαμβανόμουν  σαν κάτι απαγορευμένο, βωμολοχικό και πορνογραφικό. Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Ανάμεσα στα πρώτα μου παιδικά αναγνώσματα ήταν έργα των Ντε Σαντ, Ραμπελέ  και Αριστοφάνη. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα η πνευματική μου απελευθέρωση είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ την βιωματική. Γι’ αυτό και είμαι άπειρα δεκτικός σε όλες τις όμορφες εκδηλώσεις της ζωής. Όσο παράξενες κι αν είναι.

Αν δεν έγραφα θα είχα διαλέξει…δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο, και δεν θέλω να έιμαι αγενής ως προς αυτό που αποδείχτηκε τελικά πεπρωμένο μου. Το γράψιμο είναι και θα είναι ισόβια νομοτελειακό στάδιο της οντογένεσης μου. Δεν μπορείς να το ξεχωρίσεις από ‘μένα. Ήρθα στον κόσμο σαν διφυής. Σαν άνθρωπος και σαν γραφιάς. Εντοπίζω μία τελεολογία σ’ αυτή την κλίση μου, και αναζητώ την μεταφυσική της απάντηση.

Η προσωπικότητα που θα ήθελα να γνωρίσω … ο υπέροχος Νίκος Βέλμος του οποίου  την συγγραφική κληρονομιά μελέτησα πολύ πρόσφατα και βλέπω πως μοιάζουμε πάρα πολύ. Έχουμε παρόμοια ύφη γραφής και σχεδόν ταυτόσημες θεματολογίες. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ζωές μας. Νομίζω θα κάναμε καλή παρέα και πολλές επισκέψεις σε καταγώγια της εποχής του. Πιο πολύ με φαντάζομαι στην δική του γενιά του μεσοπολέμου. Ο τρόπος ζωής μου είναι σαν εκείνης της εποχής. Μαζώξεις στο υπόγειο του Μπάγκειον, σεξουαλικές αποκλίσεις, επισκέψεις σε νεκροταφεία, ναι, το έκανε και ο Βέλμος, ρομαντισμός, παρέες και ανάγνωση ποιημάτων. Τσόλια και αφροδίσια νοσήματα. Δυνατές φιλίες σαν σταυραδερφών.

Η δυσκολότερη ερώτηση για εμένα ήταν …δεν υπήρξε ποτέ δύσκολη ερώτηση. Οι αγωνιστές εκθέτουν την γύμνια τους, τη ρώμη και την ευαλωτότητα τους. Δεν έχω κρύψει τα τρωτά μου σημεία από κανένα. Είναι όλα γραμμένα σε βιβλία μου. Αποφάσισα να μιλήσω, τοποθετώντας το νυστέρι πολύ βαθιά στον ανθρώπινο ψυχισμό. Όταν είσαι απολογητής του ατελούς κάθε ζωής, είσαι ήδη πληγωμένος. Δεν κρύβεις τις πληγές σου.  Ας πάνε οι πονηροί να χτυπήσουν βαρετούς ατσαλάκωτους. Εγώ είμαι αλήτης.

Αν άλλαζα κάτι στην κόσμο θα ήταν …να διαχωρίσω στην Ελλάδα την εκκλησία απ’ το κράτος ή για να είμαι πιο σωστός το κράτος απ’ την εκκλησία.  Δεν γίνεται να γινόμαστε μάρτυρες κηρυγμάτων μίσους από υποτιθέμενους εκπροσώπους της θρησκείας της αγάπης. Για μένα η εκκλησία και ο κλήρος είναι εποικοδόμημα στα θεμέλια του οποίου στενάζουν οι διδαχές του Χριστού, όπως διασώζονται στα τέσσερα ευαγγέλια, υπάρχουν και εξαιρέσεις φυσικά, φαντάζομαι τέτοιες θα υπάρχουν και στην επίσημη εκκλησία του Σατανά. Αναφέρομαι σε φωτισμένους ιερείς κατά τον τρόπο που μπορώ να μιλήσω για ιερούς κοσμικούς.

Αν ένας νέος άνθρωπος με ρωτούσε πως είναι η ζωή ενός συγγραφέα θα του έλεγα…πως δεν είναι περισσότερο σημαντική απ’ την δική του. Ούτε περισσότερο συναρπαστική. Κάθε ζωή έχει τις στιγμές της,  στιγμές μεγαλείου, δόξας, έκπτωσης, άλλες στιγμές έκστασης, χαράς, λύπης. Μπορεί οι άνθρωποι να είμαστε διαφορετικοί. Δεν μπορώ να πω πως δεν είμαστε ίσοι. Δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου να γίνομαι πολύ αφοριστικός για ομάδες συνανθρώπων μου που αντιπαθώ. Η πολύ έντονη αίσθηση διαφοροποίησης απ’ τους άλλους, στην πραγματικότητα ψευδαίσθηση, γίνεται μια αναίτια περηφάνια και τελικά εκφυλίζεται σε έπαρση.

Μετανιώνω που…Δεν μετανιώνω για τίποτα. Είναι κοινοτοπία, αλλά όλα αυτά που έπαθα, και όλα αυτά για τα οποία ευχαριστήθηκα με έφεραν στην σημερινή μου θέση. Μια θέση αγάπης του εαυτού μου και των ασχολιών μου. Η ευσπλαχνία μου, η ενσυναίσθηση και η συμπόνια μου  μεγάλωσαν μέσα απ’ τα μαθήματα που πήρα από προσωπικές μου αλγεινές καταστάσεις.  Πάντα ο πόνος μας μαθαίνει για τον πόνο των άλλων. Έμαθα απ’ τον ρατσισμό εναντίον μου για την ομοφυλοφιλία μου και τον στιγματισμό για την κατάθλιψη μου να παρηγορώ και να ενδυναμώνω αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν να επιβιώσουν σε περιβάλλοντα δύσκολων προκλήσεων. Προσπαθώ να τους γνωρίσω για να μπορέσω στη συνέχεια να τους βοηθήσω.

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν… το βιβλίο της Χάνα Άρεντ, Οι Απαρχές του Ολοκληρωτισμού – Αντισημιτισμός. Μ’ ενδιαφέρει να μάθω και να κοινοποιήσω τον τρόπο με τον οποίο εξτρεμιστικές πολιτικές ιδεολογίες, πάντοτε, ανεξαίρετα, καταντάνε σε πογκρόμ εναντίον των αντιφρονούντων. Η Χρυσή Αυγή και ο Ισλαμοφασισμός είναι  τέτοια ζοφερά ιδεολογήματα. Η ιστορική συγκυρία μπορεί να τα φέρει (/ τα έχει φέρει) πολύ κοντά στους στόχους τους και τότε αλλοίμονο σ’ όσους είμαστε στο στόχαστρο τους. Είμαι υπέρ των κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας, υπέρ την πολιτικής εξουδετέρωσης του Ερντογάν και όλων των μελών της τουρκικής κυβέρνησης -συμμορίας.

Οι δικοί μου λογοτεχνικοί ήρωες …είναι οι λεγόμενοι παρίες. Ανήκουν συνήθως σε μειονότητες, και μόνη τους περίπτωση να γίνουν ορατοί για τους «κανονικούς» είναι να οργανώνονται σε κοινότητες και ενωμένοι να διεκδικούν τα δικαιώματα τους. Προσωπικά πιστεύω πως ενώ οι αγώνες μας σε πολιτικό επίπεδο πάνε καλά, έχουμε νομική κάλυψη για πολύ σημαντικά τέτοια κενά του παρελθόντος, κοινωνικά η κατάσταση μετά και την άνοδο της ακροδεξιάς βαίνει επιδεινούμενη. Στην επαρχία τα πράγματα είναι ακόμη πιο πιεστικά. Ανάμεσα στους ήρωες μου, υπάρχουν αλλοπρόσαλλοι άντρες και γυναίκες, παρενδυτικοί, βιτσιόζοι του σεξ, ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι, άστεγοι, παρενδυτικοί, τρανσέξουαλ, τσόλια, ψυχικά πάσχοντες.

Ένας εκδότης οφείλει…να χρησιμοποιεί την εμπειρία που έχει απ’ την αγορά και το εμπόριο για να βοηθήσει το έργο ενός συγγραφέα του. Μπορεί να είναι ένας μικρός εκδοτικός οίκος, αυτό δεν σημαίνει τίποτα, ο εκδότης οφείλει να ενημερώνει τους καλλιτέχνες και διανοούμενους με τους οποίους συνεργάζεται για τους τρόπους που δουλεύει η αγορά. Ο καπιταλισμός βρίσκεται παντού και αυτό σημαίνει από μόνο του πολλά.

Στην Ελλάδα του σήμερα η συγγραφή…είναι για αρκετούς ακόμη μία πολυτέλεια ή τέχνη ενός αργόσχολου. Δεν χρειάζεται εδώ να πω ότι η λογοτεχνία είναι η βασική δύναμη διατήρησης, μετάδοσης και εμπλουτισμού της πανάρχαιας ελληνικής γλώσσας. Η λεξιπλασία είναι μια απ’ τις πιο όμορφες πράξεις ενός δημιουργού του συγκεκριμένου χώρου. Νομίζω πως διαχρονικά στην Ελλάδα η λογοτεχνία είναι υποτιμημένη. Κάποιοι νομίζουν πως δεν υπάρχει τίμημα για την αναμόχλευση των μύχιων ενός λογοτέχνη και την καταγραφή τους στις ιστορίες του. Νομίζουν πως όλα γίνονται αγόγγυστα, πως δεν υπάρχει κάματος και κίνδυνοι.

Με ενδιαφέρουν οι …άνθρωποι που περνάν απαρατήρητοι απ’ τους άλλους. Οποιοσδήποτε ανήκει ή εγκλωβίζεται στο φάσμα μιας αορατότητας που του αποστερεί δικαιώματα και προνόμια που λογικά όλοι έχουν, μπαίνει στο μικροσκόπιο μου. Αυτοί οι σιωπηλοί οδοιπόροι θαρρείς και περιπλανιούνται με πρωτόγνωρα μυστικά, αναξιοποίητα απ’ τους περισσότερους. Στην πραγματική μου ζωή πριν ξεκινήσει η αλητογραφία, υπάρχει ο αντίστοιχος αλήτικος βίος. Είμαι περιθωριακός και μ’ αυτούς τους ανθρώπους περνάω αρκετό από το χρόνο μου κάθε φορά που βρίσκομαι στην Αθήνα.

Με την γραφή μου στοχεύω… πάντα να αφυπνίζω και να προβληματίζω αυτούς που με περίσσιο θράσος κάνουν τη ζωή μου πιο δύσκολη. Στοχεύω στην αναγνωστική εμπειρία της ταύτισης του άλλου με τα γραφόμενα μου. Θέλω ο  αναγνώστης να βρίσκει τον εαυτό του ακόμη και μέσα στις πιο αυτοδιηγητικές ιστορίες μου. Αυτό το κατορθώνω γράφοντας πάντα για πανανθρώπινα πράγματα, εμπειρίες και επιθυμίες. Δεν εξοκέλλω ποτέ στην ενασχόληση με τα αποκλειστικώς δικά μου. Δεν έιμαι ομφαλοσκόπος.

Δεν θα έγραφα ποτέ για… να θίξω κάποιον. Εκδικητική συγγραφή, φωτογραφίζοντας πρόσωπα που δεν έχω καλές σχέσεις μαζί τους δεν θα έκανα ποτέ. Γι’ αυτά έχω την προσωπική μου ζωή και την ρητορική αντιπαράθεση μαζί τους.

Ζήλεψα το βιβλίο του/ της…Ας ξεκινήσουμε απ’ το γεγονός ότι δεν ζηλεύω.   Αντιθέτως, συγκινούμαι, μαγεύομαι, θαυμάζω. Έχω αγαπήσει ολόκληρο το έργο του Γιώργου Σχορετσανίτη.  Μ’ αρέσει πολύ όλο το έργο του Περικλή Μποζινάκη, η ποίηση του Σαμσών Ρακά, του Βασίλη Λαλιώτη, του Γιάννη Στίγκα, του Ανδρέα Χατζηνικολάου,  οι αναρτήσεις στο Facebook του Sam Albatros. Από παλιότερες γενιές συγγραφέων είναι γνωστό ότι αγαπώ τα ποιήματα και τα πεζά του Γιώργου Χρονά, τα έπη της Ζυράννας Ζατέλη.

Θα τα παρατούσα όλα για…Δεν θα παρατούσα τίποτα. Ό,τι χτίστηκε , χτίστηκε με κόπο. Με δάκρυα, χαμόγελα και πολλούς αγώνες. Δεν είμαι φυγόπονος, με ό,τι ασχολούμαι , το κάνω με προσήλωση ταξίματος. Αυτή η συγκέντρωση της προσοχής σκοτώνει κάθε αντιπερισπασμό. Κατασιγάζει το τραγούδι των Σειρήνων.  Εξάλλου καμμιά ηδονή δεν είναι ποτέ τόσο μακρόβια όσο οι δουλειές που αγαπάμε οι άνθρωποι να κάνουμε.

Η αγαπημένη μου λογοτεχνική φράση ανήκει στον  …Έντγκαρ Άλαν Πόε, απ’ το ποίημα του Μόνος, ο στίχος:

«κι ό,τι αγάπησα, το αγάπησα μονάχος μου».   

Αφορμή για το τελευταίο μου βιβλίο… η απομόνωση μου  στην Κω και οι συνεπακόλουθες αναμνήσεις, που έτσι κι αλλιώς συνοδεύουν κάθε σιωπηλό. Η δυσκολία μου να έχω κοινωνική και προσωπική ζωή λόγω της ομοφυλοφιλίας και της κατάθλιψης μου-που δίνουν αρκετές φορές ακτιβιστικό τόνο στο  έργο μου. Το να αποτολμάς κάτι τέτοιο, να περιγράφεις ανοιχτά σκηνές, ιδέες, βιώματα απ’ την πολύχρωμη ατζέντα,   σε μια περίκλειστη κοινωνία, είναι καταδικαστέο. Αφορμή για το τελευταίο μου βιβλίο και η δεύτερη ανάγνωση του βιβλίου Ομόνοια 1980 του Γιώργου Ιωάννου  που πυροδότησε την δημιουργία μιας σειράς σελίδων στις οποίες αναπολώ, χαρτογραφώ και ανασταίνω την gay Αθήνα των νιάτων μου.

Διαβάστε τo βιβλίο «Περιπλανώμενος, ο Μονόλογος ενός Συγγραφέα» του Φώτη Θαλασσινού από τις Εκδόσεις Οδός Πανός  

 ***Ο Φώτης Θαλασσινός γεννήθηκε το Σεπτέμβρη του 1977 στην Κω, το νησί με της κρεμαστές γέφυρες. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 2003. Είναι ένας περαστικός τροβαδούρος που μιλάει για το γυμνό χαμένο όνειρο. 

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.