Η εντιμότητα της σωτηρίας, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Άσωτοι, Γκρεγκ Τζάκσον]
Όλα σχεδόν τα ελληνικά έντυπα και ψηφιακά μέσα έχουν γράψει γι’ αυτό το βιβλίο, το οποίο έλαβε το «Βραβείο ξένης λογοτεχνικής φράσης 2017» του literature.gr για τη φράση «Οι άνθρωποι είναι σφαίρες που έχουν φύγει από την κάννη του όπλου» ή στα αγγλικά “People are bullets, fired”. Τι το κάνει άραγε τόσο ξεχωριστό; Ας πάρουμε […]
Σαν Ουρά Παγωνιού, γράφει ο Παναγιώτης Κεχαγιάς [Ασωτοι, Γκρεγκ Τζάκσον]
Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία. Μου αρέσει να διαβάζω παλιά βιβλία, αλλά μου αρέσει να διαβάζω και καινούργια βιβλία. Τα παλιά βιβλία σου μεταδίδουν μια σιγουριά, μια βεβαιότητα, η σίγουρη πορεία τους μέσα από τις δεκαετίες και τους αιώνες με κάνει να πιστεύω, για λίγο, ότι ίσως κι εγώ να μπορέσω κάποια στιγμή να κάνω […]
Ο Δρόμος για τη Δράμα, γράφει ο Κώστας Καλημέρης [Δραμάιλο, Κυριάκος Συφιλτζόγλου]
Ο δρόμος του ξεριζωμού και της προσπάθειας να ξαναβρεθεί μία ταυτότητα είναι πάντα σε καιρούς δύσκολους ένα ρήμαγμα, μια εξορία, μια εκβιαστική έξοδος, ένας διωγμός, είναι απώλεια και άψητο κρέας ανθρώπων και ζώων εις σάρκα μία. Αν, λέει ο Φουκώ, δεις μια φωτο προσώπου μέσα στο δωμάτιο θετικά και αμέσως μετά η θετική εμφάνιση γίνει […]
Η αποτυχία μιας φωνής, γράφει η Λίνα Πανταλέων [Τα κατά Α.Γ. πάθη, Κλαρίσε Λισπέκτορ]
«Το να χάνεσαι σημαίνει το να βρίσκεις κι αυτό που βρίσκεις να μην ξέρεις καν τι να το κάνεις» Η Α.Γ. δεν ξυπνά ένα πρωί μεταμορφωμένη σε κατσαρίδα. Ένα πρωινό βλέπει μια κατσαρίδα και μεταμορφώνεται. Ακριβέστερα, την αναπάλλει ακαριαία και σφοδρά ο πόθος της μεταμόρφωσης, της διαφυγής από την ανθρώπινή της κατάσταση. Η […]
Οι δράκοι των παραμυθιών, γράφει η Λίνα Πανταλέων [Το βουνό των πελαργών, Μίροσλαβ Πένκοφ]
Πόσο εύκολο ήταν ν’ αλλάξεις τον κόσμο. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ν’ αλλάξεις τον τρόπο που τον βλέπεις. Τα παραμύθια μάς γιατρεύουν από την πραγματικότητα. Είναι τα ξόρκια που λέμε για να κατευνάσουμε τους επίγειους εφιάλτες. Μια επίδειξη εξουσίας της φαντασίας έναντι της αλήθειας. Όνειρα γλυκά ώστε να ζήσουν όλοι καλά και […]
Όλος αυτός ο χρόνος, γράφει η Λίνα Πανταλέων [Άσωτοι, Γκρεγκ Τζάκσον]
Ο χρόνος έπρεπε να γεμίσει, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Τι φοβερή υποχρέωση! Οι στιγμές συνέχιζαν να έρχονται, η μία μετά την άλλη, και μετά άλλη μία, και μετά άλλη μία, δημιουργώντας ακαταπόνητα τον χρόνο, και «μερικές φορές από το χάος ξεπηδούσε η τάξη», αλλά και πάλι «ένα σωρό πράγματα […]
