***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Ένα κοινό δοσμένο
Σε μια δεσπόζουσα
Απάθεια
Τζον Ράσκιν
Οι ειδικοί απεφάνθησαν. Το μοντάζ της πολιτείας σας είναι έτοιμο. Τώρα μπορεί να αρχίσει η ζωή να κυλά, τώρα όλα θα ξεχαστούν. Στους κήπους των σπιτιών δόθηκε η εντολή να φυτευτούν εκείνα τα άνθη που το όνομά τους ακουμπά στην λησμονιά. Οι κάτοικοι, ο ένας μετά τον άλλον, με δάκρυα στα μάτια, πήραν να εκτελούν τις άνωθεν εντολές. Με δάκρυα στα μάτια, σκάλισαν το χώμα, ανακάλυψαν ξανά, σαν να πρόκειται για ρυθμούς που συστήνονται εξαρχής στον κόσμο, τα αρχαία, οικιακά σκεύη. Το σερβίτσιο με την μικροτεχνία των κύκνων που δύσκολα απαντάται πια στις μέρες μας, το πέταλο της τύχης, μερικά νομίσματα φαγωμένα από τον καιρό με την προσωπογραφία κάποιου βασιλιά. Δυο, τρία χάλκινα εικονίσματα του Αγίου, μα δίχως το δράκο του που είχε πια δραπετεύσει από το κάδρο και τριγύρναγε στους δρόμους της πολιτείας. Μα για αυτόν τον κίνδυνο τα χείλη τίποτε δεν λένε πια. Έβγαλαν και άλλα πράγματα, ξύλα, κουρέλια, χρώματα παγωμένα, συστατικά της ζωής που μες σε μια νύχτα εξασθένησε. Έπειτα όταν τέλειωσαν στάθηκαν στις αυλόπορτες και κοιτάχτηκαν, σαν να ρωτούσαν αν φάνηκε ο Άλκης, ο Μιχάλης, ο Γιώργος, ο Δημήτρης, η Ελένη, η Κατερίνα, η Αθανασία, ο Αρίστος, τόσα και τόσα ονόματα καρφωμένα ποιος ξέρει σε τι χώματα. Μα η νύχτα έπεφτε και ως γνωστόν καμιά παρηγοριά δεν χαρίζει αυτό το βαρύ, το ασήκωτο σκοτάδι. Οι αραμπάδες άδειασαν και πήραν να ακούγονται οι καρποί που μεγαλώνουν πάνω ακριβώς από τα μέτωπα των πεθαμένων. Γύρισαν στα σπίτια τους, μες στο χώμα και την απόγνωση. Στις τσέπες του ο καθένας κράτησε ένα μικρό λιθάρι, έτσι για φυλαχτό. Και το άφησε πλάι στα εικονοστάσι που συνδέει τον μικρό, τον μέγα, ελληνικό κόσμο. Ψυχές κουρασμένες πλανώνται τώρα μες στα άδεια δωμάτια των σπιτιών, τις πόρτες γρατζουνάνε και την νύχτα. Και εκεί μες στην απόγνωση και την απαντοχή, στρέφονται και πάλι στα ποιήματα που θα είναι πάντα μια παρηγοριά εμπρός στον κακό πυρετό της ζωής και της ιστορίας.
Η Αγγέλα Καϊμακλιώτη είναι η ίδια αυτά τα ποιήματα. Μια θεματολογία κάπως ντεμοντέ για την εποχή των συμβιβασμών διαμορφώνει τους στίχους της, ένα είδος σοφής απόγνωσης πηγάζει από την λεπτή στιχουργική της. Στις ακτές της πατρίδας της γεννήθηκαν θεοί, στις πηγές της εκβάλλουν τα άγια νερά που δίνουν σχήμα, μορφή και χρόνο στα ποιήματα της συλλογής της Οι Πικροδάφνες θέλουν κούρεμα των εκδόσεων Βακχικόν. Στις ελεγείες της γεννιέται και πεθαίνει χίλιες φορές ξανά η Κύπρος, ετούτη η ύστατη και αξεπέραστη καταστροφή του ελληνικού κόσμου. Ο άνεμος στην συλλογή της φυσά γεμάτος μέλι και ζάχαρη και πίκρα. Στις επιδέξια επιλεγμένες λέξεις των ποιημάτων απλώνεται το κύλημα καθώς λένε του χρόνου που με τον καιρό ανακτά το ιερατικό, λευκό του κεφάλι. Οι στίχοι της βαδίζουν όπως ηφαίστεια και τραντάζουν σαν σεισμοί τις καλοβαλμένες ζωές της ευρωπαϊκής μας ολοκλήρωσης. Μες σε αυτές τις συνθήκες η κυρία Καϊμακλιώτη συλλαβίζει οιωνούς για μια άλλη, μελλοντική πολιτεία που σήμερα δεν γνωρίζει, δεν κατέχει την επίγνωση της συντριβής που φθάνει. Επειδή, όσα συνέβησαν κάποτε στην Κύπρο, πολλάκις στάθηκαν αιτία και αφορμή για μεγάλους χαλασμούς. Επειδή σε αυτόν τον ιδιωτικό και κοινόχρηστο συνάμα χώρο της πατρίδας στήνονται μαρμάρινες σκηνογραφίες και ουδείς ανασταίνεται. Μες στα κιβούρια εκείνων που χάθηκαν κοιμάται το πνεύμα και το μέτρο της συντροφικότητας, ξαγρυπνούν σύμβολα και παιδιά με λιονταρίσια καρδιά. Τα ποιήματα της Πικροδάφνης που φέρνουν στο φως οι εκδόσεις Βακχικόν, επαναφέροντας στο προσκήνιο την ποιητική ματιά μιας καταξιωμένης δημιουργού, συνοψίζουν την σκληρή εμπειρία. Την εικόνα και το ρήμα που καθιερώνει δίχως αμφιβολία ένα είδος ηθικής επιταγής, αναλλοίωτης, αλησμόνητης, σταθεράς αιώνιας του ελληνισμού. Κάπου κάπου προβάρουν οι λέξεις τα στερητικά τους τα φωνήεντα, μετουσιώνονται σε μυστικές σκηνογραφίες, φτιαγμένες από τον υπαινιγμό μιας ποίησης οργανικής. Και η γλώσσα που κυλά, όλο εκπλήξεις, διακοσμείται με την ένταση μιας γλώσσας που αντικρίζει εκ νέου την θέση της μες στην ροή της παράδοσης. Την ροή της βιογραφίας της ίδιας της Κύπρου που μες στο αρχιπέλαγος της παγκόσμιας ιστορίας τραβά τον μοιραίο, τον κρίσιμό της δρόμο. Η ποιήτρια επιστρέφει με ποιήματα επιτάφια που όλο περιφέρονται στην άλλη πλευρά της ταπετσαρίας. Τα ποιήματα της Αγγέλας Καϊμακλιώτη χαρίζουν εκ νέου στο πνεύμα του παρελθόντος την δυνατότητα να υπάρχει. Λόγος κρυπτικός και μια λεπτή αίσθηση ειρωνείας συνιστούν τα συνθετικά υλικά των καλύτερων της στίχων. Αυτό το κοκκινάδι στα χείλη της Κύπρου δεν είναι χρώμα θανάτου. Όσα σκοτώθηκαν πριν μισό αιώνα ποτέ δεν δαμάστηκαν. Μέσω της λειτουργίας της ποιήσεως μπορούν να υπάρξουν. Σαν ένα είδος ομορφιάς που αντέχει και υφίσταται πλάι στην αίσθηση και το συντελεσμένο του τρομερού.
Στο Δελτίο Ειδήσεων, ένα από τα ποιήματα που περιλαμβάνονται στην συλλογή των εκδόσεων Βακχικόν, η ποιήτρια Αγγέλα Καϊμακλιώτη γράφει.
Και χρειάζονται πάλι/πεντακόσια χρόνια/να γίνουν πάλι/κρησφύγετα για ήρωες/είπε ο εκφωνητής/του δελτίου ειδήσεων.
Και είναι βέβαιο πως η ετυμηγορία των καιρών θέλει χαμένη για πάντα την παλιά ένταση της ζωής. Ωστόσο, μες στα ποιήματα, ετούτο το σημείωμα ακράδαντα πιστεύει πως φυλάσσεται μια ιδέα, πως κατοικούν χρώματα και φωτισμοί που νομίσαμε χαμένα. Οι στίχοι μεταμορφώνονται σε καταφύγια και εποπτεία βαθιά των κειμηλίων που μας καθορίζουν. Στους στίχους κρατιέται ζωντανή η σταγόνα που δείχνει τα μεγάλα μας ποτάμια και της ψυχής μας οι κραδασμοί. Μες στις πρόζες και τα μετρικά κοιμάται το αθώο παράπονο και η λογική κραυγή που τραγούδησε κάποτε ο Βολταίρος. Και η μνήμη μεταμορφώνεται σε κάτι δυναμικότερο, σε κάτι λιγότερο στατικό. Εντός του αρχιπελάγους ενός ποιήματος κρύβεται η καρδιά. Οι λέξεις παίρνουν νέες σημασίες από το σώμα που αγνοείται, από το μηλίγγι και την πέτρα. Οι στίχοι ξεσταχιάζουν στο συρματόπλεγμα του εξωφύλλου της συλλογής που δικαιωμένη κερδίζει άξια μια θέση μες στην ελληνική, ποιητική παραγωγή. Είναι χρονικό και ιστορική καλλιγραφία τα ποιήματα της κυρίας Καϊμακλιώτη. Αργά μεταμορφώνονται σε σεμνό και σκληρό τραγούδι με μια ευφυΐα διακεκριμένη και ευγενική που μόνο το αυθεντικό αιώνια θα αναβλύζει.
*** Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε στην Αθήνα οικονομικά και σήμερα εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφική δραστηριότητα ξεκίνησε το 2007. Κείμενα και ποιήματά του περιλαμβάνονται στο λογοτεχνικό περιοδικό “Νέα Σκέψη”, όπου και συμμετέχει συστηματικά. Δουλειά του έχει συμπεριληφθεί στη “Φιλολογική Πρωτοχρονιά” (εκδ. Μαυρίδη), στην ανθολογία του Συλλόγου Βιβλιόφιλων Έδεσσας, στη συλλογική ποιητική συλλογή των εκδ. “Σίλφιον” καθώς και στο “Αλμανάκ” του 2009, που οργανώθηκε και δημοσιεύθηκε από την ομάδα του “Ποιείν”. Επίσης δείγμα γραφής μπορεί κανείς να εντοπίσει σε πολλά έντυπα, ηλεκτρονικά και μη, όπως το περιοδικό “Asante” ή τους δικτυακούς χώρους της ομάδας “Ποιείν” και άλλων συγγραφικών, ηλεκτρονικών κοινοτήτων.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
