***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

 Τα όμορφα τοπία της κόλασης, Αλκυόνη Παπαδάκη, Εκδόσεις Διόπτρα

Αντίδοτο αισιοδοξίας και πάθος για ζωή στους ζοφερούς καιρούς μας… Όμορφα τοπία καταμεσής στην κόλαση βρίσκονται παντού γύρω μας. Απλά εμείς δεν έχουμε πάντα ανοιχτά τα μάτια μας για να τα δούμε…

Αυτό είναι, με δυο λόγια, το απόσταγμα και το ηθικό δίδαγμα από το νέο βιβλίο της Μεγάλης Κυρίας της Λογοτεχνίας, η οποία είναι συγχρόνως και διδασκάλισσα της ζωής με τα πολλά αποφθέγματα των έργων της, της Αλκυόνης Παπαδάκη.

Ο άνθρωπος έχει την τάση να βλέπει μόνο το κακό, να μεμψιμοιρεί και να γκρινιάζει. Κι όμως υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι οι οποίοι δεν λύγισαν με τις πρώτες δυσκολίες που η ζωή έφερε στον δρόμο τους. Αντίθετα συνέχισαν να είναι αισιόδοξοι, να μοιράζουν γύρω τους ανοιχτόκαρδα την αγάπη, να δείχνουν καλοσύνη, να αγωνίζονται, να αντιμετωπίζουν στωικά τον θάνατο και να μην χάνουν την πίστη τους στον Θεό και στα καλά που αυτός θα φέρει στον δρόμο μας. Τέτοιοι άνθρωποι, σαν μαγιάτικα λουλούδια με το χαμόγελο μονίμως χαραγμένο στα χείλη τους, πρωταγωνιστούν στο βιβλίο της Παπαδάκη Τα όμορφα τοπία της κόλασης.

Το βιβλίο αποτελεί ένα απάνθισμα πολλών και διαφορετικών μεταξύ τους ιστοριών βγαλμένων μέσα από την ίδια τη ζωή. Πρόκειται για απλές καθημερινές συναντήσεις με την ατυχία που συμβαίνουν είτε εξαιτίας των λανθασμένων επιλογών των πρωταγωνιστών, είτε εξαιτίας της Μοίρας, η οποία αποδεικνύεται άδικη για ορισμένους συνανθρώπους μας. Η ηλικιωμένη Μερόπη, το πρώην πλουσιοκόριτσο Αριάδνη, η όμορφη Μυρτώ, η Δώρα και ο Αντρέας στην Άρτα, η αγωνίστρια γιαγιά Ανδρομάχη στην Κρήτη, η αδικημένη από τη φύση Βίκυ, ο νεαρός επαναστάτης και πρώην ναρκομανής Σίμος και οι τυφλοί Στέφη και Νάσος, όλοι αυτοί είναι άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, έχουν όμως κάτι κοινό: τα μεγάλα αποθέματα αγάπης που διαθέτουν, τη θετική αντιμετώπιση της ζωής και τη διάθεσή τους να αγωνιστούν όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Διότι “πάντα κάτι καλό θα γίνεται όταν ξέρεις να το περιμένεις”, “Και στη χειρότερη κόλαση υπάρχει πάντα μια γωνίτσα, ένα κρυφό τοπαλάκι, όπου σε περιμένει ο φύλακας αγγελός σου…” και “Όπου κι αν βρεθεί ο άνθρωπος μπορεί να φτιάξει μια ομορφιά!“. Πάντα υπάρχει κάπου κάποιος που περνάει τα ίδια ή ακόμη χειρότερα από εσένα. Όλα τα παραπάνω είναι τα “μότο”των ηρώων της Παπαδάκη και με αυτά πορεύονται στη ζωή τους.

Αποτέλεσμα όλου αυτού του αποστάγματος από την παραπάνω φιλοσοφία ζωής είναι ένα βιβλίο πολυποίκιλο, πολύχρωμο, ένα βιβλίο το οποίο περικλείει όλα τα πάθη, αλλά και τις χαρές των ανθρώπων, που δεν είναι άλλες, πολλές φορές, από τα μικρά και απλά καθημερινά πράγματα. 

Οκτώ ιστορίες, άλλες μικρότερες και άλλες μεγαλύτερες, ιστορίες έρωτα, φονικών, οικογενειακές, ιστορικές για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο που μας περιμένουν σε ένα πόνημα το οποίο ξεχειλίζει από λυρισμό. Η Παπαδάκη εξάλλου φημίζεται για τη ρυθμική, μελωδική της γλώσσα, η οποία περικλείει μέσα της κάτι από τον Παράδεισο. Το ιδιότυπο και εντελώς ξεχωριστό ύφος της έχει το πλεονέκτημα ότι είναι ευκολοδιάβαστο, μα συνάμα τόσο πλούσιο σε διδάγματα για τη Ζωή και λογοτεχνικό πλούτο. Οι διάλογοι είναι, όπως πάντα στα βιβλία της, άφθονοι, αυθόρμητοι και ολοζώντανοι, με αποτέλεσμα να νιώθει ο αναγνώστης ότι οι ομιλητές απευθύνονται στον ίδιο προσωπικά και όχι στον ήρωα συνομιλητή τους στο βιβλίο.

Η βασική ιδέα του βιβλίου κινείται αφηγηματικά γύρω από ένα πρόσωπο, μάλλον γυναίκα, με ταυτότητα η οποία όμως παραμένει αδιευκρίνιστη στον αναγνώστη, το οποίο ακούει τις ιστορίες των πρωταγωνιστών, ανθρώπων που έζησαν όλοι τους ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, αλλά δεν λύγισαν στις δυσκολίες. Έτσι, το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου καταλήγει στο απόσταγμα της ζωής:

“Έμαθα πως όταν σε χτυπούν τα άγρια κύματα, στα βαθιά της θάλασσας, και γύρω σου είναι τα σκυλόψαρα έτοιμα να σε καταπιούν, πάντα υπάρχει δίπλα σου ένα κοχύλι που μέσα του κρύβεται ο Θεός. Σφίξε το στη χούφτα σου και θα σε οδηγήσει στην ακτή που ονειρεύτηκες.

Ακόμα κι όταν το δέντρο της ζωής σου το έχει ρημάξει ο βοριάς, κοίτα γύρω σου τα πουλιά που τραγουδούν πάνω στα ξεγυμνωμένα δέντρα. Είναι η ζωή που προσπαθεί να σε μαγέψει με το τραγούδι της. Μη στρέψεις αλλού το πρόσωπό σου. Σ’ εσένα είναι αφιερωμένο το τραγούδι της. Άκουσέ το!”

Η Παπαδάκη, επομένως, μας προσφέρει μία νότα αισιοδοξίας με το βιβλίο της, μία αχτίδα ελπίδας στους τόσο δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Όταν το διαβάσουμε θα το απολαύσουμε και θα νιώσουμε καλύτερα διότι, ως γνωστόν, η πένα της Αλκυόνης μιλάει κατευθείαν στην ψυχή του αναγνώστη. Δεν θα μας πάρει πολύ χρόνο και το ταξίδι θα μας συνεπάρει. Και αυτοί οι λόγοι είναι υπεραρκετοί για να το διαβάσουμε.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.