Τα παιδικά μου χρόνια…Χρόνια ευτυχισμένα. Ίσως η πιο σημαντική «προίκα» της ζωής μου. Στη Νέα Ιωνία, ένα ευφάνταστο κοριτσάκι ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν γνωρίσει την απώλεια και την ταλαιπωρία, αλλά προχωρούσαν μπροστά χτίζοντας μια ζωή απλή αλλά στέρεη. Έχω πολλά να θυμηθώ, ξεχωρίζω ωστόσο τη ζεστή αγκαλιά της οικογένειάς μου.
Το πρόσωπο στη ζωή μου που με επηρέασε πιο πολύ από όλα… Ο πατέρας μου, ένας άνθρωπος που ατσαλώθηκε στις δυσκολίες, χαρακτήρας στιβαρός, περήφανος και τρυφερός μαζί. Χωρίς πολλά λόγια μα με τεράστια αγάπη. Αγάπη και για το βιβλίο και τη μάθηση, αυτός που βγήκε στο μεροκάματο από δώδεκα χρονών. Χωρίς διδαχές και κηρύγματα, μόνο με το παράδειγμα και την αύρα του, μας πέρασε την εργατικότητα, το πείσμα, την προσήλωση στον στόχο και το όραμα μιας καλύτερης ζωής.
Μου αρέσει να περνώ ώρες…βυθισμένη σ’ ένα καλό βιβλίο.
Τα πρώτα μου αναγνώσματα… Στην Β΄Δημοτικού, το «Χωρίς Οικογένεια» του Εκτόρ Μαλό. Το διάβασα ίσως διακόσιες φορές μέχρι που το αποστήθισα. Με το βιβλίο αυτό έκλαψα, πείνασα, πάγωσα, απελπίστηκα – στη φαντασία μου πάντα.
Αν δεν έγραφα, θα είχα διαλέξει… να κάνω ραδιόφωνο, με πολλές μουσικές και λίγα λόγια. Μουσικές από πολλά είδη και εποχές. Λόγια από καρδιάς, για ό,τι με άγγιξε, για ό,τι με θύμωσε.
Η προσωπικότητα που θα ήθελα να γνωρίσω…Ρουθ Ρέντελ, η αγαπημένη συγγραφέας που έφυγε από τη ζωή το 2015. Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Λατρεύω τη λοξή ματιά της στην διαφορετικότητα, την ψυχοπάθεια, την απομόνωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Η δυσκολότερη ερώτηση για εμένα ήταν… Φεύγεις και τ’ αφήνεις όλα πίσω σου ή μένεις και κρατάς το κεφάλι ψηλά; Αυτά σε μια κρίσιμη στιγμή της επαγγελματικής σταδιοδρομίας μου.
Αν άλλαζα κάτι στoν κόσμο, θα ήταν… η σχέση πλούτου και φτώχειας. Ούτε η λογική μου, ούτε το συναίσθημα μπορεί να δεχτεί αυτήν την αδιανόητη σχέση 99%- 1%. Ειδικά επειδή σήμερα στην παγκόσμια οικονομία «φτωχός σημαίνει πάντοτε φτωχός».
Αν ένας νέος άνθρωπος με ρωτούσε πώς είναι η ζωή ενός συγγραφέα, θα του έλεγα…Πολλές ζωές σε μια. Έντονα συναισθήματα, διακυμάνσεις, χαρές, απογοητεύσεις. Και η δυσκολία να πειθαρχήσεις σε έναν παράλογο συνδυασμό: από τη μια στην απαραίτητη απομόνωση, από την άλλη στην ανάγκη να βρίσκεσαι ανάμεσα στους ανθρώπους, να συγχρωτίζεσαι, να παρατηρείς, να αφουγκράζεσαι.
Μετανιώνω που…Όχι, τώρα στα χρόνια της ωριμότητας, κοιτάζοντας πίσω δεν βρίσκω να μετανιώνω για κάτι. Μικρές, μεγάλες αποφάσεις, όλες κάτι αφήνουν. Ο τελικός δρόμος όμως φαίνεται ότι μού βγήκε καλός.
Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν… Μάλλον που ξαναδιάβασα: «Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ» του Ζοέλ Ντικέρ, νεαρού, πρωτοεμφανιζόμενου Ελβετού συγγραφέα. Να διαβάζεις για δεύτερη φορά επτακόσιες σελίδες με αφορμή συζήτηση σε Λέσχη Ανάγνωσης σημαίνει είτε πολύ κουράγιο ή ιδιαίτερη ποιότητα του βιβλίου. Ή μάλλον και τα δυο μαζί.
Οι δικοί μου λογοτεχνικοί ήρωες …Πάντα αληθινοί άνθρωποι, με αρετές, αδυναμίες, κουσούρια. Ανοιχτοί και στον πόνο και στην αγαλλίαση. Άνθρωποι που αντέχουν να πέφτουν, να ξανασηκώνονται και να υπομένουν τους μώλωπές τους.
Ένας εκδότης οφείλει…να είναι ανοιχτός στο καινούργιο, να μπορεί να ξεφεύγει από τις πρόσκαιρες μόδες και βέβαια να διαβάζει πολύ.
Οι κριτικοί λογοτεχνίας…Άνθρωποι διαβασμένοι, με μια δική τους ματιά στη λογοτεχνία, χρήσιμοι για τον συγγραφέα, αλλά για ένα περιορισμένο, βιβλιοφιλικό κοινό.
Στην Ελλάδα του σήμερα η συγγραφή…τις περισσότερες περιπτώσεις αποτελεί ένα μεράκι, χόμπι ή ανάγκη αυτοπραγμάτωσης. Βιοποριστικό επάγγελμα είναι για πολύ λίγους, ελάχιστους. Για μένα πάντως είναι ένα θαυμάσιο εσωτερικό ταξίδι.
Με ενδιαφέρουν οι…απλοί άνθρωποι και οι ιστορίες τους. Εκεί όπου ανακαλύπτεις έναν ολόκληρο κόσμο από καταπληκτικές εμπειρίες και λες, δεν γίνεται, κάποτε θα γράψω γι’ αυτό.
Με τη γραφή μου στοχεύω… να πω κάθε φορά μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Να συνθέσω πολλές μικρές ψηφίδες από εμπειρίες και εντυπώσεις, αρχικά άσχετες μεταξύ τους, πλάθοντας κάτι εντελώς καινούργιο.
Δεν θα έγραφα ποτέ για…ιστορίες φαντασίας, άχρονες, δυστοπικές, με χαρακτήρες υπερανθρώπους, ρομπότ ή τέρατα.
Ζήλεψα τα βιβλία της…… Ιωάννας Καρυστιάνη. Ζηλεύω την γραφή της, τη λιτή δραματικότητα των ιστοριών της.
Η ζωή είναι όμορφη γιατί…είναι μια, μοναδική και ανεξήγητη. Γιατί είναι δική μας και των αγαπημένων μας.
Η πιο σημαντική συμβουλή που άκουσα σε σχέση με τη συγγραφή… Show, don’t tell. Αντί να λέω, να δείχνω. Και να αποφεύγω τα επιρρήματα και τα πολλά επίθετα. Η δύναμη είναι στο ρήμα.
Θα τα παρατούσα όλα για…να βοηθήσω τους αγαπημένους μου σε κάποια κρίσιμη στιγμή.
Η αγαπημένη μου λογοτεχνική φράση είναι ένας στίχος του Τάσου Λειβαδίτη που μου έχει κολλήσει τελευταία:
«Πιστεύω στα ωραία πουλιά που πετάγονται μεσ’ απ’ τα πιο πικρά βιβλία».
Αφορμή για το τελευταίο μου βιβλίο στάθηκε …Μια μικρή φόρμα που χρειάστηκε να γράψω σ’ ένα Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής και ξύπνησε μέσα μου ένα παλιό άκουσμα. Συνειδητοποίησα γρήγορα ότι η μικρή φόρμα έπρεπε … να μεγαλώσει σε διαστάσεις μυθιστορήματος για να μιλήσει για όλα τα ζητήματα που κρύβονταν πίσω από τον αρχικό σπόρο.
Το επόμενό μου βιβλίο… είναι ένα τολμηρό για μένα εγχείρημα. Μια ιστορία που θα διατρέχει τέσσερεις γενιές μέσα από νουάρ μονοπάτια. Μια ιστορία για την απώλεια, τις ενοχές, την τιμωρία, την αυτοκαταστροφή.
Διαβάστε το μυθιστόρημα της Πολύμνιας Κοσσόρα ”Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα” από τις Εκδόσεις Ωκεανός
Aθήνα. Ένας νέος άντρας, ο Ορέστης. Κάτω από την κρούστα του δυνατού, του άτρωτου, υπάρχει καλά κρυμμένη μια βαθιά πληγή που δεν επουλώνεται. Μια απροσδόκητη εισβολή στη στρωμένη του ζωή θα φέρει τα πάνω-κάτω. Ένα παράξενο μήνυμα στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο έρχεται να κλονίσει όλες τις σταθερές του…
Όσλο. Η Άννελι στα τριανταεπτά της περνάει μια κρίση που την οδηγεί σε ανατρεπτικές αποφάσεις. Αυτά τα δυο πρόσωπα συναντήθηκαν κάποτε στο παρελθόν σε μια έντονη ερωτική σχέση χωρίς βάθος και διάρκεια.
Πώς θα χειριστούν την κρίση σήμερα; Θα έρθει η εξιλέωση για τον Ορέστη; Από πού θα έρθει η λύση; Από τους ίδιους τους ήρωες ή μήπως κάποιο σκοτεινό πρόσωπο, το πρόσωπο του Κακού, θα τινάξει στον αέρα όλα τα δεδομένα;
Η Πολύμνια Κοσσόρα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Ιωνία, με πατέρα Μικρασιάτη πρόσφυγα και μητέρα Αθηναία. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες, Διοίκηση και είναι Fellow του Life Management Institute των ΗΠΑ. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Επικοινωνίας, Διοίκησης, Ηγεσίας και Εργασιακής Ψυχολογίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Για πολλά χρόνια έκανε καριέρα ως στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας. Στα χρόνια της δουλειάς και της δημιουργίας ταξίδεψε, μαθήτευσε, δίδαξε, γνώρισε πολλούς ανθρώπους και ιδέες. Άκουσε ιστορίες, είπε ιστορίες, έφτιαξε κι άλλες μέσα της. Τώρα, στα χρόνια της ωριμότητας θέλησε να μοιραστεί κάτι από τη μυστική της συλλογή. Το “Ανοξείδωτη μνήμη” είναι το πρώτο της βιβλίο και βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Zει στη Νέα Μάκρη, είναι παντρεμένη και έχει δυο γιους.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
