Θα τα πω όλα στον Θεό, Κώστας Γραμματικόπουλος, Εκδόσεις Βακχικόν
Μία νουβέλα δυσανάλογης επιρροής και δύναμης σε σχέση με το μικρό της μέγεθος, υπογράφει ο Κώστας Γραμματικόπουλος, θίγοντας το θέμα των προσφύγων και της διαφορετικότητας μέσα από τα μάτια τριών μικρών παιδιών.
“Εκείνη τη μέρα ο Θεός ήταν μελαγχολικός και σκεφτικός. Κάτι τον απασχολούσε που δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Έριξε μια ματιά στη γη και είδε αυτά που θα σας διηγηθώ“.
Με αυτές τις φράσεις ξεκινά η νουβέλα για να τελειώσει και πάλι με το βλέμμα του Θεού στη γη, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η Ανώτερη Δύναμη του Σύμπαντος, την οποία εμείς αποκαλούμε Θεό, παρακολουθεί και γνωρίζει τα πάντα στη γη.
Πράγματι, ο Θεός, η Εκκλησία και η Πίστη παίζουν σπουδαίο ρόλο στη νουβέλα αυτή, χωρίς να αποτελούν, πάντως, τις κύριες θεματικές του βιβλίου, αλλά απλά δηλώνοντας τη διακριτική τους παρουσία στις σελίδες της.
Ο Ραφαήλ είναι ένα μικρό προσφυγόπουλο από τη Συρία που αναγκάστηκε να φύγει από την πατρίδα του λόγω του πολέμου. Φίλοι του στο σχολείο είναι ο Ηλίας και η Αριάδνη, καθώς και η καλόψυχη δασκάλα τους η Αγλαΐα. Δεν βλέπουν όλοι, όμως, με καλό μάτι την παρουσία ενός πρόσφυγα στο σχολείο, με πρώτους τους υποτιθέμενους “καλούς” χριστιανούς, τους τακτικούς θαμώνες της Εκκλησίας. Τέτοια είναι η Ραχήλ, η μητέρα του Ηλία, η οποία έχει χάσει το πραγματικό νόημα της ζωής και κινείται γύρω από το Εγώ της.
Οι άνθρωποι της Εκκλησίας, οι οποίοι παίζουν κι αυτοί παρασκηνιακό ρόλο στην όλη υπόθεση, ανήκουν κι αυτοί σε τρεις κατηγορίες: τους υποκριτές και τους άπληστους, τους πραγματικά τίμιους, αλλά και σε εκείνους που γνωρίζουν τα κακώς κείμενα και κάνουν τα στραβά μάτια.
Η εξέλιξη της υπόθεσης και το τέλος της νουβέλας, θα είναι πραγματικά απροσδόκητα, επιβεβαιώνοντας τις δημιουργικές ικανότητες του συγγραφέα, ο οποίος θα καταφέρει να ξαφνιάσει τον αναγνώστη.
Ο αναγνώστης δεν θα μπορέσει να μην αναλογιστεί τι παράξενο, πολύπλευρο, αλλά και μυστηριώδες ζώο είναι τελικά ο άνθρωπος. “Η μοίρα του ανθρώπου είναι να καταστρέφει και να δημιουργεί. Για τον λόγο αυτόν είναι προορισμένος. Αυτή είναι η φύση του”. Έτσι μας λέει ο συγγραφέας και εμείς δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε, μα και να αναρωτηθούμε για ποιον λόγο τελικά είμαστε θηρία και στρεφόμαστε διαρκώς ο ένας εναντίον στον άλλον αντί να συνεργαζόμαστε.
Το βιβλίο προσφέρει επίσης το έναυσμα προκειμένου να αναρωτηθούμε σχετικά με τον αληθινό ρόλο αλλά και την ύπαρξη του Θεού. Εκτός από το θέμα των προσφύγων και της διαφορετικότητας, θίγει διακριτικά και το ζήτημα της υιοθεσίας, της μνησικακίας, το ποιος είναι τελικά πραγματικά καλός εκπαιδευτικός, τον αληθινό ρόλο της Εκκλησίας, αλλά και την πραγματική φιλία και αγάπη. Η όλη η υπόθεση εξελίσσεται παράλληλα με τις θρησκευτικές τελετουργίες και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το εντυπωσιακό φινάλε του βιβλίου λαμβάνει χώρα ανήμερα της Μεγάλης Παρασκευής.
Ο παντεπόπτης Θεός και ο παντογνώστης αφηγητής παρακολουθούν τα τεκταινόμενα διακριτικά. Σχολιάζουν, αποδοκιμάζουν, φρίττουν, επιδοκιμάζουν, επαινούν, πονούν και συμπάσχουν μαζί με τους πρωταγωνιστές μα, πάνω απ’ όλα, συγκινούνται και αναρωτιούνται διακαώς γιατί συμβαίνουν πράγματα άδικα, τα οποία δεν μπορούμε να εξηγήσουμε στη ζωή. Και, απ’ ότι φαίνεται, ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν έχει την απάντηση.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δυνατή νουβέλα με πυκνή γραφή, γρήγορες εναλλαγές και σαφείς περιγραφές, όπως μας λέει στο εισαγωγικό σημείωμα ο συγγραφέας και κριτικός Αθανάσιος Βαβλίδας, η οποία διαβάζεται κυριολεκτικά απνευστί.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
