Τα λευκά κελιά των Δελτίων των Οκτώ, αλλιώς να τριφτώ ρε αδερφέ με το πλήθος, μέχρι να ανάψει ο σπινθήρας, του Γιάννη Αντιόχου

29 April 2015

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Περνώντας το φθινόπωρο των Αθηνών, η ελπίδα των ανθρώπων ήρθε να αναστηθεί σε έναν παρατεταμένο χειμώνα που ενέσκηψε όχι μόνο στο γεωγραφικό ανάγλυφο της χώρας, αλλά και στις πολιτείες της. Ωστόσο ένας σπινθήρας ελπίδας φάνηκε στον όψιμο Ιανουάριο ανάβοντας μια τόσο δα φωτίτσα στα ξερόχορτα των ανθρώπων.

Κι επειδή έχω μάθει να χρησιμοποιώ τις δημιουργικές μεταφορές, αυτό το σύνθημα της αριστερής κυβέρνησης, που γέμισε πλατείες, δρόμους και πλημμύρισε από τα pixels των οθονών μας, αυτό το «Ελπίζω», μπόρεσε να εγκαθιδρύσει μια κυβερνητική πλειοψηφία που ακόμα κι αυτοί που δεν αποδέχονται τον αριστερό προσανατολισμό καμώθηκαν να βαστήξουν την απαραίτητη ενός λεπτού σιωπή και τώρα πια την δύσοσμη αναπνοή τους.

Και δε λέω ο σεβασμός στις πλειοψηφίες είναι απαραίτητος για τις αστικές δημοκρατίες ή για τις όποιες αριστοκρατικές δημοκρατίες έχουμε υπόψη μας οι άνθρωποι. Αφού οι σημερινές δημοκρατίες, αυτές που συνηθίζονται μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους στην υφήλιο, είναι ένα είδος αριστοκρατικής διακυβέρνησης, παραδίδοντας οικογένειες σε γόνους τους, τα κλειδιά των χωρών τους.

Αλήθεια λοιπόν, θεωρείτε πως αυτό που οι ίδιοι ως γνήσιοι υπήκοοι μιας χώρας, είναι το αυθόρμητο αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησής σας ή μήπως να σκεφτείτε πως η εξουσία είναι ένας οικογενειακός θώκος, όμοιος με μια βασιλεία που χρησιμοποιεί διαφορετικά μεν πρωτόκολλα, συντηρεί δε την κραταιά αντίληψη της όποιας δημοκρατίας τυρβάζει το δήθεν ελεύθερο εκλογικό σώμα.

Και μάλλον πολυλογώ, αλλά δε γίνεται αλλιώς, αφού κανείς τους δεν μπορεί να απεκδυθεί των εξουσιών που φέρει ως γόνος μιας ισχυρής οικογένειας.

Κι αν αυτό πλέον παρατηρείται στο έξοχα δύστροπο πολιτειακό μας περιβάλλον, να δείτε τα λοιπά μικροπεριβάλλοντα που συμπληρώνουν την όλη εικόνα του αισθητού μας κόσμου και δη τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Θέλω να μιλήσω απλά, γιατί αφού δεν ξέρω φιλοσοφία, θεωρία και έχω πει και άλλοτε πως μοιράζομαι τις δικές μου σκέψεις σε ένα μέσο που μου παρέχει αυτή την ελευθερία της επικοινωνίας με εσάς, θέλω να σας εκμυστηρευτώ πως τον τελευταίο καιρό, όσο κι αν έχω ανοικτούς τους δρόμους επικοινωνίας μέσω του ποιητικού μου έργου, όσο κι αν μπορώ να λαμβάνω διαφορετικές εικόνες, διασχίζοντας σχεδόν ολόκληρο το λεκανοπέδιο, παρόλα αυτά φέρω ένα άλγος.

Δεν ξέρω αν είναι απλά συγκινησιακή φόρτιση ή αυτές οι στιγμές απελπισίας που καταλαμβάνουν τους ποιητές ενίοτε, αλλά νιώθω ανήμπορος που δεν μπορώ να συνηθίσω τα αγέλαστα πρόσωπα των ανθρώπων που προσπερνώ κι εγώ αγέλαστος, ή να δώσω το χέρι μου σε ανθρώπους που πραγματικά έχουν ανάγκη, αφού σκέφτομαι πως κι εγώ έχω ανάγκες να εξυπηρετήσω, τις οποίες δυστυχώς δεν μπορώ επαρκώς να τις ικανοποιώ καθ’ ολοκληρία.

Κι ύστερα βλέπω αυτά τα θεία νεαρά πλάσματα που περιφέρονται κατά πλειοψηφία χωρίς προορισμό μέσα σε αυτό που ορίζεται ως αντικειμενικότητα από το τωρινό μας γίγνεσθαι. Και αναφέροντας την αντικειμενικότητα αρχίζω να κατανοώ πως αυτό είναι που μου φταίει τελικά, αυτή η καθημερινή επικυριαρχία του αντικειμένου στα υποκείμενα.

Το να σας αναφέρω τους τρόπους με τους οποίους τα αντικείμενα έχουν επιβληθεί στις άθλιες, άχρωμες ή έγχρωμες, παθιασμένες ή νεκρές υποκειμενικότητες μας, νομίζω πως χάνω χρόνο. Απλά θέλω να ξεκαθαρίσω πως είναι ωραίο αυτοκίνητο η BMW, και ασφαλές, και αστραφτερό, και πολυτελές, και θα ήθελα να κατέχω ένα τέτοιο αυτοκίνητο, αλλά καλό είναι και το Hyundai μου, καλό και το λεωφορείο κι ακόμα καλύτερη η μπλε διαδρομή του Μετρό, αφού στη στάση Σύνταγμα, μεταξύ της πλατφόρμας και της πόρτας των βαγονιών, μπορεί ένας να σπιθίσει κρούοντας το κορμί του με ένα άλλο κορμί, κι αν τύχει και το βλέμμα του ν’ ανάψει, τότε μπορεί το φως να μεταδώσει το μήνυμα.

Πόσο ωραία και συγκινητική είναι η στιγμή που το φως σου νεύει στον άλλον. Άντε το πολύ πολύ να σου συμβεί σε μια BMW μια, δυο φορές τον χρόνο, εκτός κι αν συνηθίζεις στο φανάρι να ασχολείσαι με τον διπλανό σου, αλλά εις μάτην, συνήθως στο αυτοκίνητο επειδή είναι ο πιο ιδιωτικός χώρος που μπορείς σήμερα άνθρωπε να βρεθείς, σκέφτεσαι τα βραχυπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα οικονομικά σου σχέδια, τους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας, το κινητό σου τηλέφωνο, ακόμα και τα like σου στην τελευταία ανάρτησή σου στο Facebook. Κι έτσι η ζωή περνάει στο οριζόντιο επίπεδο. Γίνεται απλά μια ευθεία γραμμή ή όπως συνηθίζω να λέω στην επιστήμη μου μια ισοηλεκτρική γραμμή, μια δήλωση της ασυστολίας.

Μα δεν μπορεί θα μου πείτε ο ζωντανός οργανισμός να παρουσιάζει ισοηλεκτρική δραστηριότητα, κάπου θα υπάρχουν επάρματα, όσο κι αν αυτά δεν γίνονται αντιληπτά, αισθητά θα έλεγα. Αλλιώς η αλήθεια είναι πως ίσως ναι, υπάρχουν ανυψώσεις και καταβυθίσεις μέσα σε ένα νέο ολόγραμμα πραγματικότητας ή καλύτερα να χρησιμοποιήσω τον αγαπημένο μου Μποντριγιάρ και να μιλήσω για υπερπραγματικότητα, αφού καταφέραμε σε τριάντα χρόνια να συνδέσουμε με υπερσυνδέσμους τα αισθήματά μας, την τέχνη μας, τις πληροφορίες μας.

Όλο όμως αυτό που χρησιμοποιεί τον σύνδεσμο «μετα-», π.χ μετανεωτερικότητα, είναι η επιβολή του αντικειμένου στο υποκείμενο, είναι η ανάγκη χρήσης των δημιουργικών μεταφορών, δηλαδή των προσομοιώσεων που έχουν επιβληθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στον αισθητικό, πνευματικό, ηθικό και ψυχικό πεδίο του ανθρώπου.

Έπαψε λοιπόν το υποκείμενο, δηλαδή ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά να ασκεί τη διαλεκτική του κριτική στον αισθητό κόσμο και παραδόθηκε η διαδικασία στην εικόνα, η οποία έγινε ελεγκτής και τοποτηρητής με τέτοια εξουσία, ώστε το υποκείμενο να είναι ευάλωτο και άμεσα εξαρτώμενο από την εκάστοτε δημιουργική μεταφορά.

Το θείο δίδαγμα της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου, το ίδιο το κοσμικό δόγμα καταλύεται, αφού τελικά η υπερ-πραγματικότητα, το υπερκείμενο, οι υπερσυνδέσεις έχουν σαγηνεύσει την υποκειμενικότητα του ανθρώπινου όντος. Η γοητεία της εικόνας είναι πλέον το ίδιο το πρόσωπο του τέρατος του Μάνου Χατζιδάκι. Μας καταπίνει, μας αλέθει με τα σκυλόδοντά της και μας αφοδεύει και πάλι στην ίδια την εικόνα, αφού η υπερπραγματικότητα είναι κατασκευή και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αντικειμενική αλήθεια.

Πάρτε παράδειγμα τις selfie εικόνες. Βρήκαμε τρόπο να υπάρχουμε αφ’ εαυτού μέσα σε έναν κόσμο που δεν χρειαζόμαστε την επιβεβαίωση του εξωτερικού παρατηρητή, του φωτογράφου, αλλά φωτογραφιζόμαστε οι ίδιοι πλέον, τοποθετώντας τον εαυτό μας μέσα στην εικόνα, εντός δηλαδή μιας κατασκευασμένης αλήθειας, της υπερπραγματικότητας.

Έχουμε απολέσει τον κόσμο του νοήματος και μαζί με αυτόν έχει απολεσθεί και ο κοινός νους. Αυτό σημαίνει πως το μέτριο έχει αντικαταστήσει το μέτρο, αλλά για να λειτουργεί αυτό που ονομάζουμε κοινός νους, τα υποκείμενα πρέπει να διασυνδεθούν με αυθεντικές συνάψεις. Αυτές οι συνάψεις είναι αισθητικές, ψυχικές και ηθικές που ευτυχώς ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να εμπλουτίσουν τον κόσμο της υπερπραγματικότητας.

Αυτό βέβαια δεν θα αργήσει να επιτευχθεί. Νιώθω πως οι μέρες που περιγράφει ο Χάξλεϊ στο εξαιρετικό Brave New World θα εφορμήσει αλλοιώνοντας και την ίδια την υπερπραγματικότητα, μέσα σε ένα εφιαλτικό σενάριο που τελικά και η ίδια η πλατωνική ιδέα θα υποδουλωθεί μέσα στην αλληγορία της σπηλιάς.

Τότε δεν θα υπάρξει επαναστάτης, αλλά ο ίδιος ο δημιουργός αυτής της αντικειμενικής ανθρωπότητας. Το αντικείμενο θα είναι η δημοκρατία μιας μάζας που θα εκφράζεται σύμφωνα με τις επιταγές του νέου δημιουργού.

Πριν όμως φτάσουμε στην επιστημονική εικασία και φαντασία, θα πρέπει να δούμε με αποθέματα ψυχικού σθένους, την φυλακή που έχει στηθεί γύρω μας και ως δεσμοφύλακες επιτηρούν οι δημοσιογράφοι της εποχής. Δε νομίζω πως είναι συνειδητοί, ίσα ίσα η συνείδησή τους είναι τόσο ναρκωμένη, υπνοβάτες κι ίδιοι με ραμμένα μάτια, παρεισφρέουν εγκιβωτίζοντας την ανθρώπινη ύπαρξη στην οθόνη της τηλεόρασης, του υπολογιστή, της όποιας οθόνης τέλος πάντων.

Η καταγεγραμμένη πληροφορία είναι πλέον τόσο καλά αποθηκευμένη και διασυνδεδεμένη, ώστε να υπάρχει πάντα ένας υπερσύνδεσμος σχετικής πληροφορίας που οδηγεί συνήθως στη δικτατορία της εικόνας, βιάζοντας καθημερινά το όποιο υποκείμενο άνθρωπο, δεν έχει ακόμα γίνει αντικείμενο.

Δεν με νοιάζει καθόλου να διανθίσω αυτό το κείμενο με παραδείγματα της καθημερινότητας των Ελλήνων, αλλά όλοι σας υποπτεύεστε πως υποδηλώνω τον καθημερινό βιασμό που υπόκειμαι και εγώ μαζί με σας από τις τηλεοράσεις και δη από τα δελτία των οκτώ και τις ημέρες της αργίας, αντίθετα με το εξαιρετικό ποίημα του Διονύση Καψάλη από τα υπνωτισμένα αντικείμενα πλέον του ολογράμματος που ολοκληρώνει την αντικειμενικοποίηση ακόμα και του έρωτα.

Ποιος στ’ αλήθεια παρατηρεί την στιλπνότητα και την σπαργή του σώματος; Ίσα ίσα το φύλλο συκής είναι πλέον επώνυμο και ίσως να είναι Diesel (όπως είχα γράψει κάποτε στο ποίημα Romeo and Juliet) ή ό,τι άλλο σας αρέσει να φοράτε στα αποτριχωμένα σας από το στενό τζην ύφασμα, πόδια. Και αν στα αλήθεια αναγνωρίζετε αισθητικά αυτό που σας περιγράφω, έχει καταφέρει το νέο ολόγραμμα να επικρατήσει. Γιατί ο κόσμος όταν αντικειμενικοποιείται, δυστυχώς αισθητικοποιείται και όπως σημειώνει και ο Μπροντιγιάρ αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος της νέας ανθρωπότητας. Ο κόσμος γίνεται εικόνες και όπως κάθε σύστημα αυτός ο κόσμος, αυτοοργανώνεται σε κάτι διαφορετικό.

Όταν βλέπαμε την διαφήμιση της βότκα στην πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα και το γατάκι φαινότανε μέσα από το γυαλί πάνθηρας, ή το απλό και διπλανό κορίτσι μετατρεπότανε σε femme fatale, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως αυτή η διαθλαστική πραγματικότητα θα εγκαθίδρυε το βασίλειο της υποδούλωσης.

Σκεφτείτε όμως μήπως δεν έχει χαθεί το παιχνίδι, μήπως υπάρχει ακόμα η διαδικασία να ελεγχθεί μια τέτοια κατάσταση, όπου τα ξαπλωμένα σώματα θα μπορούν είτε μέσα στο φως, είτε μέσα στο σκοτάδι, είτε ξαπλωμένα σε κρεβάτια, είτε όρθια στηριγμένα σε τοίχους, να εξακοντίζουν και να ανταλλάζουν χυμούς διακρίνοντας με τους οφθαλμούς τους, αυτό το ελάχιστο φως που η μια ψυχή ενώνεται με μια άλλη. Γιατί είμαι σίγουρος πως όλοι το έχετε βιώσει κάποτε και θα πρέπει να το βιώνετε κατ’ επανάληψη, γιατί ακόμα και η αρνητική ψυχή, δημιουργεί φως, ίσως λιγότερο, ίσως άλλου χρώματος, αλλά δημιουργεί φως.

Στο βιβλίο του Μπροντιγιάρ που κυκλοφορεί από τον Εξάντα, «Η διαφάνεια του κακού» λέει ο Γάλλος φιλόσοφος: «… ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑΣ ΕΧΕΙ ΚΥΡΙΕΨΕΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΜΑΣ, ένα είδος διάλυσης της αρνητικότητας μέσα σε μια συνεχή μετάγγιση ευφορίας… Χάρη στην εγκαθίδρυση μιας οριστικής διαφάνειας.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΥΜΙΖΕΙ ΚΑΠΩΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΧΑΝΕΙ ΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ: Είτε γίνεται διάφανος στο φως που τον διαπερνά, είτε φωτίζεται απ’ όλες τις μορφές, υπερεκτεθειμένος, χωρίς άμυνες, σε όλες τις πηγές φωτός. Φωτιζόμαστε έτσι από όλες τις μορφές, από τις τεχνικές, τις εικόνες, την πληροφόρηση, χωρίς να μπορούμε να διαθλάσουμε αυτό το φως και είμαστε καταδικασμένοι σε μια λευκή δραστηριότητα, σε μια λευκή κοινωνικότητα, στη λεύκανση των σωμάτων όπως και του χρήματος, του εγκεφάλου και της μνήμης, σε μια πλήρη ασηψία».

Ο σκοπός μας είναι να κατανοήσουμε όλοι εμείς πως η υπερέκθεση γίνεται από καρικατούρες που ανάβουν την φωτιά στο πλατωνικό σπήλαιο και κρατούν τις υπερσυνδεδεμένες εικόνες για να μας εντάξουν στο υπερκείμενο της υπερπραγματικότητας. Μου έρχεται στο νου η καρικατούρα ενός δημοσιογράφου, ο οποίος κινείται στο τηλεοπτικό στούντιο χειρονομώντας, επιτρέποντας ένα στυλ που θυμίζει πολύ αυτούς που κινούν μπροστά από τη φωτιά, σκαρφαλωμένοι πάνω σε ένα τοιχίο, όλα αυτά τα σχήματα που δημιουργούν ένα είδωλο στον τοίχο μπροστά, όπου οι αλυσοδεμένοι δεσμώτες του πλατωνικού σπηλαίου αντιλαμβάνονται ως πραγματικότητα.

Αυτό που θέλω να σας πληροφορήσω για να αναθαρρήσετε, είναι πως τέτοιες καρικατούρες, είναι ισόβιοι δεσμώτες της σπηλιάς, είναι οι εντεταλμένοι να μας κρατούν υπόδουλους, αλλά οι πραγματικοί δεσμώτες έχουν αυτή την υποκειμενικότητα, που κάποιος, κάπου, κάποτε θα μπορέσει να αντιληφθεί το παιχνίδι που είναι εγκλωβισμένος και να αναζητήσει την πηγή του αγαθού στη χώρα της πλατωνικής ιδέας.

Η επανάσταση δε θέλει μόνο όπλα, θέλει πάθος, έμπνευση και ιδέα, αλλά προπάντων θέλει προσήλωση και ενδοσκόπηση. Για αυτό και σας θερμοπαρακαλώ, όσοι με διαβάζετε και όσοι συγκινήστε ακόμα: «Κλείστε τις οθόνες σας ή βάλτε φίλτρα συναίνεσης στις πόρτες της υπερπραγματικότητας, γιατί μόνο έτσι θα αλλάξει αυτός ο κόσμος, κι αν δεν αλλάξει να ξέρετε πως καταδικάζετε τους εαυτούς σας σε μια ανυπαρξία που είναι η χειρότερη μορφή φυλακής, τα λευκά κελιά και η παντελής ασηψία του Μποντιγιάρ».

Σε αυτά που αφορούν εμένα, λίγα πια με ενδιαφέρουν. Αποφάσισα όσο ακόμα υπάρχει φως, να κατεβώ στο Σύνταγμα. Δεν θέλω να διαδηλώσω, αλλά να ερωτευτώ στις πλατφόρμες του πλήθους. Έτσι ρε αδερφέ, να τριφτώ με το πλήθος μέχρι να ανάψει ο σπινθήρας. Μετά που πέφτει η σκιά, βλέπουμε…

[…] «O Δάσκαλος Baudrillard υποστηρίζει:

Η αμνησία μας είναι αυτή των εικόνων

Θα ξεβιδώσουν με ηλεκτρικά κατσαβίδια το μαύρο σου κουτί

Θα σ’ ελέγξουν αν έπραξες τα δέοντα

Μη φοβάσαι

Ήδη τους έχεις ξεγελάσει…

Συ επινόησες το γεγονός…

Αυτή είναι η ύστατη διαδικασία της ωρίμανσης

Έχω ξαναμιλήσει για ίχνη π’ αφήνει η γραφή

Χάραξα τα σημεία των φιλοσόφων

Η παρθένος σκέψη απεκδύεται του διάφανου νυχτικού της

Τα πέταλα των νάρκισσων χρησιμεύουν ως στυπόχαρτα

Στεγνώνει το μελάνι ειδάλλως απορροφάται

Διαχέεται στην ιστορία αντιγράφοντας…―

Ίχνη ίχνη ίχνη

Σημάδια θανάτου

Μαύρες γραβάτες και περιβραχιόνια

Μαύρα μαντήλια και μάλλινες κάλτσες

Μαύρες ντάμες

Μαύροι βαλέδες και βασιλιάδες

Μαύρα αραβικά ψηφία

Σκέπτεσαι…

Αυτό σημαίνει: Την επίγνωση του να ’σαι νεκρός και ν’ αναιρείσαι

Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία η ζωή χωρίς την επίγνωση του θανάτου

Διαγράφεσαι

Τα νύχια σου μπήγονται στο παγωμένο δέρμα της αιωνιότητας

Τα ρολόγια δεν θα χτυπήσουν μεσάνυχτα

Ο χρόνος ανοίγει τις τεράστιες δαγκάνες του καταπίνοντας τον χώρο

Ο ηλεκτρικός κατακλυσμός καλπάζει φρενήρης

Ακούς το ποδοβολητό μες στο σκοτάδι;

Το υπερηχητικό άλογο ήδη σ’ έχει συντρίψει

Εισχωρείς στον πύργο του τρόμου σου

Ο Θεός δράκος

Ο Θεός τιμωρός

Μη φοβάσαι το σκοτάδι

Ν’ ανοίξεις διάπλατα τα μάτια σου

αντικρίζοντας το κυανό δίχτυ που δονείται στην κοσμική ανάσα

Απ’ τα πλευρά σου ξεχύνεται το μέτρο

Σφετερίζεσαι το θρόνο ενός ζωντανού βασιλέα

Κατρακυλάς στις σπείρες του ωοειδούς σου κελιού

Μες στο κουκούλι σου σκοτάδι

Σκοτάδι και δάκρυα

Μια μεγάλη φωτιά

Ένας μεγάλος κατακλυσμός

Ένας μεγάλος άνεμος

Ένας μεγάλος σεισμός

Μια πολύμαστη θύρα μήτρα που σε καταπίνει

Θα πουν

              πως τραυματίστηκες στον αυτοκινητόδρομο της λαγνείας

Πέφτοντας με μεγάλη ταχύτητα στ’ αδιέξοδο τούνελ

            μια νύχτα που κάποιος πυροβόλησε τα ελαστικά σου

Ένα εκκωφαντικό μπαμ!

Μετά συντρίμμια και

Ρωμαϊκές λεγεώνες

Στρατιωτικοί σχηματισμοί

Προτεταμένες ασπίδες

Στρατιωτικά παραγγέλματα

Θέση βολής:

Πυρ!

Ανακατάληψη του λόφου της ζωής!

Ο ατμός του Υδρογόνου συλλαμβάνει δυο μόρια οξυγόνου

ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΞΕΠΗΔΑ ΑΠ’ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ

ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΛΛΑΒΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ

Ο βρωμόθεός τους

περιμένει να μπήξει την συντελική του κραυγή

Διαγαλαξιακά αστρόπλοια εποικούν την νοόσφαιρα της Αθήνας

Τα Παρίσια οι Νέες Υόρκες τα Λονδίνα

κουκουλώνουν τις στρατιωτικές τους βάσεις με μετάξι αλεξίπτωτου

Ο πλανήτης θα πηδήξει στο κενό

κι οι βάρβαροί σου απόγονοι

εισπνέοντας τη λευκή σκόνη των κονιοποιημένων σου οστών

θα συντρίβουν τριαντάφυλλα με τις γροθιές τους

Με τα βρωμόχερά τους θα τηλεψηφίζουν

       την καλύτερη εκσπερμάτωση της πορνοζωής σου

Μάζεψε τα υπάρχοντά σου μέσα στη μαγική βαλίτσα των καρτούν

Ο Μαύρος μαύρος άγγελος σ’ έχει σκεπάσει

και συ τρέμεις σαν το φύλλο κάτω απ’ τις φτερούγες του».