[…ένα αεράκι στιγμιαίο,
Σαν τις ζωές που μας
Θερμαίνουν…]
Πριν το τέλος, λίγη φυτολογία. Οι ακακίες ευδοκιμούν σε πυριτικά εδάφη, αμμώδη και φτωχικά. Μεγαλώνουν ολομόναχες πάνω ακριβώς από τον ίσκιο τους και αργά πεθαίνουν μες στην ιδιαιτερότητα της ενηλικίωσής τους. Οι πιο τυχερές φύονται μες στον ιστό των πόλεων που παραμένουν ανυπόφορα ερημικές, παρά το πλήθος και τον σφυγμό αυτού του αδιάκοπου κόσμου. Θυμίζουν ποιήματα, ελαστικά, σωρούς σίδερα και σκραπ, πράγματα που κατοικούν την πολλή ξηρασία, την γυάλινη της Λευκής Μόλφεση. Ας πούμε πως οι ακακίες φύονται πρώτα απ΄όλα μες στις καρδιές μας, πως ρίχνουν τον ίσκιο τους και επιβιώνουν με δίχως στόμα, ψυχές γυμνές πάνω στο λιγοστό χώμα. Κάνουν ειδυλλιακά τα τοπία και έτσι όπως γέρνουν όλο τυχαιότητα μες στην ερημιά, θυμίζουν πύργους εξωτικούς ή την ακίνητη στιγμή κάποιου παλιού ανέμου.
Σε αυτήν την κατηγορία της πιο σπάνιας φυτολογίας ανήκουν τα ποιήματα της Ευαγγελίας Τάτση, στην πρώτη συλλογή της από τις εκδόσεις Βακχικόν, με τίτλο Ακακίες στην Σαβάνα. Ποιήματα μικρά και μεγαλύτερα, θολά, άγρια δάση που γεννιούνται και μεγαλώνουν μες στην αυλή των μυστηρίων κάποιας πόλης. Ποιήματα που θυμίζουν ανθρώπους, στίχοι που αναμετρώνται με τις πιο πεζές πραγματικότητες, δίνοντας ένα διακριτικό στίγμα για τον ρυθμό και το αίσθημα που καραδοκούν στα πιο παράδοξα σημεία της βιογραφίας μας. Σε περίπτερα και σαβάνες , σε συνθήκες δωματίου διόλου εργαστηριακές, σε πεδία βολής μοντέρνα από χάλυβα και μελαγχολία, στην σκιά των λέξεων, την καρδιά των Χριστουγέννων. Η Ευαγγελίας Τάτση υπενθυμίζει εκείνες τις μοναχικές εκκλησιές που ράγισαν και όμως κρατούν επτασφράγιστα τα μυστικά και τους μύθους τους. Μιλά στο χνούδι του νερού, σε εκείνη την υποψία του ουρανού που επενδύουμε το βλέμμα μας, στο ρεφραίν ενός εμβληματικού, αμερικάνικου τραγουδιού που μας θέλει αναβάτες της καταιγίδας. Πρόκειται για βαθιές ανάγκες, για ακατόρθωτα μυστικά, πράγματα και αισθήσεις που δεν κατόρθωσε ποτέ μέχρι τώρα να αποκρύψει ο ιερέας, ο συνοδοιπόρος, ο σύντροφος, ο άγνωστος που διασταυρώνεται πάνω στην αποφασιστική μεταστροφή της πορείας μας. Μορφές παραστατικές, προικισμένες από το δικαίωμα της φαντασίας που δεν κάμπτεται και δεν υποβιβάζεται, μορφές μιας οικείας αρχιτεκτονικής που περιέχουν εντός τους όλους τους όρους της μετέωρης ζωής. Μια συγκλονιστική εικονογραφία, παρόν και παρελθόν διαμορφώνουν οριστικά τα συνθετικά στοιχεία των ποιημάτων της κυρίας Τάτση. Εκείνων που επιβιώνουν μες στην πεζολογία του κόσμου, ανασυνθέτοντας τους όρους της πρόζας που μας οδηγεί από την αίσθηση στο συναίσθημα. Τα ποιήματα γεννιούνται μες στην μεγάλη κατάφαση της ζωής μας, αυτήν εννοούν με αφοπλιστικές εξομολογήσεις και επάνω της καταπραϋντικά εγκαταλείπουν το αποτύπωμά τους. Απομένει στον καινούριο δημιουργό να ιχνηλατήσει τα βήματα, να ανακαλύψει τα απομεινάρια και τα απόφωνά τους, τα λεπτά ψηλαφήματα που προσμένουν πάντα στην βάση των σπουδαιότερων, ανθρώπινων πύργων.
Η καινούρια έκδοση του Βακχικόν φιλοξενεί τα ποιήματα μιας γραφής που δεν είναι άλλο από το σπασμένο δικαίωμα, το ελάχιστο, ελεύθερο πεδίο ενός ανθρώπου που συνθέτει τις κινήσεις γύρω του, ώσπου να αγγίζει την αιωνιότητα της θάλασσας, να φωτίσει το τελευταίο σκαλί μιας σκάλας που οδηγεί στον σφυγμό του τον ίδιο, να επαναφέρει εκείνη την φλέβα στο μέτωπο που τσακίζει, σωστή νοσταλγία για τούτο τον καιρό και κάθε άλλο. Η ποιήτρια αφήνει ένα σημάδι της στα πιο απίθανα σημεία της αστικής τοπιογραφίας, προχωρεί στην εκλέπτυνση της μελαγχολίας της και μέσω της τέχνης των υπαινιγμών που με τόση επάρκεια εκτελεί, χαρίζει στον κόσμο μια άλλη αίσθηση, το είδος της ευσεβούς παρατηρητικότητας που αναμορφώνει την έκταση του κόσμου. Ο λαιμός της Ευαγγελίας Τάτση σπάει, το μέτωπό της καρφώνεται σε εκείνο το ρετάλι του ουρανού που έτσι αυτόκλητα το ορίσαμε δικό μας όνειρο, υψώνεται σαν τον χαρταετό του Τρούμαν Καπότε, με μια καρδιά αρπαγμένη από το φως. Και αν η Κλυταιμνήστρα είδε στην πορφύρα την αιωνιότητα της θάλασσας, η Ευαγγελία Τάτση γνωρίζει τι πράγμα ανώφελο, τι άσκοπη ροή είναι τούτο το απολιθωμένο ταξίδι. Και όσα ξέρει τα κάνει τραγούδι μιλώντας για τις μικρές και τις μεγάλες μορφές που γυρεύοντας μια άλλη φλέβα του χρυσού στέλνουν τις ψυχές ως το όνειρο. Οι επιρροές της μηδαμινές, εμπνευσμένες από αυτήν την λεπτή υαλογραφία του κόσμου που αλλάζει μες στο εκκλησίασμα των αιώνων. Ένα περίπτερο, ένας τρελός, μια ανάμνηση δροσιάς τραγουδούν την πένθιμη προσευχή τους κάτω από το φεγγαρόφωτο του τραγουδιού που ποτέ δεν κοιμάται. Οι Ακακίες στην Σαβάνα αφορούν εκείνα τα κατάπληκτα και ερημικά που κάποτε εγκαταλείψαμε και τώρα όλα ξεγλιστρούν μαζί με τις χίμαιρες που ξοφλήσανε και πάνε.
Οι εκδόσεις Βακχικόν έχουν δώσει κατά καιρούς χώρο και φωνή σε εξαιρετικούς, νέους ποιητές. Φωνές που βρίσκουν την στέγη τους στις σελίδες των καλαίσθητων εκδόσεων αθροίζοντας τον εαυτό τους μες σε αυτήν την επίμονη και επίκαιρη, ποιητική γραφή. Η Ευαγγελία Τάτση πρωτοτυπεί, αναγνωρίζοντας στα πράγματα, τους ανθρώπους και τα τραγούδια εκείνο το αειθαλές στοιχείο, τον δρόμο που σε φέρνει κοντύτερα στον ουρανό και τ΄άστρο. Οι στίχοι της επιτελούν πράγματα που η φύση αδυνατεί να κατορθώσει. Ξαπλώνουν με σκυλιά έξω από κυλικεία, γελούν με δακρυγόνα, μεταφέρονται αυτούσιοι στα λόγια εκείνων των μοναχικών τζαζ τραγουδιών που πετούν παντού γύρω μας και λένε για την μοναξιά της πόλης και της καρδιάς μας. Η ποίηση της Ευαγγελίας Τάτση κυκλοφορεί άνεργη στους δρόμους, αρνείται τις αγορές τις κάλπικες και φέρεται με τρόπο αφοπλιστικό σε πρώτο πρόσωπο. Έχει λόγο ύπαρξης η εξαιρετική έκδοση του Βακχικόν και της Ευαγγελίας Τάτση που δίχως να το ομολογεί, κοπιάζει όπως όλοι μας να βρει την φωνή της αθωότητας που αρμόζει σε μας, σε ζώα θυσιασμένα στις γρήγορες τροχιές και τους βιαστικούς εναγκαλισμούς.
*** Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε στην Αθήνα οικονομικά και σήμερα εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφική δραστηριότητα ξεκίνησε το 2007. Κείμενα και ποιήματά του περιλαμβάνονται στο λογοτεχνικό περιοδικό “Νέα Σκέψη”, όπου και συμμετέχει συστηματικά. Δουλειά του έχει συμπεριληφθεί στη “Φιλολογική Πρωτοχρονιά” (εκδ. Μαυρίδη), στην ανθολογία του Συλλόγου Βιβλιόφιλων Έδεσσας, στη συλλογική ποιητική συλλογή των εκδ. “Σίλφιον” καθώς και στο “Αλμανάκ” του 2009, που οργανώθηκε και δημοσιεύθηκε από την ομάδα του “Ποιείν”. Επίσης δείγμα γραφής μπορεί κανείς να εντοπίσει σε πολλά έντυπα, ηλεκτρονικά και μη, όπως το περιοδικό “Asante” ή τους δικτυακούς χώρους της ομάδας “Ποιείν” και άλλων συγγραφικών, ηλεκτρονικών κοινοτήτων.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
