Θα ήθελα να είμαι πάλι παιδί! γράφει ο Κώστας Στοφόρος

Σύνταξη: Newsroom

28 October 2017

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

…Για να διαβάσω με τα μάτια εκείνης της εποχής βιβλία σαν την Ημέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν του Drew Daywalt με την εμπνευσμένη εικονογράφηση του Oliver Jeffers που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ίκαρος. Θαυμάσια η απόδοση του Φίλιππου Μανδηλαρά. Ένα ακόμη βιβλίο -έργο τέχνης από έναν εκδοτικό οίκο που σέβεται τους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες του και μας χαρίζει συχνά -πυκνά πολύτιμα αναγνωστικά δώρα.

Όλα ξεκινούν τη μέρα που ο μικρός Ντάνκαν ανοίγει την κασετίνα του για να πάρει τα κραγιόνια του και βρίσκει ένα σωρό γράμματα που απευθύνονται προς αυτόν. Ένα -ένα τα χρωματιστά κραγιόνια -που έχουν κατέβει σε απεργία του εξηγούν τους λόγους της δυσαρέσκειάς τους και παρουσιάζουν τα αιτήματά τους. Το κόκκινο χρειάζεται ξεκούραση, το μοβ είναι εκνευρισμένο που βγαίνει από τα περιγράμματα, το μπεζ νιώθει παραμελημένο και το γκρι έχει πάθει υπερκόπωση χρωματίζοντας ελέφαντες, ιπποπόταμους και φάλαινες. Το μαύρο είναι εκνευρισμένο, το κίτρινο και το πορτοκαλί δεν μιλιούνται, το γαλάζιο χρειάζεται διάλειμμα και το ροζ πιστεύει πως το αγνοούν.

Χαμός με λίγα λόγια. Άντε να βρεις άκρη. Κι όμως. Ο Ντάνκαν με μια καταπληκτική ζωγραφιά θα καταφέρει να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα των …απεργών!

Ένα πανέμορφο βιβλίο που βρίσκει τον πιο αστείο και διασκεδαστικό τρόπο για να μιλήσει στα παιδιά για τα χρώματα. Ό,τι πιο ταιριαστό σε έναν κόσμο που του αξίζει να είναι πολύχρωμος.

..κι από τα χρώματα στους τόνους: Ο Πάνος Χριστοδούλου στο βιβλίο Τόνοι, τόνοι και ο Τόνι σε εικονογράφηση Σοφίας Παπαδοπούλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, με χιούμορ και λογοπαίγνια δείχνει τη σημασία που έχουν οι τόνοι για να καταλαβαίνουν οι άλλοι τι γράφουμε.

Όταν γράφει μια ιστορία στον πίνακα χωρίς ούτε έναν τόνο, ο δάσκαλος του βάζει τις φωνές. «Θέλω τόνους», φωνάζει δυνατά. Και -ω του θαύματος- ένα κοπάδι ψάρια (τόνοι εννοείται) ορμούν από τη θάλασσα στην τάξη και γίνεται χαμός. Πέφτουν πάνω στις λέξεις και τους αλλάζουν νόημα. Η λέξη φόρα αλλάζει φορά, ο ψηλός γίνεται ψύλλος, ο καλό αποκτά κάλο, ο γερός γίνεται γέρος.

Η τάξη βεβαίως θα αποκατασταθεί σε αυτό διασκεδαστικό παραμύθι και χωρίς αν χρειάζονται διδαχές τα παιδιά θα καταλάβουν τι σημασία έχει αυτός ο μικρός τόνος που μερικές φορές ξεχνούν να βάλουν στη λέξη. Γελάσαμε και διασκεδάσαμε, διαβάζοντας αυτή την ιστορία με την τρελή φαντασία.

Η Εύη Τσιτιρίδου -Χριστοφορίδου, διαλέγει έναν ποιητικό τρόπο για να μιλήσει για δράματα του σήμερα και να δώσει ένα μήνυμα ελπίδας και αγάπης. Ένα πολύ όμορφο βιβλίο με μαγική εικονογράφηση από την Κατερίνα Βερούτσου. Λέγεται Ο Αντίλ έχει πατρίδα και κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική.

Είναι αλήθεια πως πολλά βιβλία έχουν κυκλοφορήσει για το «προσφυγικό» και για το δράμα των παιδιών που παίρνουν καθημερινά τον δρόμο της εξορίας. Όμως το συγκεκριμένο παραμύθι δεν είναι ένα ακόμη βιβλίο που προσεγγίζει το θέμα με ευαισθησία. Είναι μια λογοτεχνική κατάθεση, υψηλής αισθητικής, όπου ο μικρός ήρωας, μια νύχτα που δεν έχει ύπνο, βγαίνει από το αντίσκηνο, τυλίγεται με την κουβέρτα του και πλάθει ολόκληρους κόσμους στη φαντασία του. Κόσμους όμορφους και λαμπερούς, όπου συναντά τον παππού του, ένα πεφταστέρι, μια γοργόνα, τον άνεμο και μια καμήλα δρομάδα. Όλοι θέλουν να τον βοηθήσουν. Να τον οδηγήσουν κάπου. Που βρίσκεται όμως η δική του πατρίδα;

Ο Αντίλ καταλήγει στα λόγια του παππού του

«Πατρίδα είναι εκεί όπου μπορεί ν’ ανθίσει το χαμόγελό μας. Και για μένα πατρίδα, αυτή τη στιγμή, είναι το αντίσκηνο που στεγάζει την αγκαλιά της μαμάς μου. Όσο την έχω, όπου κι αν βρεθώ, έχω πατρίδα. Γιατί έχω ελπίδα…»

Κλείνω με ένα πολύ ενδιαφέρον νεανικό μυθιστόρημα, που κατά τη γνώμη μου μπορεί να διαβαστεί κι από μικρότερα παιδιά και κυρίως από τα κορίτσια. Η Μάρω Θεοδωράκη καταπιάνεται με ένα δύσκολο και σκληρό θέμα, τη νευρική ανορεξία, στο μυθιστόρημά της Να ζεις δυνατά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας. Με γνώση και ευαισθησία γράφει την ιστορία της 15χρονης Έλενας. Ενός κοριτσιού που θα μπορούσε να είναι η κόρη καθενός από εμάς. Μια καλή, μέση οικογένεια που βιώνει κι αυτή κάποιες από τις συνέπειες της κρίσης, με έναν αδερφό που είναι έτοιμο να της συμπαρασταθεί. Κι όμως αυτά δεν είναι αρκετά. Κάτω από την πίεση των σχολικών επιδόσεων, και με μια μικρή ερωτική απογοήτευση, τα λίγα παραπανίσια κιλά που θεωρεί πως έχει η Έλενα θα την οδηγήσουν από τη βουλιμία στην ανορεξία. Θα κατέβει αργά και βασανιστικά τα σκαλιά, θα σταματήσει σχεδόν να τρώει, θα χάνει σταδιακά τις δυνάμεις και το κέφι για ζωή, ακόμη κι όταν ο έρωτας χτυπά την πόρτα.

Με δεξιοτεχνικό τρόπο η συγγραφέας οδηγεί σταδιακά στη λύση. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος και πρέπει κανείς να πολεμήσει για να σταθεί στα πόδια του. Έχοντας ασχοληθεί δημοσιογραφικά με το θέμα της νευρικής ανορεξίας, έχοντας γνωρίσει κοπέλες που το παλεύουν και συχνά απελπίζονται, χάρηκα πολύ που ένα τέτοιο μυθιστόρημα μπορεί βοηθήσει να ανοίξουν τα μάτια όλων μας.

Αξίζει να διαβαστεί και από τους γονείς που πολλές φορές όχι μόνο εθελοτυφλούν, αλλά συμβάλλουν στο να δημιουργηθούν αδιέξοδα -τις περισσότερες φορές άθελά τους θεωρώντας πως η πίεση που ασκούν είναι «για το καλό του παιδιού» …